Deel 3
Door: ik
12 Augustus 2014 | Italië, Colle di Val d'Elsa
Woensdag 6 augustus:
De dag voordat Omarijke 65 wordt. Dat betekent dat ze A) bijna de 2e wereldoorlog nog heeft meegemaakt en B) dus (als gevolg van A) heel erg oud is (des te wonderbaarlijker dat ze nog niet grijs is (niet eens een beetje), maar stug volhoudt dat ze geen verf gebruikt. Vanmorgen vroeg lichtte Mariska al op in de slaapkamer, als gevolg van het feit dat ze gister op het strand wat verbrand was. Geen stranddag dus vandaag. Als alternatief zouden we vandaag naar een abdij gaan zonder dak (tip van Karina). Weer is overigens weer uitstekend vandaag (anders waren strand en abdij-zonder-dak natuurlijk ook geen mogelijke opties geweest).
Om 12.00 weggereden richting de abdij (dus niet richting strand, 29 graden). Laura wilde liever in het plaatsje om de hoek de ingewikkelde 3 punts geocach doen (je krijgt coordinaten naar punt 1, maar moet op aanwijzingen naar punt 2 en 3 komen), maar Maris wist Laura met goed onderbouwde argumenten te overtuigen dat de abdij leuker was ("Niet zeuren, instappen, we gaan nu naar de abdij"). Ik had de meiden 's-ochtends een youtube loombandjes filmpje laten zien, van een mevrouw die hele knappe dingen kon met elastiekjes, dus het was onderweg rustig op de achterbank. Om 13.30 waren we bij de abdij (Galgano). Onderweg kwamen we nog langs het huisje van 4 jaar geleden. Ik herkende niks meer behalve de supermarkt en waar er een mehari stond langs de route (stond er nog). Bij aankomst bleek er tot mijn schrik een dak op de abdij te zitten, maar dat was slechts op het bijbehorende kerkje.
Eerst daar bij het restaurantje een cappuccino gedronken en toen de dakloze abdij bezocht. Dat was waarlijk een imponerend gebouw (eerste Gotische bouwwerk in Italië). Lot vond nog het nest der heilige zwaluwen (nestje met 3 kleintjes die door hun moeder gevoerd werden), maar toen kreeg Laura de iPhone om een lokaal begraven geocach-schat te zoeken. Die lag vlak bij het kapelletje waar ooit een ridder zijn zwaard definitief in een rots had gestoken, omdat hij de strijd vaarwel zei (dan doen Nederlandse ridders het tamelijk lafjes als ze hun zwaard aan de wilgen hangen). Het zwaard was er nog, maar kon zich maar in beperkte aandacht verheugen, vanwege de zoektocht naar de schat. De door een wolf afgebeten handen (van een dief die ooit geprobeerd had het zwaard te stelen) die onder een fluwelen dekentje (opgetild door uw scribent) in een glazen kistje lagen, kregen iets meer belangstelling. Toen Laura de schat niet snel vond, ebde de interesse weg, maar Charlotte werd fanatieker. Dus terwijl Maris en Laura onder een boom zaten te wachten, wrongen Lot en ik ons door braambossen (niet brandend) en klauterde de heuvel af totdat we de schat gevonden hadden (oude munitiekist met speelgoedjes ergens in een diep gat). 1-0 voor team Van de Water-Van de Water.
Terug in het huis(je) begon Laura nog over de Wimx rugtas die we haar voor het nieuwe schoolseizoen beloofd hadden (om de bosatlas in te doen). Maar de supermarkten hier hadden alleen 40 Euro+ varianten, met rolwieltjes en uitklapbeugels (de bosatlas van Italië is vast groter), dus dat feest was tot nu toe niet door gegaan. Daarom met Laura op Alibaba.com (soort eBay van Chinese fabrikanten) gezocht en een mooie tas voor 4.03 dollar (inclusief verzenden) gevonden en besteld. Meestal moet je ze per duizend inkopen (dat vond Laura geen probleem, totdat ik haar voorrekende dat ze, als ze elke week een nieuwe mee naar school zou nemen, ze op haar 16 haar eerste vriendje zou mislopen omdat ze nog met een Wimx tas zou lopen), maar deze leverancier leverde ook per stuk. Prompt moest Lot ook een nieuwe tas, eentje van Frozen. Het moest er een met een prinses erop worden en die had ze gauw gevonden: "Die!". Maar ik ken Lot, dus heb ik haar nog 60 tassen laten zien, onder constant commentaar van: "Nee pap, ik wil die eerste met die prinses!". Tot tas 63, toen was het (dat zag ik aankomen): "Pap? Die 3e die we zagen met die sneeuwpop, vind ik eigenlijk nog leuker..." Dus die (19 dollar, door het Disney label) ook besteld. Levertijd 15-39 dagen, hopen dat ze dan niet net een vriendje hebben...
Toen bij onze vaste-lange-wachten-pizzaria pizza's gehaald. Maar wijs geworden van te voren gebeld dat we ze over een halfuur af zouden komen halen, haha. 35 minuten later kwamen we bij de pizzaboer binnen "die net aan onze pizza's wilde beginnen". Thuis ze in de tuin met een heerlijke salade erbij opgegeten. Als toetje op ons terras sterren liggen kijken. Score: papa 1, mama 2, Laura 1, Charlotte 13. Ben blij dat mijn rijke fantasie niet bij mij in de bloedlijn eindigt.
Ons huis hier heeft een zolder, waar we niet op kunnen komen. Daar huizen 2 olifanten en een ezel, die vannacht op zolder gingen badmintonnen. Zo klonk het in iedergeval, toen Maris en ik om 03.00 van de herrie wakker werden. Ik heb -sluw als ik ben- olifanten slaapliedjes gezongen en toen was het gauw over (voor de ezel is er ook geen lol aan om in z'n eentje te badmintonnen).
Donderdag 7 augustus:
Nou is Omarijke dus echt 65! Ben eerst wezen hardlopen, gelachen om de pukkel van Lucifer en 7 km gedaan. Daarna ontbijt in de tuin en filmpje voor Omarijke gemaakt, waar we zelf smakelijk om konden lachen. Omarijke ook, bleek toen we belden. Daarna (vertrektijd 13.00) naar het strand. Onderweg bij het-alles-is-verboden-tentje cappuccino gedronken en broodjes meegenomen (terwijl Laura 2x in huilen uitbarstte omdat ze het loomarmbandje uit het youtube filmpje van 10 minuten niet in 1x uit haar hoofd kon namaken. Ze heeft wel voor mij, Lot en Maris een regenboogarmbandje gemaakt. Erg mooi) en doorgereden naar het modderparkeerterrein.
Om 14.45 lagen we op het strand (30 graden), bij de dure parasolletjes, maar omdat we daar onze eigen dure broodjes opaten, voelde het weer goedkoop. Voor het eerst was de zee zo kalm dat de grote surfplank niet de overhand had in zee. Om 18.00 moesten we alweer weg om naar San Gimignano te gaan om een cadeautje voor dat-kunnen-we-hier-niet-schrijven-want-ze-leest-mee te kopen en een zeedruk van San Gimignano voor in de gang. Om 20.03 waren we er, precies 4 uur en 3 minuten te laat voor het winkeltje waar ze het cadeautje voor dat-kunnen-we-hier-niet-schrijven-want-ze-leest-mee hadden. Lot was vanwege alle bochtjes onderweg wagenziek geworden (en wij waren vergeten het drankje daartegen te geven). We zijn in het dorp wel als troost bij ons favoriete restaurantje wezen eten. Konijn van de gril was echt helemaal top en van de macaroontjes en patatjes (en veel sla) knapte Lot weer helemaal op. Daarna naar het schilderijen winkeltje, waar we niet een, maar twee zeefdrukjes (cadeautje voor dat-kunnen-we-hier-niet-schrijven-want-ze-leest-mee ging toch niet door, dus we hadden geld over) kochten voor 90,- inclusief lijst (en door Maris afgedongen van 104,-). Als toetje nog een ijs (zeker geen ijsje) gegeten en uiteindelijk om 23.30 thuis.
Vrijdag 8 augustus:
Laatste dag in het huisje. Dus alles stond vandaag in het teken van 'de laatste dag'. We zouden vandaag voor de laatste keer (deze ronde) naar het strand gaan, dus vroeg op. Om 09.00 werd ik even wakker van Maris die hier voor de laatste keer ging hardlopen. Om 10.15 werd ik vroeg wakker om er een lekker lange dag van te maken. Dat we snel kunnen zijn bewezen we. Om 11.30 zaten we in de auto richting strand (31 graden).
Onderweg kwamen we ons bekende cappuccino-restaurant tegen (met alle bordjes wat er niet mag) en daar reden we hard langs, want we hadden een missie: laatste keer strand. Het modderparkeerterrein stond (voor de laatste keer) overvol. Er waren nog 3 plekjes in de diepe blub en voor ons stond een X3 te twijfelen of ie het zou halen. Na overleg met ons waagden deze Oosterijkers de gok (ging probleemloos), waarna er nog 2 plekjes vrij waren. Wij konden zonder moeite tussen 2 4x4s parkeren, maar het dorp was verder een grote file opzoek naar parkeerplekken. Voor 30,- voor de laatste keer hier een parasolletje gehuurd (het was pas 13.00, dus het viel me mee dat ze niet 2 dagen in rekening brachten) en binnen no time lagen mijn dochters in zee, lag ik op mijn strandstretcher met mijn boek en was Maris cappuccino aan het halen. Bestaat er dan toch een paradijs?
Zo de dag tot 17.00 doorgebracht, afwisselend zwemmen, zonnebaden, vlug weer zwemmen vanwege de hitte en dan in de schaduw lezen. Dochters hebben met 2 breaks van 10 minuten de hele middag in zee gelegen met de surfplankjes. Om 15.00 had Maris nog lekkere broodjes gehaald bij het strandtentje van de parasolletjes, dus voor 87,- (gok ik), zaten we aan de tosti's en marmalade-croissants.
Op de terugweg zijn we -voor de laatste keer- nog even langs de supermarkt gegaan, voor diner ingrediënten (lamskoteletten, bloemkool en appelmoes (dat had Laura bedongen, ik had uit de onderhandeling weten te slepen dat we pas zelf appelmoes zouden gaan maken als ze geen kant-en-klare hadden. Gelukkig hadden ze appelmoes-babyhapjes en daar trapte Laura in)) en loomelastiekjes. Lekker gegeten in de tuin (laatste maal, zie de woordspeling), kinderen naar bed (Lot trok steeds de deken van Laura, maar weet dat zelf aan haar avondhumeur) en nu koffers inpakken.
Zaterdag 9 augustus:
Vandaag staat in het teken van vertrek. Naar Florence dan, want na 2 weken huisje weer direct terug naar Nederland was reeds bij het boeken voor ons teveel cold turkey. Om 07.45 ging de wekker. Gelukkig ging ie om 08.00 nog een keer. Snel douchen, laatste dingen in de koffer doen, koffer dichtmaken, koffer weer open maken, allerlaatste dingen erin doen, koffer dichtmaken en ontbijt klaarzetten. Het ontbijt was eenvoudig, maar overvloedig, om zoveel mogelijk op te maken van wat er nog over was. Om 10.10 (voor 10en moesten we het huisje verlaten, sleutel op tafel, deur achter ons dichttrekken) reden we -bijna zo keurig ingepakt als op de heenweg (er waren wat zeefdrukjes, een flesje wijn en wat tassen extra)- richting San Gimignano om het cadeautje voor dat-kunnen-we-hier-niet-schrijven-want-ze-leest-mee te halen. Om 10.30 waren er nog veel minder toeristen in het plaatsje dan anders, op parkeerterrein 4 waren zelfs nog enkele parkeerplaatsen vrij. Eerst langs het winkeltje van een oude artistieke vegetarische lesbienne (gok ik) -voor het cadeautje-, die een erg leuke collectie van bijzondere spullen had.
Daarna zijn we doorgelopen naar het centrale plein met de waterput (waar Laura zich weer druk maakte over de ingeworpen munten: "Mijn naam is Laura van de Water en wel hierom, dat er dus toeristen zijn die zo nodig een deel van een vakantiegeld in een put moeten werpen..."). Vlak voor het plein kwamen we nog langs een sieradenwinkel (geen juwelier, maar een ruim opgezette lichte winkel, waar van alle sieraden er maar 1 exemplaar was) waar Maris een mooie ketting zag liggen voor zichzelf. Heb haar vlug meegetrokken. Dit keer gingen we op het plein zitten op het terrasje van een duur hotel, voornamelijk omdat ze parasols hadden waar waternevel uit kwam en dat wilde ik een keertje meemaken. Los van dat het plein in nevel opging door het systeem, hadden ze heerlijke cappuccino en nog betere warme chocolade soufflé. Onze conversatie op het terrasje beperkte zich tot het bespreken van de halsketting, hoe vaak ik ook van onderwerp probeerde te veranderen (Ik: "Wat zijn we toch gelukkig getrouwd" Maris: "Ja, je ligt zeker niet bij me aan de ketting" Ik: "En wat een heerlijke vakantie" Maris: "Absoluut. Een aaneenschakeling van hoogtepunten." Maris:" Het is natuurlijk geen halszaak, maar weet je al iets voor m'n verjaardag?").
Op de terugweg kreeg ik een spontane inval: als we nou eens langs het sieradenshopje terug zouden lopen. Misschien viel de prijs mee en had ik een leuk cadeautje voor Maris d'r verjaardag.
Toen doorgereden naar Florence. Dat was maar een halfuurtje rijden, dus mijn idee was (het was pas 12.30) dat we er rond 13.00 zouden zijn en om ongeveer 13.15 in het hotel. Om 12.50 gooide een overstekende wasstraat roet in het eten. Ik kon nog net hard remmen, maar toen stonden we er al in. Toevallig was de auto nogal vies van het modderspektakel (en was het zaterdag-autowasdag), dus 3 euro verder (en toen nog 2, en toen nog 50 cent, en toen nog 50 cent, en toen nog 50 cent) glom ie weer als een drol in de maneschijn.
Om 13.15 waren we het hotel tot op 2 kilometer (2000 meter) genaderd. Bij het passeren van de stadspoort stond er echter een bord dat deze ingang alleen door stadsbewoners mocht worden gebruikt en mensen op het terras zaten druk te gebaren naar een camera die boven de weg hing om extra toeristenbelasting te heffen. Zo reden we nog 40 minuten rond, van stadsingang naar stadsingang. Af en toe kwamen we er een tegen waar we in mochten, om dan via listige bochtjes en eenrichtingsstraatjes net weer verder van het hotel af te rijden. Om 14.00 hadden we een parkeerterrein op 2 kilometer (2000 meter) van het hotel gevonden en zijn daar vandaan maar gaan lopen. Het hotel bleek een organisatie van evangelische protestanten (Gould Institute) te zijn, die het aantal geestelijke bezoekers de afgelopen jaren drastisch had zien teruglopen en daarom in de hotellerie business was gestapt. Ontbijten was de hele maand niet mogelijk vanwege de verbouwing en de prachtige binnentuin (die ons op booking.com had gelokt) was niet toegankelijk voor gasten. De cellen waren sober, doch functioneel: iedereen een eigen strozak en 2 emmers (een om te wassen en een voor de ontlasting, door het gebrekkige licht merk je pas in een laat stadium tijdens het wassen of je de goeie emmer te pakken hebt), maar wij hadden 2 aan elkaar geschakelde cellen, zodat de kinderen apart sliepen.
De receptionist had een handig tip over waar we konden parkeren: "3 kilometer (3000 meter) hier vandaan is en wijkje waar alleen stadsbewoners mogen parkeren, maar er wordt nauwelijks gecontroleerd en jullie glimmende Nederlandse A4 valt daar vast niet op." Gelukkig vond mijn Google maps op 700 meter een parkeergarage. Weliswaar binnen het 'Sperrgebiet", maar die parkeergarage zorgt voor een ontheffing. Voor 31,- per nacht (de prijs van een half dagje een parasolletje huren), stond mijn auto om de hoek. Moest ik wel mijn sleutels daar achterlaten. Dus nu check ik heel relaxed elk kwartier het appje dat verbonden is aan mijn voertuigvolgsysteem, om te zien of ie er nog staat.
Nadat we het ons in het hotel gerieflijk hadden gemaakt (strozakken opschudden, emmers legen en vers water halen), zijn we even naar het dichtstbijzijnde parkje met speeltuin gelopen. Kinderen spelen en wij uitgeteld op een bankje hangen (vakantie is vermoeiend, zeker als je 2x op en neer naar je hotel moet lopen met bagage, terwijl je kinderen (eentje) vooruit rent en roept dat je op moet schieten en de andere aan je arm hangt en zegt dat ze niet meer wil lopen). Parkje was armoedig, maar daardoor zou de overweldigende binnenstad extra indruk op ons maken.
Na een middagdutje (tot 19.00), zijn we de rivier overgestoken om in de oude stad te komen. Mooie straatjes totdat we (weer, Maris 4 jaar geleden, ik 20 jaar geleden) oog in oog met de Dom stonden. WOW, indrukwekkend. Nadat we de meisjes gedwongen hadden om ook notie van alle pracht te nemen, lieten we Tripadvisor op de iPhone een restaurantje voor ons uitzoeken. Op 72 meter van waar we stonden, maar net uit het zicht van de Dom, kwamen we op een terrasje terecht waar we meer dan heerlijk hebben gegeten. Aardige mensen, goeie wijn en een fantastische zeebaars (voor mij) en vleesrolletjes met asperges (voor Maris). De meisjes kregen patat met sla. Als toetje hadden we 2 tiramisu voor de kids en een proeferijtje van 4 chocolades voor ons (truffel, gekonfijte sinaasappel, puur met hazelnoot en eentje met rode peper) met een hele oude sherry erbij. De meisjes vonden de -heerlijke- tiramisu 'niet zo lekker', dus Maris en ik waren een beetje onpasselijk op de terugweg.
Zondag 10 augustus:
10 uur op, weer prachtig weer (31 graden). Eerst naar het cafeetje om de hoek voor cappuccino en een broodje als ontbijt. Dit was zo'n dag dat ik eigenlijk nog wel een 2e cappuccino zou lusten, maar Mariska lokte me slinks weg door voor te stellen dat ergens op een terrasje te doen en niet hier, waar vier piepkleine tafeltjes in even klein etablissement stonden (en waar het warm was en twee tv's aanstonden met verschillende programma's en beide met geluid).
Toen via Piazza Santa Spirito, waar ze terrasjes hadden, een fontein (waar vast muntgeld in lag), een kerk die de moeite waard was (maar nu dicht) en terrasjes (of had ik dat al gemeld?). Toch maar niet op een terrasje gaan zitten (weet nog niet waarom), maar doorgelopen naar het Piazza de Pitti, een mega paleis met een grote paleistuin en een aantal musea. De rij voor de kassa was ook mega (60 meter), maar terwijl we er in stonden, renden de meisjes steeds naar achteren om voldaan te constateren dat ie nog langer was dan toen we er zelf in gingen staan. Onderwijl ontpopte ik me als een kinder-kunst-historicus. Dus wat ik in de reisgids aan informatie vond, vertaalde ik in kindtoegankelijke verhalen (met enkele aanvullingen van mezelf, die misschien niet helemaal waar, maar des te interessanter waren), zoals dat het Paleis in de vroeg 16e eeuw gebouwd was in opdracht van Luca Pitti (waar) om de De Medici familie de ogen uit te steken (minder waar), maar dat zijn financiële situatie kort na de voltooiing zo sterk achteruitging, dat ie het aan De Medici's moest verkopen (waar). Toen we eindelijk aan de beurt waren, moesten we onverwachts kiezen tussen kaartjes voor de tuinen of het paleis. In paniek namen we alles maar (46 Euro, (12 uur parasolletje of 32 uur parkeren)), want er stonden 480 mensen achter ons te wachten.
Eerst het paleis bekeken, met de zeer uitgebreide schilderijencollectie met hoogtepunten van veel meesters (Raphaels, Titians, Rubensen) en prachtige versierde plafonds. De meisjes liet ik vooral zoeken naar terugkerende elementen, zoals doodshoofden, zandlopers, slangen en engeltjes (met een korte uitleg). Ze hielden het goed vol en na 2 uur hadden we de eerste 12 zalen gezien. Toen was het ook echt wel tijd om het museum te verlaten omdat de kinderen wel klaar waren met de meesters (maar het gelukkig wel erg leuk vonden). De laatste zalen zien er nu wat gehavend uit, want toen Maris en ik toch nog hier en daar stil bleven staan, lieten de meisjes hun ongenoegen duidelijker blijken. Maar ook met 2 Raphaels minder (die ene kan nog wel hersteld worden) en een Rubens zonder lijst blijft het een aanrader.
Daarna terug naar Piazza Santa Spirito, voor het beloofde terrasje. Ik zat in de zon en de rest (zoals gewenst) in de schaduw, maar aangezien de aarde draait, was dit van korte duur. Nadat we een aantal keren met tafeltje en stoeltjes over het terras hadden bewogen om uit de zon te blijven (het was echt heet), hebben we toch maar een tafeltje onder een parasolletje gezocht (parasolletjes zijn gratis hier). Na de lunch zijn we teruggegaan naar het Palazzo, maar nu om de tuinen te bezichtigen. De kinderen en ik hadden het naar ons zin (hoewel het een Pitti-ge klim was omdat de tuin op een heuvel was gebouwd), maar Maris sleepte zich puffend achter ons aan, mopperend op de warmte (dit brengt de vakantie naar een warm land voor volgend jaar serieus in gevaar, ik heb Ierland, Schotland en zelfs Siberië voor volgend jaar horen noemen). Na de Neptunusfontein vonden we een klein drinkfontijntje en Fransen lieten ons zien hoe je daar een waterstraaltje uit kon halen. Charlotte was 2 minuten later van top tot middel doorweekt. Toen ze dat 5 minuten later herhaalde bij een kunstige fontein in de vorm van een boomstam (waar een modderpoeltje onder lag), zag ze er niet meer uit en was ook nog eens nat van middel tot teen, maar had het erg naar d'r zin. Toen nog de grotto in de tuin bezocht, met nep-druipsteenfiguren (om in het thema te blijven: Nep-tunus, nep-druipsteenfiguren). Deze grot wordt in Inferno van Dan Brown beschreven, hij was nu ook afgesloten met een hek, waardoor we alleen van afstand konden kijken. Volgens mij gebeurt dat met veel plekken die Dan Brown beschrijft, omdat het vervolgens drommen fans aantrekt.
Vervolgens hebben we ons een paar uur teruggetrokken in ons hotel om ons op onze ruwharige strozak te verpozen. Om 19.00 waren we klaar voor het avondprogramma, maar eerst even pinnen, want het diner en de paleiskaartjes brachten de bodem van de mobiele schatkist in zicht.
Op de heenweg had ik bij het eerste hotel stoer mijn Visa getrokken, maar bij de 2e foute PIN poging was de stoere uitstraling van de-wereldreiziger-die-zich-met-zijn-credit-card-overal-doorheen-slaat een beetje verdwenen. Dus had ik, via de app, een nieuwe code aangevraagd. Die hadden ze naar mijn huis gestuurd. Daar had Anna, toen ze op kantoor was, de envelop voor me geopend en, aangezien ze een matig korte termijn geheugen heeft, had ik haar de getallen laten oplezen met tussenpozen van 40 seconden, zodat ze nooit mijn gehele PIN-code in zich heeft opgenomen. Flaw in the plan was echter, dat ik geen pen in de buurt had toen Anna de code doorgaf. En mijn korte termijn geheugen is, zo mogelijk, nog slechter dan dat van Anna. Gelukkig was Laura in de buurt. Aangezien Laura het slecht doet als schrijfgerei, liet ik haar de code onthouden. Plan geslaagd.
Bij de geldautomaat, in het schemerdonker in een achteraf buurt van Florence met dakloze locals die me graag wilden helpen, scandeerde Laura: Je PINCODE! Zal ik 'm zeggen!? Zal ik 'm zeggen!? Laura blijkt ook over een goed lange termijn geheugen te beschikken.
Daarna bij een door Tripadvisor aangeraden toeristen-pizzatent een pizza gegeten op het terrasje waar de tafeltjes zo dicht op elkaar stonden, dat toeristen over de balustraden klommen om een hun tafeltje te bereiken. Pizza's waren prima, mensen aardig. Dat bracht Mariska in een stemming -als tegenwicht voor het gemopper op de warme stad van vanmiddag- dat alle Italianen zo aardig, beleefd en eerlijk waren (en zelfs in toeristengebieden lekker eten serveren).
Op de terugweg naar het hotel, slenterend door de prachtige (en nog steeds drukke) straatjes, langs kerken (waarbuiten een orkest, na aankondiging van de burgemeester, Spaanse klassieke muziek begon te spelen), was het tijd voor een afscheidsijsje. Waar kon dat beter dan in de stad waar het schepijs is uitgevonden? Alleen met een specialistisch testpanel van ijseters aan boord, is dat lastiger te realiseren dan verwacht. De ene wilde liever softijs, de andere zou pas akkoord gaan als het vanille-ijs er goed genoeg uitzag. Dat was pas bij de derde ijssalon het geval. "2 of 3 bolletjes?" vroeg de meneer. "Mwa, dat maakt niet zoveel uit." zei Maris. "En dit hoorntje, of die grote?" wilde hij nog weten. Maris ging binnen afrekenen, terwijl wij alvast buiten aan ons ijsje begonnen. Na een minuut wankelde Mariska bleek naar buiten. Ik kon haar nog net opvangen. "Help me", hoorde ik haar fluisteren. "Kijk binnen eens naar de prijzen?" Bleek dat we voor 24 Euro ijs hadden besteld (3 uur een parasolletje of 18 uur parkeren). Met veel gemopper afgerekend, waardoor de eigenaar ook een ietsiepietsie minder toegankelijk werd. Buiten eerst gefrustreerd de ijsjes naar binnen gelepeld (we hadden bakjes dit keer) en toen onze jacht op ijssalons geopend. Bij de 4e waren we er achter dat de mix van uitvindingsstad-van-ijs en het aantal toeristen de algemene ijsprijs had verdrievoudigd t.o.v. de rest van Italië. Dat maakte niet alleen deze ene ijssaloneigenaar onvriendelijk en onbetrouwbaar, maar alle opportunistische kut-Italianen (Dat wordt Engeland volgend jaar, mark my words...). Om de frustratie iets te verlagen nog een illegale straatverkoper van lichtgevende-in-de-lucht-schiet-dingetjes-voor-kinderen uitgeknepen. Die verkocht hij voor 3 Euro per stuk, maar dat troggelde ik naar 3 Euro voor 2. HA. (op de eerste avond had ik ze al voor 1 Euro aangeboden gekregen, maar dat waren vast goedkope Chinese imitaties van Alibaba.com).
Maandag 11 augustus:
Na de uitcheck eerst naar Piazza Santa Spirito voor de 2 cappuccino's waar ik gister al recht op had, terwijl Charlotte haar duiken in de fontein aan het oefenen is, probeert Laura de mussen vet te mesten. We hadden nog een plan om even de stad in te gaan, maar het begon toch te kriebelen om eens te beginnen aan de thuisreis. Het was lekker rustig op de weg, auto deed het prima (alleen bij Ingolstadt trok ie, zoals altijd, sterk naar rechts), vanaf Oosterijk begon het hard te regenen en rond 22.30 waren we -800km verder- bij ons hotel Tasillo in Neurenberg. Onderweg bij een altijd gezellige Raststätte nog gedineerd tussen de verregende Nederlanders. En de tweeling was het er over eens dat het goed was dat we in Duitsland waren: veel patat met mayonaise, hamburgers (die ze hier Frikadelle noemen) en dikke worsten. Toen ook nog spelen in de kinderhoek, daar kan Italië niet tegenop.
Dinsdag 12 augustus:
Net bij Tasillo wakker geworden. Ze hebben, heel avontuurlijk mijn bed een beetje scheef staan, waardoor je de hele nacht naar een kant rolt, heel leuk, net een tent. Zo lag ik 10x vannacht tegen Mariska aan. Op zich geen punt, maar we delen de kamer met de kinderen. Een echt Duits ontbijt genoten, te koud om buiten te zitten, dus is de FRUHSTUCKRAUM! gegeten. Zo de weg vervolgen en om de overgang naar huis minder erg te maken, nog ergens op zoek naar een cappuccino.
-
12 Augustus 2014 - 14:59
Marijke:
GEWELDIG, ik heb het weer helemaal mee beleefd. Erg jammer dat ik het respect voor je oude moeder een beetje miste in het eerste stukje.
Dank je wel voor een heerlijk reisverslag.
Want-ik-lees-mee-moeder !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley