De eerste week en wat eraan vooraf ging
Door: Johannes
26 Juli 2015 | Verenigd Koninkrijk, Newquay
In januari hebben we dus, via marktplaats -een te kleine- camper gereserveerd voor juli/augustus. Gelukkig vond de camperverhuurder dat ook en belde hij ons in april dat ie voor dezelfde prijs een grotere voor ons kon vasthouden. Toen wist ik dat het een internetoplichter was. Helemaal toen ik 'm googlede en ie in het bestuur van de gereformeerde kerk in Nieuwe-Pekela bleek te zitten. Maar, half juli toen ik de camper ging ophalen, bleek het toch allemaal te kloppen.
Vrijdag 17 juli
Vanmorgen mijn ik-ga 2-weken-naar-India-en-ik-neem-maar-zoveel-mogelijk-mee-koffer van zolder gehaald en vol gegooid met mogelijk nodige garderobe voor de UK, van korte broeken tot wintertruien en handschoenen. We gaan naar het sub-tropische zuid-oost puntje (Cornwall), maar bij navraag op het Engelse Lotus-forum over wat voor leuke dingen daar te doen waren, waren ze (niet over de bezienswaardigheden) het over 1 ding eens: reken niet op goed weer.
Ik had afgesproken om om 18.00 de camper op te gaan halen in Nieuwe Pekela, dus met de Audi erheen gezoefd. Daar bleek A) dat de mensen mij pas om 19.00 hadden verwacht, B) ze net zaten te eten en C) de camper net door de vorige huurders was teruggebracht: stress! (bij hun, niet bij mij). Dus werd ik met een kopje thee en een koekje(!) in de tuin geplaatst (in het zonnetje (pakken wat je pakken kan voordat we naar Engeland gaan)) terwijl ze in ijltempo de camper vertrek klaar maakten (de vrouw deed het interieur, terwijl haar man vliegje voor vliegje van de voorkap ging poetsen).
Na een bondige instructie over de bediening van de camper ("Hier zit het chemisch toilet, met zo'n handeltje, moet je ff omzetten, dat ken je wel, voordat de de cassette verwijdert. Nou ja, het wijst zich vanzelf.") rochelde ik om 20.00 zwalkend de bocht om. Rijdt net wat anders dan de Audi. Om 21.00 was ik bij Martijn thuis. Daar was ik volgens mij al meer dan een jaar niet geweest: druk, druk enzo. Slecht excuus. Buiten bij het kampvuur met Han en Tijn en Luuk (die een heerlijk broodje hamburger voor me had gemaakt) gezeten. Ik sprak mijn twijfel uit over de bergruimte in de camper (die is er volgens mij namelijk niet), maar Martijn kon me geruststellen (ex. campereigenaar).
Ik kreeg van hem een rondleiding in mijn eigen camper over waar alle bergruimte zat: "Kijk, hier onder de bank... o nee daar zit bij jou de watertank. Maar hier, onder de andere bank... o nee, daar zit de vuilwatertank. Maar hier bovenop zit een luik... oh, daar hebben ze de kachel geplaatst. Maar daar zit een deurtje... Oh, voor de tuinset." Uiteindelijk vonden we een vakje onder de bestuurdersstoel, waar ruimschoots een paar sokken en een onderbroek in kon. Met een beetje rouleren zou iedereen dus eens in de week andere sokken en een nieuwe onderbroek aankunnen (met een goeie planning kan je een onderboek 4x schoon aan, achterste voren, binnenste buiten en onderste boven). Dit maar meteen even doorgebeld naar huis, zodat de collectie avondjurken en smokings al weer uit de koffer konden. Om 23.00 richting huis vertrokken.
Zaterdag 18 juli
Om 07.30 op, want er moest een hoop verherpakt worden vanwege de beperkte ruimte en ik had David gezegd (al zeker een jaar niet geweest, druk druk, enzo, slecht excuus) dat we rond 11.00-12.00 voor zijn aanstaande verjaardag even langs zouden komen. Nadat ik mijn ik-ga 2-weken-naar-India-en-ik-neem-maar-zoveel-mogelijk-mee-koffer terug naar zolder had gebracht en het ik-moet-een-nachtje-in-Duitsland-slapen-handbagage-koffertje had gepakt, kon ik nog welgeteld 21% van de geplande kleding meenemen, 7 sokken, 3 broeken (afritsbaar voor je weet maar nooit) en de wisselonderbroek (gelukkig net 2 nieuwe van (O)Marijke gekregen voor een extra fris gevoel).
Charlotte wilde graag de verantwoordelijkheid over de verbandtrommel. Dat betekende dat tussen 08.00 en 10.00 de rest van het gezin met intervallen van 3 minuten gevraagd werd of we al een pleister nodig hadden. Om 10.00 hield ze het niet meer. Op haar bed trof ik een danig ingezwachtelde beer aan, die een beetje hulpeloos voor zich uit zat te kijken.
Om 10.30 waren we klaar met inpakken (er kon toch niks mee) en had Charlotte, met de camper nog op de oprit, haar eerste plas op het chemisch toilet gedaan. Echter, zonder het klepje boven de tank open de doen. Zó leuk met een camper op vakantie! En we zijn nog niet eens vertrokken... Om 11.00 vertrokken (schoonwatertank gevuld, oude gordijnen aan de nieuwe overburen gedoneerd (die hebben nog geen gordijnen en nu we op vakantie gaan, kan ik toch niet meer naar binnen gluren om de voortgang van de verbouwing te volgen), gas 3x gecheckt, buurpoes 8x (echt waar) uit huis gezet), de vakantie kan beginnen!
Om 12.15 waren we bij David. Natuurlijk had Eef vlaai gehaald, en broodjes, en aardbeien. Dus toen we om 14.00 vertrokken, hadden we meteen geluncht, Daarna zijn we in 1 zigzaggende streep (een camper rijdt niet zo strak) naar Calais doorgereden, Maris met de kaart op de schoot en de meisjes met een gordel om aan het tafeltje achterin, lekker tekenen. Na een uur wilde Lot graag in de alkoof gaan liggen, maar dat vond ik niet zo'n goed idee. Na een uurtje doorzeuren vond ik het echter opeens wel een goed idee en kon Lot lekker slapen boven. Onderweg nog 2x getankt, de eerste keer in Woerden (1 op 7) en de tweede keer om onszelf te bewijzen dat de verbruiksrekensom van de eerste tankbeurt niet klopte (weer 1 op 7). De rest van de reis zullen we de 35 km/u niet meer overschrijden.
Om 18.00 waren we in Calais. Daar hebben we voor het Franse gevoel eerst een supermarche bezocht, voor camembert, worst en iets kant-en-klaarderigs voor de avond (pasta/lasagne/gegrilde kip). Daarna zijn we doorgereden naar onze camping, waar we op z'n Frans ("Wat kom je hier doen en wanneer ga je weer weg?") werden ontvangen. De kinderen keken hun ogen uit. Dit was de eerste keer op een camping en wat was het raar om al die mensen in rijtjes in hun tent/camper/caravan te zien. Maar... ze hadden een speeltuin so, all was well.
Na het eten (redelijk, veel te droge kip (zoals altijd met die Franse supermarche grillkip)) lagen we met z'n allen om 21.00 in bed, in ons camperplekje voor 61,-
Zondag 19 juli
Om 08.30 ging de wekker, omdat om 11.50 onze trein door de kanaaltunnel reed (ik weet ook niet meer wat rechtvaardigde om daarvoor de wekker om 08.30 te zetten, maar at the time leek dat een goed idee). Maris en ik hadden matig geslapen in de alkoof, maar dat is misschien de jetleg tussen Woerden en Calais. De meiden hadden wel een goeie nacht gemaakt in hun stapelbed.
Na het regenachtige ontbijt (met worst en camembert) zijn we nog snel even wezen plassen en douchen in een camping WC (het chemisch toilet in de camper meurt naar Pernis en de douche heeft een capaciteit van 10 liter warm water, waardoor in de rij staan bij zo'n hokje toch opeens een goed idee is). Om 10.30 was alles ingepakt en om 11.00 waren we bij de incheck van de tunnel.
Uiteindelijk hadden we nog 30 minuten om een Starbuckskoffie te kopen en Ponden op te nemen (200 Pond kostte Maris 22,- wisselkoersgeld). Ik stond nog in de rij toen de 'final call' voor de trein werd gemeld. Maar ja, prioriteiten he? Dus bleef ik in de Starbucksrij. We waren net op op tijd op de trein en zoals gebruikelijk konden we daar 20 minuten wachten. Lekker met een koffietje naar de andere kant en on 12.00 (uur tijdsverschil), waren we in the UK. Aangezien de Britten bekend staan als vriendelijke weggebruikers, had ik ingecalculeerd dat als ik 3 weken stug aan rechterkant van de weg zou blijven rijden dit zou uitmonden in een verkeershervorming, waarbij voortaan iedere Brit aan de juiste kant zou gaan rijden. Echter, het valt me reuze mee om met het kasteel op wielen aan de 'verkeerde' kant te rijden.
Het was zowaar droog. En zonder gebruik van de ruitenwissers zijn we richting Salisbury gereden (gelukkig ook maar, want de ruitenwissers zijn ruk). Wel nog even een stopje gemaakt bij een service station langs de snelweg, die zijn hier keurig. Na het uitrollen van onze luifel en het klaarzetten van de stoeltjes en tafeltjes hadden we ons eigen terrasje, met camembert, worst en pain (brood, geen pijn).
Onderweg mijmerden Maris en ik dat het misschien toch nog eens leuk zou zijn om een Land-Rovertje te kopen. Rond 17.00 kwamen we aan bij een typisch Britse -dus keurige- camping. Achter ons stopte een ouder echtpaar met een Land-Rover Discovery (2004) die meteen de motorkap opentrokken vanwege een lekkage. Terwijl Maris incheckte, kroop ik met de Disco bestuurder onder de auto om de lekkage te identificeren: diesel! De man deed uitvoerig z'n beklag over de (on)betrouwbaarheid van de auto en dat, als ie geen paarden zou hebben, ie het ding een rotschop zou verkopen en nooit meer Land-Rover zou gaan rijden.
De plek op de camping was keurig, de toiletten ook en de andere campinggasten ook.
Maandag 20 juli
We wilden vandaag richting Cornwall gaan, maar zouden eerst even koffie gaan drinken in Salisbury. Toen we daar waren, was het aantrekkelijk om direct de kathedraal te bezoeken. Maris en ik kenden 'm al, inclusief de Magna Carta (een handvest uit 1216 over rechten van mensen (dan bedoelden ze adel, geen lijfeigenen) die Jan Zonder Land kreeg opgedrongen om te tekenen), maar de meiden nog niet. Belangrijker: het bleek ook nog eens dat ze heerlijke koffie hadden.
Na een wandelingetje door de stad zijn we met het slagschip richting Southampton gegaan. Af en toe hadden we regen onderweg, maar dat zette niet echt door. Het plan was om naar Beaulieu te gaan (spreek uit Bjoelie) en daar een automuseum te bezoeken, op aanraden van het Engelse Lotus forum. Ik ben daar ooit met Martijn naar een auto-onderdelen beurs geweest en herinnerde me het mooie natuurgebied dat er omheen lag. Dat bleek het 'New Forrest' te zijn en de betovering deed z'n werk, want voor we bij Beaulieu kwamen, vonden we in het natuurgebied al een erg leuke camping die helaas vol bleek te zijn, volgens het bordje bij de ingang. Er stond een file voor de ingang en stuk voor stuk mochten de auto's toch naar binnen. Toen wij aan de beurt waren en aangaven een plekje voor 1 nacht te willen, mochten we ook naar binnen, op de erg rustige camping.
We mochten zelf een plekje uitzoeken en vonden een leuke spot aan de rand van het bos en de hei, vlak bij de wilde pony's die daar rondlopen. Lot was helemaal blij en probeerden de dwergpaarden te lokken door er met varenbladen (als voer) heel hard op af te rennen. Dat had niet helemaal het gewenste effect, maar was wel erg leuk om te zien (uiteindelijk stonden er 3 pony's onder onze luifel, dus kwam het allemaal toch goed).
's-avonds zijn we door de miezer naar de pub in het naastgelegen dorpje gelopen, op aanraden van de campingmedewerkers. 20 minuten lopen, maar erg gezellig. Het was een beetje chaotisch, na 40 minuten kwamen ze onze bestelling opnemen die we al na 10 minuten hadden geplaatst. Toen bleek dat ze die hele bestelling gewist hadden omdat er bij de tafel naast de onze iets mis was gegaan. Jaja. Dus na 5 kwartier en een paar potjes stap-op, zaten we aan de fish & chips en ander lokaal eten.
Dinsdag 21 juli
Nadat we onder ons luifeltje ontbeten hadden (het was redelijk weer) en we waren wezen douchen bij de -typisch harde en hete- Engelse camping douche, zijn we naar Beaulieu-park gereden. Daar waren we rond 11.30 en zou voldoende entertainment bevatten om ons een dag zoet te houden. Toen we door de kassa waren, wisten we zeker dat we er zo lang mogelijk wilden blijven: 67 Pond toegang (100+ Euro). Het park zou tot 18.00 geopend zijn, maar op dat moment besloot ik al dat ze me niet voor 18.30, en niet met minder dan 4 entertainment-medewerkers de deur uit zouden krijgen. Maar na de (lekkere) (26 Pond) koffie namen we de tijd om de dag te plannen en bleek er inderdaad erg veel leuks te doen. En, de zon scheen.
Dus zijn we eerst het automuseum ingegaan. Bij de eerste Daimler-Benz productie uit 1889 begon ik mijn betoog over de ontwikkeling van de automobiel, de autoindustrie en de invloed op de hedendaagse economie. De meisjes waren helaas meer geïnteresseerd in de vorm van sommige gekke auto's en wilden zich verkleden om 100 jaar terug in de tijd te gaan. Bij de Land-Rover kon ik ze kort interesseren (vooral omdat Lot bij een Jeep riep: "Kijk, een Land-Rover!"). Wel vonden ze het leuk om in een soort treintje in de vorm van een 2-zits bankje door een expositie gevoerd te worden.
Daarna zijn we doorgegaan (met een hele oude open dubbeldekker) naar het landhuis van Lord Montagu. Er was een sopraan die voor ons zong met piano begeleiding en het huis uit de 16e eeuw was interessant voor de mensen die in die periode geboren zijn (Maris), iets minder voor latere generaties (moi) en nauwelijks voor de jongsten (twins). Daarna was er gelukkig weer een treintje waar we in mochten en dat ons over het hele terrein voerde (het was zo'n zweeftrein).
Toen we bij de abdij de tuinen wilden gaan bekijken, maakte een nep-monnik ons erop attent dat op de binnenplaats van de abdij een roofvogelshow bezig was en aangezien Anna een paar weken geleden deze 'life changing experience' in Nederland had doorgemaakt, wilden we dit niet aan onze snavel voorbij laten gaan. Het was nauwelijks een show, maar meer een presentatie van een valkenier temidden van 5 vogels. Echter, het was een 'gifted speaker' en hij had echt een gaaf verhaal over de geschiedenis van het jagen met vogels, dus hebben we geboeid een uur zitten luisteren (ook om het maximale uit ons toegangsgeld te halen en we hoopten na afloop een vogel uit te mogen kiezen die dan voor ons zou worden klaargemaakt). De show eindigde ermee dat een valk 10x over ons hoofd vloog, maar dan op enkele centimeters, waardoor de kinderen toch nog onder de indruk waren.
Daarna zijn we kort nog even naar het speeltuintje van het park geweest, waar 20 verveelde Duitse tieners rondhingen en waar Lot nog 5 rondjes op een elektrisch vrachtwagentje reed. Toen hadden we het wel gehad en zijn we terug naar onze rijdende villa gegaan (in de souvenirshop heeft Laura van het zakgeld van opa Jo nog een vreselijke roze knuffel gekocht (Pinkie) en Lot een zaklampje).
Toen zijn we in onze villa op wielen teruggereden naar de volle camping, die vol bleek. Maar intussen lieten we ons daar niet meer door tegenhouden en boekten een nieuwe overnachting. Na boodschappen bij de Tesco Express gedaan te hebben, hebben we de camper opgebouwd (luifel uit, stoeltjes voor de deur) en zijn we teruggelopen naar de pub van gister (nu met mooi weer) waar we weer lekker gegeten hebben.
Woensdag 22 juli
Iedereen vond het vanmorgen te koud om buiten te ontbijten, behalve ik. Dus heb ik de familie 'overgehaald' om buiten te komen zitten, er vanuit gaande dat -eenmaal buiten- iedereen het wel aangenaam zou vinden. Not dus, dus een hoop gemopper, vesten, dikke sokken en mutsen halend verder, konden we ontbijten. We waren nog getuige van 3 pony's die gezamenlijk het ontbijtbuffet van de buurtent bestormden en de ter plaatse aanwezige ontbijters zo overdonderden, dat ze het brood, fruit en de cerials ophadden voor ze weggejaagd werden.
Daarna het vliegdekschip startklaar gemaakt en naar de Italiaanse koffietent naast onze vaste pub gereden. Na enkele shots cafeïne konden we onze reis vervolgen naar the Jurrasic coast, zo genoemd vanwege alle fossielen die er gevonden worden. Daar waren we rond 16.30 en inderdaad, wat liepen er een hoop fossielen!
We kregen een mooie schuine camperplaats toegewezen en met de oprijblokken en gasbetonblokken waren we in staat om de camper binnen 2 graden waterpas te krijgen. Ervaring leert dat meer schuinte leidt tot ongewenste intimiteiten (Dat Maris de hele nacht bovenop me rolt). Het weer was matig, maar de camping meneer beloofde ons, tegen de voorspellingen in, dat het morgen mooi weer zou worden. De douches en toiletten zijn weer Brits-keurig en heet.
Donderdag 23 juli
Vanmorgen bleek de camping meneer een betere kijk op het lokale weer te hebben dan de meteorologen en scheen het zonnetje. Dus besloten we om nog een nachtje hier te blijven en de lokale fossielenomgeving te gaan verkennen. Er reed een gratis busje van camping naar camping naar kleine plaatjes en we moesten nog haasten om -na de beslissing om nog een dagje te blijven- het busje te halen. De 'schiet op, we moeten nu weg' melding werkte averechts bij Laura en die begon te huilen van alle haast-stress. Gelukkig haalden we ondanks dat het busje, met 16 zitplaatsen, ingenomen door 7 Nederlanders, 2 Britten en 4 honden.
De locale buschauffeurster kende de weggetjes op haar dikke duimpje en kon zeer precies de passeer breedte van de weg/tegenligger inschatten bij elke bocht, waardoor we -enigszins bleekjes, maar eerder dan de time table aangaf- in Sidmouth aankwamen. Na een wandelingetje langs het strand, een goeie koffie en een bergje scones waren we klaar om ons door het busje naar de top van de heuvel te laten brengen, waar we in 45 minuten weer van af zijn gelopen. Om de 10 minuten kwamen we de Nederlanders-met-honden tegen van onze camping, die met ons in het busje hadden gezeten. Elke keer riep Charlotte: "Hai!!", waardoor we toch een soort van band opbouwden.
Nadat we in Sidmouth wat boodschapjes hadden gedaan, wilden we samen met de Nederlanders-met-honden, het busje terug naar de camping nemen, maar toen bleek het busje overgefossieliseerd te zijn met 80+ locals die er ook gebruik van maken.
Mariska echter, als OV-surviver, had al snel uitgedokterd dat de 52A ongeveer dezelfde route aflegt en die bus kwam er net aan. Helaas kende de buschauffeur zijn route minder goed dan Maris en hij verzekerde ons dat ie niet in de buurt van onze camping zou komen. Dus zijn we met de Nederlanders-met-honden naar een taxibedrijf om de hoek gelopen. Dat niet meer bleek te bestaan. Aangezien de VVV (spreek uit: VieVieVie) om de hoek lag, daar even gevraagd naar de juiste oplossing, "You could take bus 52A, that will take almost the same route." Als alternatief had ze een taxi-standplaats om de hoek. De Nederlanders-met-honden (van die pezige types) besloten terug te lopen naar de camping, terwijl wij een taxi voor 8 Pond namen.
's-Avonds hebben Laura en ik nog ge-jeu-de-boulled en zijn we met z'n allen een wandeling naar de ezelboerderij een paar kilometer verder wezen maken. Terug bij de camper hebben we macaroni gemaakt en daarna met z'n allen gevoetbald. 's-nachts al hoorden we het romantische getik van regen op het dak (een kolere herrie alsof er duizenden knikkers vielen) en dat continueerde gewoon de ochtend in.
Vrijdag 24 juli
Dus vanmorgen heel heet gedoucht (om de stromende regen van en naar de camper te compenseren), uitgebreid ontbijt gemaakt (ik had eieren en bacon gekocht) in de camper en om 12.00 sharp, in de stromende regen, zijn we eindelijk Cornwall in gereden. Nog even boodschappen gedaan onderweg en rond 16.30 waren we, in de stromende regen, in Tintagel, het dorpje van het kasteel (of wat er over is van het kasteel uit een mythe) van King Arthur. Arthur hield van Italiaans (en blijkbaar van stromende regen, dat precies hier z'n kasteel had geparkeerd), dus de reisgids raadde een Italiaans restaurantje op loopafstand aan. Lekker gegeten, Lot heeft nog wat te diep in het glaasje (water) gekeken, waardoor -bij het voorover leunen om in het glaasje te kijken- de hele tafel met glazen en al omkieperde.
Zaterdag 25 juli
Matig geslapen vanwege de regen en de wind. Ik ben ruim 2 uur bezig geweest om te overwegen of het beter was om het dakluikje open te laten (want frisse lucht, maar risico van kapot waaien) of dicht te doen (want dan blijft het heel, maar wordt de lucht bedompt). Daar bovenop, zou het sluiten van het luikje betekenen, dat ik bovenop Mariska zou moeten klimmen om bij het dakluikje te komen en binnen onze relatie doen we dat niet zonder overleg, zeker niet als de ene slaapt.
Vanmorgen werden we wakker met een waterig zonnetje. Om 12.00 waren we eindelijk allemaal gedoucht en hadden we ontbeten (buiten). Het was opgewarmd genoeg om aan een fikse wandeling te beginnen, zo'n 200 meter naar de pasteienwinkel, waar we op goeie koffie hoopten (en kregen). Daarna zijn we doorgelopen naar de restanten van een kasteel, dat een graaf had gebouwd op de plaats waar ooit de nooit bestaande King Arthur had gewoond. Snap je?
We hadden zo'n 3 en half uur nodig om alle overgebleven stenen te bekijken, met zeker 2000 anderen. De omgeving was mooi met uitzichten over de kliffen en zee. Toen we rond 15.30 terug waren in het dorp, konden we ons niet meer inhouden en hebben we bij de pasteienwinkel (pasties) 2 grote vlees pasteien gekocht en 2 zoete (appelbeignetachtig) pasteien. Bij de camper -we blijven nog een dagje op deze camping staan- hebben we ons tegoed gedaan aan het lekkers en dat vulde zo, dat we het plan om uit eten te gaan bij de pub om de hoek hebben ingeruild voor wat witte rijst een ingeblikt gehaktballetje en wat sla.
We zijn allemaal een beetje verbrand vandaag, de meisjes hebben op de camping nog lekker gespeeld en jeu de boules gespeeld. Ze liggen net in hun stabelbed en Mariska heeft net uit de Grote Vriendelijke Reus voorgelezen.
Zondag 26 juli
Vanmorgen werden we rond 05.00 ruw gewekt: het stormde als een bezetene en het goot van de regen. Na een initieel moment van 'wat zijn wij zielig zo op zomervakantie' (en nadat Maris het dakluikje had dichtgedaan, dan maar muffe lucht), sloeg onze stemming om toen we het gordijntje op een kiertje open deden: overal lagen tenten tegen de grond en vloog inventaris rond. Wat voelden we ons toen bevoorrecht dat we in een camper zaten. Nog wel ff in mijn onderbroek en regenjas naar buiten gegaan om de tuintafel veilig te stellen.
Daarom, terwijl het nog fors tekeer ging buiten, hebben we vanmorgen echt Engels ontbeten: scrambled eggs, bacon, sausages en gebakken tomaat. Het is een beetje prutsen in de camperkeuken, maar om een onvergetelijke indruk te maken op de meisjes (zoals Maris en ik het vanmorgen vroeg hadden over onze avonturen in de daktent en hoe Jo 's-ochtens een grote bak thee kwam brengen en geroosterede boterhammen met haring in tomatensaus en makreel met met mayonaise en peper (of schelvisleverpasta) moet je af en toe je best doen.
Nu zitten we 200 meter van de camping (camper ingepakt voor de deur) in een klassiek Engels hotel uit 1899, met een dikke Bentley (en een Morgan) voor de deur. We zitten aan een grote kop cappuccino met marsmallows erop en uitzicht over de cliffs.
Foto's volgen!
-
26 Juli 2015 - 18:24
Marijke Van Dam:
Je fantastische verhaal is nu al 25 keer bekeken en ik ben benieuwd naar reacties op je verhaal.
Je hebt het zo beeldend geschreven dat ik na afloop kortademig was. Het verhaal dat vooraf aan je vakantie ging riep bij mij niet echt het gevoel van onthaasten op. Nog even dit en nog even dat.
Het was heerlijk om op zo'n druilerige zondag jouw verhaal te krijgen en te lezen.
Dank je wel dat ik alles weer zo mee mocht beleven. Ik heb me alles weer kunnen voorstellen en moest ook vaak lachen. Knap geschreven en het is misschien toch wel leuk om voor de 16e keer naar Italië te gaan volgend jaar. Wellicht kijk je er dan weer met andere ogen naar.
Ik hoop[ dat jullie beter weer krijgen en plezier kunnen maken ,maar dat zal wel lukken. Heel veel liefs voor alle 4 en xxxxx -
27 Juli 2015 - 21:40
Anna:
Wat een geweldig verhaal! Jullie zijn na deze vakantie echte campergangers!
En een roofvogel op de foto, welcome to the club!
Geniet en nog veel plezier (hier regent het ook en vies weer)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley