Deel 1 (effectief ook deel 2 en 3)

26 december 2018

We hebben dit jaar ruim van tevoren geboekt. Ongeveer 2 weken na terugkomst van de vakantie 2017/2018. Elk jaar dreigen we dat dit wel eens de laatste keer naar de Canarische eilanden kan zijn, maar elk jaar plakken we er een jaartje aan vast en geboekt is geboekt, dan kan je er niet meer onderuit. Via SkyScanner wilde ik mezelf bewijzen dat het veel goedkoper is om 11 maanden voor de vlucht te boeken en daarom stuurt SkyScanner me elke dag een mailtje met de actuele prijs van tickets naar Tenerife. We hebben een goeie keus gemaakt, want in oktober gingen de prijzen opeens hard omhoog. Het had dus een haartje (10 maanden) gescheeld of we hadden het volle pond moeten betalen.

De afgelopen maanden waren hectisch, omdat een aantal uitgestelde projecten van grote klanten opeens allemaal in december afgerond moesten worden. Daardoor was mijn omzet Q4 gelijk aan die van Q1,2,3 samen. Daarbij leek het een goed idee om dit jaar 28 voedselpakketten te bezorgen en op 0de kerstdag de familie uit te nodigen voor een brunch. Dat betekent dat ik de afgelopen weken met enige regelmaat visualiseerde hoe ik aan het zwembad bij het appartementje op Tenerife met een kopje koffie mijmerend over de zee sta uit te kijken, terugdenkend aan de afgelopen -te- hectische maanden.

Well finally that day has come... Eergister familliebrunch met erwten- en tomatensoep en gister kerstdiner en inpakken.

Vanmorgen ging pas om 06.30 de wekker, omdat we een late (en iets duurdere) vlucht geboekt hadden. Het boarden zou om 10.15 beginnen, dus wilden we uiterlijk om 09.15 op Schiphol zijn. Een losse duim berekening zei ons dat de wekker dan op 06.30 moest. 07.35 in de auto, 08.15 op P3, 08.35 in de terminal. En omdat het bij de bagagecontrole rustig was, zaten we om 09.00 aan de koffie bij de Starbucks (Kwam Gerard Janssen nog tegen).

Vliegtuig vertrok iets te laat, maar was op tijd in Madrid, daar 45 minuten overstaptijd en nu zitten we in de lucht op weg naar Tenerife. Maris had 100 broodjes gesmeerd, dus de eerste 1000 Euro vakantiebudget hebben we al uitgespaard (de 2 koffie en 4 flesjes water op Schiphol waren al € 19,80).

Bij aankomst op Tenerife was het de drill volgens het boekje: Maris en de kinderen gingen de koffers halen, terwijl ik alvast in de rij (nog aan de kant voor de douane) van de huurauto ging staan. Er was slechts een wachtende voor me, en die had alleen een seat booster (kinderzitje) nodig, dus na 37 minuten was ik al aan de beurt (arme 12 mensen achter me). De baliemevrouw verontschuldigde zich voor het trage computersysteem. Toen Maris met 2 kinderen en 2 koffers terug kwam, had ik de sleutels van onze Citroën Cactus net in ontvangst genomen. Omdat ik geen aanvullende schadeverzekering wil (de huurauto kost € 9,57 per dag, aanvullende verzekering € 10,50 per dag), wil ik altijd dat de beschadigingen goed worden vastgelegd.

Dus de normale procedure is: sleutels in ontvangst nemen, naar de auto lopen, schades opnemen die niet vermeld staan/foto’ maken, terug naar de balie, achteraansluiten bij 12 wachtenden, melden dat er meer schade op de auto zit, de verbaasde reactie afwachten, aangepast schade rapport laten opmaken, terug naar de auto lopen, alle bagage en kinderen erin mikken en wegrijden.

Nu was ik dit keer zo slim om te vragen waar ik eventuele extra schades kon melden en het blijkt dat Budget een meneer daarvoor op het parkeerterrein heeft rondlopen. Er stond op ons een lieflijke blauwe Cactus te wachten, bijna zonder schade en met maar 9700 km op de klok. De afgelopen 2 jaar was ons ook een Cactus beloofd bij het online boeken, maar kregen we een kleerkast van een Picasso mee. Het bijzondere aan Citroën was altijd de luchtkussenvering, maar dat is lang geleden. Bij de Kaktussen (waar zit er kak tussen?) is dat opgelost door luchtkussens op de deuren te plakken, tegen beschadigingen. Dat maakt de kans op schades nog kleiner, dus de eerste € 94,50 hebben we vast verdiend deze vakantie. Toch nog even langs de parkeerschademeldmeneer gelopen: Ons eerste jaar op Tenerife was de vuistregel dat alle schades kleiner dan een 10 Eurocentmunt niet worden doorbelast, vorig jaar was dan een € 2-munt, maar dit jaar is het al opgerekt naar alle schades kleiner dan 10 cm (€ 5 biljet?), het gaat dus goed met de economie.

De eigenaar van het huisje had ons doorverwezen voor de sleuteloverdracht aan ene Laura, de ‘gatekeeper’ so to speak. Dus vanuit de auto vanaf het vliegveld stuurden we haar een appje met een ETA van 18.30. Ze meldde terug dat ze al in het appartement was, dus dat zat wel snor (dat zie je vaker bij Spaanse vrouwen). Bij aankomst bij het appartement moesten we echter 20 minuten wachten voor er werd open gedaan, terwijl we buiten het het van het parkeerterrein met de auto dubbel geparkeerd stonden te wachten. Laura en haar vriendje kwamen na 20 minuten bezweet boven, met de verklaring dat de vorige huurders een ‘late check out’ hadden, waardoor ze pas net klaar waren met schoonmaken.

Appartementje was in een prima staat van verval (losse verf op de buitenmuren, laminaat met kieren en een beetje viezig en alles schots en scheef), dus zeg maar helemaal op ons afgestemd. Wij waren blij.

Laura-met-haar-vriendje uitgezwaaid en toen direct door boodschappen doen bij de supermarkt om de hoek. Om 20.30 zaten we tevreden aan onze kant-en-klaar-pizza’s, quiche-omdat-Martijn-zegt-dat-dat-lekker-is en spare-ribjes op ons terras, uit te kijken over de reflectie van het maanlicht in zee met een graadje of 19. Life can be that good.

Donderdag 27 december

Matig geslapen. Maris en ik liggen op een Tempur-achtig matras van koudschuim, dat vormt zich naar je lichaam als het warm wordt, dus je zakt er een beetje in weg. Als we allebei naar het midden van het bed draaien, vormt zich daar een kuil waar we elkaar vannacht een paar keer zijn tegen gekomen (bonk, au, truste).

Vanmorgen dus begonnen met het demonteren van een van de planken uit de voorraadkast, om deze op de meedraaiende veren van de onderboxspring te leggen, zodat er een harder steun in het midden onder het matras ontstaat. Het weer is geweldig, 22 graden, en we hebben een terras uit de wind met uitzicht -40 meter verder- over zee. Dus heb ik eerst mijn sportoefeningen op het terras gedaan, daarna om 10.15 ontbeten en toen met -van huis meegebrachte, we zijn tenslotte Nederlanders, koffie cups- in het aanwezige Nespresso apparaat heerlijke cappuccino gemaakt. Waarom zijn er voor reizigers zoals wij nog geen aardappelpureecupjes uitgevonden, zodat we niet met die mut aardappels in onze bagage hoeven te zeulen?

Nadat we het zwembad (koud, zoutwater) hadden verkend (Maris en ik vanaf de rand met een kopje koffie, de meiden er echt in, waarbij Laura rustig 10 minuten neemt om door te komen, terwijl Lot er gewoon in springt) zijn we naar de kathedraal van ons dorpje Castalaria gelopen, Maris had uitgedokterd dat het zo’n 30 minuten lopen was, dus na anderhalf uur waren we bij de mega-kerststal vlak bij de kerk. Hier waren we eerder geweest (vorig jaar en het jaar ervoor), maar het blijft leuk. De kathedraal hebben we dit jaar overgeslagen, maar we hebben wel de kamelengrot erachter bezocht, die was nieuw voor ons en haast niet te vinden (tenminste, niet door kamelen, want die hebben we er niet gezien).

Terug in het huisje wilde Maris een dutje doen en de meiden doken hun kamertje in met de iPad, we zitten tenslotte op Tenerife met heerlijk weer. Dat gaf mij de gelegenheid om voor vanavond een leuk restaurantje op loopafstand te zoeken. We hadden de keuze uit de shisha lounch aan de overkant (die erg goede ratings krijgt van Britten die er hun vrijgezellenfeest hebben gehouden, omdat de cocktails (een emmer sterke drank kost maar € 23,-)zo goedkoop zijn) of 1 van de toeristenstekjes aan de boulevard.

Om 20.30 zaten we, op advies van TripAdvisor bij ‘La Bohème d’Emilie’, het restaurant met de beste score in de buurt. Het zag er wat eenvoudig uit, en toen we de kaart kregen, begrepen we waarom: het was een crêperie. Een halfuurtje later, na 4 pannekoekjes met hartige vulling, zijn we via de Italiaanse ijssalon terug naar het appartement gelopen.

Vrijdag 28 december

De weerapp gaf aan dat het lekker weer zou worden vandaag, dus na het ochtend-ritueel (oefeningen, douchen, ontbijt, mediteren, koffie) zijn we naar het ‘Sahara-strand’ in het noorden gereden. Dit is een kunstmatig opgespoten strand van Sahara-strand met palmbomen aan de rand, dus subtropischerder kan het niet worden. Daar waren we om 14.19 en hoewel de temperatuur goed was, zorgde de windsnelheid voor een zandstraaleffect. Om 14.23 lagen we op onze handdoeken, om 14.31 konden we onze badhandoeken niet meer zien door de laag zand eroverheen, om 14.35 zaten onze oren, tassen, boeken en zwembroeken vol zand en om 14.41 zaten we weer in de auto (nadat we die hadden uitgegraven).

Mijn plan was om naar Los Cristianos aan de andere kant van het eiland te rijden. Mijn theorie was simpel: de wind is aanlandig, dus als je aan de andere kant van het eiland gaat liggen, houden de bergen de wind tegen. Maris leek dat niet logisch, reden temeer voor mij om mijn gelijk te bewijzen. Helaas is Los Cristianos 76 km verderop. Dus om 16.45 waren we in Los Chrisitanos, windstil, maar te laat om nog op het strand te gaan liggen. Dus zijn we daar maar bij een van de toeristenvallen op het terras gaan zitten. De meisjes wilden hot-dog (2 knaksworstjes uit blik) met patat en Maris en ik bestelden allebei een tapas schotel (1 vis, 1 vlees). Reeds bij het uitserveren van de tapasschotels, was de evolutie van de schotels zichtbaar: Waar bij de opening van het etablissement 8 jaar geleden, er een groot dienblad met lekkere hapjes in kleine schaaltjes geserveerd werd, was dit nu allemaal op 1 bord geflikkerd met alles uit dezelfde frituur: inktvisafval, vette worst, guppies en een verdwaalde garnaal.

Een beetje misselijk en teleurgesteld waren we om 20.30 terug in het appartementje.

Zaterdag 29 december

Voor vandaag was de hele dag regen voorspeld. We waren dus blij verrast toen het zonnetje scheen vanmorgen. Iets minder uitbundig, maar toch. Dus lekker gesport op het terras, Maris hardlopen langs de boulevard, vanwege de gespierde gebruinde mannen, daarna ontbijt, mediteren en koffie.

Toen we gister door de zandstorm naar het Sahara-strand reden, kwamen we onderweg een botanische tuin tegen. Het leek Maris en Lot een heel leuk idee om daar naartoe te gaan. Een botanische tuin is zeg maar een dierentuin, maar dan zonder hekken. En zonder dieren (Logisch als er geen hekken staan). Maar waar je toch voor moet betalen. Charlotte trok bij de eerste plant na de ingang (volgens mij gewoon een brandnetel) haar tekenboek om als een echt natuurforser alle planten vast te leggen. Met nog 876 planten te gaan, zou dit een lange dag worden...

Na anderhalf uur bomen kijken, mochten we weg, naar de gastronomische tuin, een supersupermarkt, voor kerstinkopen met Moet&Chandon, ganzenlever, toastjes, druiven, zalm en noem maar op. Ik had van tevoren al mijn tekenboek ingevuld met alles wat ik wilde hebben.

‘s-Avonds bloemkool en konijn gegeten, om een beetje aan Fred te denken.

Zondag 30 december

Nog een bewolkte dag voor de boeg, maar voor vandaag hadden we een wandeling in het laurierbos in de planning. Dus na de hele ochtend-heisa (sporten, douchen, ontbijten, mediteren, koffie) zijn we om 13.30 de bergen in gereden naar het startpunt van Mariska haar wandelapp. Het was inderdaad een bijzonder bos, met heel veel laurierbomen die vlak over de diep uitgeholde wandelpaden liepen. De stammen waren met een soort mos van lange slierten bedekt, wat een erg Hobbitachtige indruk maakte. Het was heel stil in het bos en af en toe miezerde het een beetje, waardoor we bij elke bocht en poel verwachtten dat we Gollem tegen zouden komen. Na de boterhammetjes halverwege zijn we weer terug naar de auto gelopen.

Om het vernietigen van de ring te vieren, zijn we vanavond uit eten gegaan. Ik had naast de crêperie een ander restaurantje gezien, dat niet door TripAdvisor werd aangeraden. Meer aansporing had ik niet nodig. De heel vriendelijke ober (een soort lange slungelige Manuel uit Fawlty Towers) deed er alles aan om ons van gedachten te doen veranderen: er was geen tafel beschikbaar en de keuken zou pas laat (over 23 minuten bleek later) open gaan en hij sprak geen woord Engels (daardoor kon Maris haar Spaans oefenen). Maar wij lieten ons niet tegenhouden. Ik wilde graag garnalen uit de oven met knoflook vooraf en de befaamde risotto met zeevrachten als hoofdgerecht. Het hoofdgerecht bleek helaas niet bestelbaar vanavond. 20 minuten later bleek ook het voorgerecht niet te gaan lukken. Dus dan maar bruschette vooraf en een pizza als hoofdgerecht. We hadden ook een peren salade besteld, die kwam als eerste en was heerlijk. Evenals de bruschette met tomaat en Serano ham. De garnalen -die dus niet te bestellen zouden zijn- kwamen toch en waren ook lekker, maar de pizza’s vielen wat tegen.

Maandag oudejaarsdag

Ik had anderhalf Oudejaarslot gekocht, dus vandaag was het de laatste dag in deze -relatieve- armoede. Er was al behoorlijk wat energie in gaat zitten om te plannen wat ik met die € 30 miljoen ga doen, dus het zou zonde zijn als ik hem nou niet zou winnen.

Na het gebruikelijke ochtendritueel (7 minute workout, douchen, ontbijten, mediteren) wilden we vandaag eens iets compleet anders. Dus zijn we met 2 kopjes koffie en een stapel handdoeken naar het zwembad geslenterd. Daar hebben we tot 14.00 gelegen, voordat we nog even naar de supermarkt zijn gewandeld voor de laatste oudejaarsboodschappen. Op het lijstje stonden brood en knalknikkers voor Charlotte. Brood was nog wel te vinden, maar de knikkers lukte niet (Maris stond in verschillende winkels gooi-gebaren te maken en ‘pang’ te roepen, totdat de winkeljuffrouw ‘Petarda’ zei, ja, dat zochten we petarda!, maar helaas, ze hadden alleen sterretjes). Terug in het appartement ben ik pasta gaan maken en oliebollen/appelbeignets en berlinerbollen (zoals Kennedy zei: “Ich bin ein BerlinerBol”) gaan bakken. Zoals altijd hadden we de koopmansmix meegenomen uit Nederland (waarom zit dat nog niet in handige nespressocups?) en hier heb ik custardpoeder gekocht voor de berlinerbollenvulling. Het werd een echte gezinsactiviteit, waarbij er lustig in beslag werd geroerd, appels werden geschild en met kaneel werd gestrooid.

De avond werd doorgebracht met het nuttigen van pasta, oliebollen (en appelbeignets en berlinerbollen) en later op de avond, terwijl Charlotte met domino-stenen omgooi-slingers aan het maken was, en Lau, Maris en ik op de iPad Marc-Marie Huijbrechts zaten te kijken, nog met toastjes met wilde zalm (dood), ganzenlever paté, pata negra, en Franse kaasjes.

Om 23.00 lokale tijd hebben we alle Nederlanders een gelukkig nieuwjaar gewenst via de app, en om 00.00 (de meiden voor het eerst de hele avond wakker gebleven) op het terras het uitblijven van het lokale vuurwerk staan bewonderen, met een glaasje Champagne (en Fanta). We hadden voor het Spaans inluiden van het nieuwe jaar druiven gekocht (bij elke klokslag moet je 1 druif eten), maar onze druiven waren zo vies, dat we om 00.00 besloten het bij dat tijdstip behorend aantal druiven te nuttigen.

Om 00.20 zijn we nog een wandelingetje in de buurt gaan maken om als echte hooligans zelf vuurwerk af te steken (we hadden 10 sterretjes) en te zoeken of er toch nog iemand een Lilliput pijltje aan het afsteken was. Heel in de verte zagen we hier en daar een fontein of een sierpijl die werd afgestoken. Om 01.45 lagen de kinderen erin en wij 10 minuten later ook.

Dinsdag 1 januari

Beetje katerig, maar toch, stond ik om 09.30 mijn oefeningen op het terras te doen. Het weer was weer geweldig. Toen rond 11.45 de hele familie compleet was, konden we ontbijten. Er zat weinig energie in vandaag, dus werd het een luierdag: De meiden werkten aan hun werkstuk op de laptop, ik lag op YouTube een super coole serie te kijken (The Binky project, 21 afleveringen van een half uur, met schuldgevoel omdat ik vind dat ik aan een heel dik PCM boek moet beginnen of aan dit vakantieverslag), en Maris was bij het trap oplopen vanmorgen door haar rug gegaan, dus die was vooral aan het strompelen en kreunen.

Om 14.00 nog even gemediteerd en om 16.00 zijn we een wandelingetje door het dorp (nu eens de andere kant op) door onze wijk Las Caletillas gaan maken. Lekker een uurtje gestrompeld/gewandeld, langs failliete hotels waar we nog wel bij de zoutwaterzwembaden konden komen, zwerfkatten-mandjes met zwerfkatten voor Charlotte (“Pap, waarom ligt die kat bovenop die andere kat?” “Die zijn aan het paren lieverd.” “Echt niet, zo kan dat nooit!”) en dichte restaurants. Which reminded us dat we voor vanavond geen eten in huis hadden en van de lokale horeca moesten we het op 1 januari niet hebben. Gelukkig vonden we een open mini-supermarktje. Helaas hadden ze daar alleen een uitgebreid assortiment snoep, tabak, sterke drank, frisdrank en chips.

Om te zorgen dat Charlotte geen alcoholverslaving zou oplopen en Maris niet zou gaan roken, hebben we thuis een maaltje in elkaar gedraaid met voornamelijk de dingen die we gister niet opkregen, in plaats van ingrediënten uit de mini-supermarkt. Samengesteld leken die remotely op het gerecht wat we in Italië van de zomer hebben leren kennen: pasta met knoflook, spek en courgette. Dus hebben we wat pasta gekookt, komkommer in stukjes er doorheen gemikt en met veel knoflook en gebakken reepjes Pata Negra (snik, de dure Spaanse ham), leek dat nog best aardig. We konden dat aanvullen met oliebollen, ganzenlever en een keur aan Franse kaasjes, dus de avond was best om door te komen.

Woensdag 2 januari

We hadden een strakke planning voor vandaag, omdat we de Teide (de vulkaan van Tenerife) wilde bestijgen. Het plan voorzag in stijgijzers, zuurstofmaskers en pikhouwelen en als we net voor zonsopgang (05.36) zouden vertrekken, konden we rond 17.34 de top bereiken (3.740 meter). Helaas pindakaas, Maris en ik werden vannacht bruut gewekt door een agressieve mug. Na een uur zoeken en jagen hadden we hem (haar, bij steekmuggen) nog niet en besloten we het plan voor vandaag wat aan te passen. Dus toen we om 10.30 uit bed kwamen, hebben we eerst uitgebreid ontbeten (eerst gesport natuurlijk), toen gemediteerd en koffie gedronken en zaten we rond 13.30 in de auto. Onderweg een paar keer gestopt voor foto’s en om 15.12 waren we op het hoogste punt dat er met de auto te bereiken viel. Daar hebben we in een maan/vulkaanlandschap een wandeling van 45 minuten gemaakt (2380 meter hoog) en begon Laura tekenen van hoogteziekte te vertonen (niet vooruit te branden, hangerig, een echte zoutzak).

Terug in de auto trok dat snel bij gelukkig en zijn we met Mees Kees op de mediaspeler en volkorenkoekjes de berg weer af gereden. Om 17.34 (precies volgens planning dus) waren we op onze bestemming, alleen was de bestemming veranderd: de supermarkt. Voor bananen, water, lamskotelleten en broccoli. 3x raden wat we gegeten hebben vanavond.

Net nog even naar de Italiaan -we zijn per slot van rekening in Spanje- voor een ijsje gelopen en nu 22.27 is iedereen er aan toe om naar bed te gaan, ja zo’n bergbeklimming gaat je niet in de koude kleren zitten.

Donderdag 3 januari

De laatste echte vakantiedag. Het weer is weer goed. Bijna onbewolkt, 22 graden. Dus na de oefeningen en het ontbijt zijn we weer met koffie naar de zwembaden beneden gelopen om nog 1x van het uitzicht en de zon te genieten. We willen een laatste stranddag, maar er moet ook nog aan de werkstukken gewerkt worden. Het is nu 14.06 en Lot zit hard te werken. Straks gaan we nog naar Los Cristianos om misschien toch nog een keer in zee te zwemmen deze winter.

Ik had via TripAdvisor bij de beste Italiaan van Los Cristianos gereserveerd en nadat we van 15.30 tot 17.45 op het strand hadden gelegen (ik en de meiden ook echt in zee), zijn we daarna het centrum in gereden voor ons afscheidsdiner. Maris had in haar eentje op het strand (terwijl wij in zee lagen) een zak chips soldaat gemaakt en was daardoor misselijk. Dus voor haar 1 maaltijd salade (matige zure salade met onrijpe tomaten), de meiden allebei een pizza Margherita en ik een entrecote. Echt een mega entrecote, maar wel heel lekker. Tijdens het eten hebben we met z’n 4-ren de Trouw Pubquiz zitten maken.

Om 20.30 terug in het appartement hebben we eerst alles ingepakt/de boel opgeruimd en toen met een kopje thee de antwoorden van de Pubquiz zitten checken. Om 23.00 lagen we er allemaal in, want morgen gaat de wekker om 06.30. Mijn telefoon zei dat het al middernacht was. Dat komt door de telefoonprovider, als die wisselt (en dat gebeurt nogal eens op Tenerife) van lokale naar een Spaanse provider, verandert de tijd van lokaal naar Madrid (uur tijdsverschil). Om te voorkomen dat morgenochtend mijn wekker een uur te vroeg af zou gaan, heb ik die functie voor vannacht even uit gezet. Maris vond dat voor haar telefoon niet nodig “want dat verspringen van de tijd was deze vakantie maar een paar keer gebeurd.” Ik had alvast de plank weer onder het matras vandaan gehaald en terug in de voorraadkast gehangen, dus de eerste uren kwamen Maris en ik elkaar een paar keer in de kuil in het midden tegen (bonk, au, truste). Om 05.30 ging de wekker, Maris haar telefoon was midden in de nacht van provider gewisseld. Dus konden we nog een uurtje liggen wachten tot het echt 06.30 was.

Vrijdag 4 januari

Oefeningen gedaan, laatste dingen inpakken, douchen en om 07.18 zaten we allemaal in de auto op weg naar het vliegveld. Alle slack in het schema bleek overbodig, de auto inleveren lukte in 6 minuten, koffers afgeven in 7, door de veiligheidscontrole in 8, dus zaten we om 08.35 aan de cappuccino met croissants en pain au chocolat. 09.20 boarden en keurig om 10.00 de lucht in.

Als alles goed gaat, landen we rond 13.30 (Madrid tijd, even de telefoon instellen) en stijgen we op om 15.00 naar Amsterdam waar we rond 17.30 moeten landen. Dan zouden we -wachten op de koffers, bus naar het parkeerterrein, rijden naar huis- rond 19.30 thuis kunnen zijn. Maris heeft vorig jaar een anti-winterdepressie-LED-lamp gekocht. Misschien die vanavond aanzetten en een paella maken...