Deel 3
05 Augustus 2017 | Frankrijk, Saint-Martin-d'Ardèche
Om 09.05 word ik wakker van Maris, die kwiek uit bed springt. Een beetje verbaasd blijf ik liggen. Brand? Inbrekers? Nee, ze gaat weer ‘aan het werk’ (aan een stageopdracht van de opleiding). Rond 10.30 met z’n allen aan tafel buiten voor ontbijt. Het is weer warm vandaag (32 graden). Om 13.00 peil ik voorzichtig hoe lang ‘werk’ nog gaat duren (ik heb intussen ook al een witte was gedraaid, de dag voor we weggaan moet alles schoon) en Mariska vraagt nog een uurtje tijd. “Mooi” zeg ik, want al een paar dagen zit het me niet lekker dat zij en Charlotte naar het kasteel/ruïne/bouwval zijn gelopen (gezichtsbepalend punt hier) en ik niet. Ik hoor voor me hoe terug in Nederland iedereen zegt: “Oh, Vilajuïga, dan ben je zeker wel bij het kasteel geweest. Dat is zo mooi, mag je echt niet missen.” Ik had Laura al langzaam warm gemaakt voor het idee, maar Charlotte wilde graag nog een keer mee, dus gingen we met z’n 3en op expeditie: water mee, rugzak mee, verrekijker mee, zakmes mee.
De vuistregel is dat boven de 28 graden je bij elke graad de afstand die je loopt mag verdubbelen, dus we hadden een wandeling van 9 km voor de boeg. Daarbij was 1/3 van de afstand stijgend, waardoor je een correctiefactor van 1,4 mag toepassen. Al met al moesten we dus 12,6 km overbruggen. Met kinderen van onder de 12 in het gezelschap mag je de uitkomst naar boven afronden (en bij 2 kinderen onder de 12 zelfs naar het eerst volgende 5 tal). Daarmee komen we dus op een survivaltocht van15 km uit.
De eerste 75 meter gingen nog redelijk soepel en voorspoedig, maar het hijgen en puffen begon toen al snel. Zodra we na 400 meter onverhard gingen, leidde Charlotte de (om)weg (via de bijenkorven). Met enige regelmaat (elke 15 meter, omgerekend 1,5 kilometer) maakte we een korte stop voor óf een slok water, óf een braam. De bramen waren bijzonder zoet op de route en lekker warm. Laura bedankte beleefd voor de bramen (“Ik ga geen dingen eten die aan struiken groeien”) maar door de water inname waren we, aangekomen bij het kasteel, vochtloos.
Onderweg had ik de meisjes beloofd om op het terras bij de ruïne milkshakes en patat te bestellen. Charlotte had me meermaals duidelijk gemaakt dat het alleen maar een berg oude stenen was, zonder terras of Imbiss. Dat liet niet onverlet dat ik eenmaal boven milkshakes en patat bestelde. Helaas was er niemand om de bestelling op te nemen. Na 10 minuutjes uitpuffen, vond ik de kracht om te Googlelen naar de achtergrond van dit kasteel. Na een vertaling uit het Catalaans, leerden we dat dit een oud kasteel was, waar vroeger een kasteelheer woonde en dat het meerdere torens had. Gaaf hoor, dat je al die detailleerde informatie tegenwoordig online kan vinden. Maris vroeg zich gister af waar het openbaar zwembad was in Vilajuïga, terwijl ze al bij dit uitzichtspunt geweest was. Laat ik het uitzicht zo beschrijven: achter het enorme open lucht zwembad kon je het dorpje zien liggen.
Net toen we de terugstrijd wilden aanvaarden, kwam ik op het idee om de geocach app te checken op schatten. En wat wil je bij een kasteel, natuurlijk lag er een schat. We konden kiezen uit een –makkelijk te vinden- kist met goud en juwelen of –uitdagend verstopt- een plastic doosje met een blocnootje waarin je je naam mocht achterlaten. Als echte cachers gingen we voor de uitdagende schat. Toen we deze gevonden en gelogd hadden, konden we bergaf. De intussen rood aangelopen kinderen mochten het laatste water op maken en de rest van de terugweg overleefden we op bramen (Laura was intussen om). Aangekomen bij de openbare weg, werd het aller-allerlaatste water op gemaakt, maar we waren blij toen we na 5 kwartier –start to finish- weer bij het huisje waren voor water en zwembad.
Om te vieren dat we het overleefd hadden (en dat Maris voor vandaag klaar was met de opdracht), zijn we ’s-Middags teruggegaan naar het strand vlak voorbij Roses. Onderweg kreeg ik van Mariska een filosofische verhandeling, dat teruggaan naar de plaats waar je een goede herinnering aan hebt, alleen maar tegen kan vallen: de goede herinnering komt voort uit een positieve samenloop van omstandigheden. Dit creëert een bepaalde verwachting, die eigenlijk nooit meer overtroffen kunnen worden. Zucht, wat een wijze vrouw heb ik toch. Daarna nog lekkerder dan de vorige keer op het strandje gelegen vlak bij Roses. Kinderen hebben de hele tijd in zee gelegen, en wij hebben gezond (is dat gezond?), gelezen en gezwommen. Om 18.30 zijn we via een lang onverhard pad doorgereden naar de buitenwijken van Roses om daar, met uitzicht door de palmen over zee, lekker te eten. We bestelden paella, mosselen, en cordon blue/kip nuggets omdat Maris en ik opeens zo’n zin hadden in Cordon bleu en nuggets. Al met al een mooie laatste zomervakantie-avond aan de middellandse zee.
Donderdag 3 augustus
Ergens midden in de nacht ging er een wekker. Verdwaasd keek ik om me heen. Wat deed ik hier alleen in een vreemd bed? De dag van vertrek was aangebroken en omdat we tot nu toe in ontkenning geleefd hadden, was nog niks gekomen van inpakken/opruimen/schoonmaken. Ik mocht nog 7 minuten blijven liggen van mezelf, maar om 08.07 moest ik eruit. Douchen, ontbijten (teveel, want alles moest op), koffers inpakken en dichtmaken, weer open doen voor vergeten handdoeken en barbies en weer dichtdoen, koelkast leegmaken, vuilniszakken naar buiten brengen, bedden afhalen, stofzuigen, dweilen, enz. Om 09.30 belden we (Maris) de ver-weg buurvrouw om te zeggen dat we over een uur klaar waren voor sleutel/borg uitwisseling (ergens op een neutrale plek midden op een brug). Het kwam de mevrouw slecht uit zei ze (we hadden het alleen maar bevestigd op de dag dat we aankwamen, maar dit is Spanje), maar ze zou toch wel even langskomen.
Trots op het schone huisje stonden we een uur later, druipend van het zweet, op de drempel te wachten op de mevrouw, omdat we het huisje niet weer wilden vies maken. In 30 tellen rende de buur-ver-vrouw door het huis, propte ons de 300 euro in handen en vrij waren we om te gaan naar waar de gehavende Audi ons brengen zou.
Dat bleek Roses te zijn, 5 km verder, om de Audi te wassen (“Geen lange reis, zonder een Audi die eruit ziet om te winnen een prijs” zegt een oud spreekwoord) en koffie te drinken. De kinderen waren tevreden met een Fanta en een appelsap, maar Mariska wilde een Ice-coffee . “An Irish coffee?” vroeg de serveerster, “no ice-coffee”. “Ah..”zei de serveerster. Even later kregen we olijfjes, een Fanta, een appelsap, voor mij een dubbele espresso en een lekkere Irish coffee. Koffie was niet hun specialiteit zeg maar, wat ze bij de Irish coffee hier probeerden te verbloemen door de hoeveelheid koffie en whisky in het recept om te draaien. Na 2 slokken besloten we toch maar een gewone cappuccino voor Maris erbij te bestellen. Ze heeft de rest van de route wel heerlijk geslapen.
Om 12.00 uur waren we echt klaar voor de tocht naar Frankrijk, 400 kilometer, 4 uur en 2 minuten rijden. Alleen hadden de Fransen iets van een blokkade rond de grens opgeworpen voor extra controles, waardoor we een goed uur file hadden, terwijl we de buitentemperatuur zagen oplopen tot 40 graden.
Ken je dat, dat je iets zwaars op je teen laten vallen en je partner vraagt: “Gaat het?”? Dat je je tranen wegknippert en met een verwrongen glimlach zegt dat er niets ‘aan het handje is’? Dat doet de Audi ook. De temperatuurmeter van de motor blijft (elektronisch geregeld) keurig in het midden, ook al stikt ie de moord. Pas als het mis dreigt te gaan, gaat de meter opeens * poing* naar ‘heet’. Maar die ellende blijft ons door de betrouwbare Duitsche Techniek bespaard en zonder koelingsproblemen sukkelen we door de file, tot aan, jawel, de tolpoortjes. Dit zou het gloriemoment van deze vakantie gaan opleveren, deze file zouden we voorbij razen. Helaas waren vanwege de controle de ‘rij maar door dongle-houders’-poortjes afgesloten.
Onderweg nog even gestopt om te tanken. Toen doorgereden naar het volgende benzinestation (omdat de pompen niet werkten bij het vorige station (waarom weten we niet, we zagen alleen de meneer in het betaalhokje heel druk gebaren naar de contactpersoon aan de andere kant van de telefoon)) en toen de weg vervolgd naar het volgende station (omdat de elektronische betaalmogelijkheid defect was bij station 2). Daar kwamen we aan op de laatste dieseldampen in de tank (oké, we hadden nog voor 90 km brandstof, maar mijn vrouw beleeft dit als ‘de laatste dampen’) en hebben de tank tot de rand toe gevuld.
Om 18.00 kwamen we aan bij de camping in de Ardeche en waar ik een zwarte-donderdagavond-file aan de balie vreesde, werden we direct vriendelijk geholpen en stonden we 10 minuten later bij onze mega bungalowtent (met twee slaapcompartimenten (waarvan 1 met stapelbed en gewoon bed en 1 met 2 persoonsbed, een keukentje met koelkast en dubbelpits gestel en een wc en douche) tussen alle andere Nederlanders (ik heb een verdwaalde Fransoos gespot hier). Mooie, rustige camping, hete (38 graden) tent, waarbij Mariska ongeveer gekookt werd toen ze het bovenste stapelbed klaar maakte, omdat Charlotte graag boven wil slapen (en niet in het andere ‘gewone’ bed). Om het lijden dragelijk(er) te maken, had ik de kinderen opdracht gegeven de camping te verkennen, zodat we even een half uur rust hadden. Die waren echter na 7 minuten terug, of ze ‘nu eindelijk het zwembad in mochten’. “Opzouten, hier zijn jullie bikini’s en tot dinsdag!”
’s-Avonds op de camping naar de bistro geweest voor pizza en het uit het water vissen van de kinderen. En om de voetbalvrouwen de halve finale van het EK te zien winnen van Engeland. De tweede helft hebben we op de veranda van de mega-bungalowtent gekeken, met het geluid iets te hard, maar dat alleen omdat we naast een Brits gezin staan.
Vrijdag 4 augustus
38 graden vandaag en vannacht in de tent voelde het nog warmer. Dat is andere (geroosterde) koek dan de geaircode slaapkamer in het huisje in Spanje. Tot 01.30 bezig geweest met body-temperature-control (jezelf koude lucht toewuiven), daarna rond 02.30 met het zoeken van oordopjes vanwege de groep jongeren achter ons, toen om 04.30 wakker omdat er wat Duitsers naar die Heimat teruggingen en om 08.18 opgestaan omdat ik mezelf had verteld dat er voor het ontbijt boodschappen moesten worden gedaan (waaronder brood en beleg). Gezellig met Laura naar de supermarcheee (mijn accenten doen het even niet op de computer) en als een soort bevrijders met 5 tassen boodschappen om 10.00 door Mariska en Charlotte onthaald bij de Mega-bungalowtent. Mijn strategisch inkoopbeleid zorgt ervoor dat we de komende 2 weken niet meer naar de winkel hoeven (alleen moeten we hier dinsdag al weg). De koel/vriescombinatie verslikte zich een beetje in de hoeveelheid boodschappen en is zo’n 28 uur bezig geweest om de ijsblokjes in te vriezen.
Het ontbijt, aan een tafeltje voor onze mega-bungalowtent, met eitjes (gebakken of gekookt met kaas en jam) en vers stokbrood en Speculoos was heerlijk, maar mijn beperkte nachtrust (opgeteld zo’n 11 minuten) vroeg om een kopje koffie. De bistro lonkte met een dubbele espresso en cafe au lait op de kaart, maar het meisje vertrouwde ons van achter de bar toe dat de cafe au lait ‘gewoon koffie met een scheutje melk’ was (wat bij serveren zelfs ‘gewoon koffie met een scheutje melk’ zonder een scheutje melk bleek te zijn). De kinderen lagen natuurlijk alweer in het zwembad.
De rest van de dag doorgebracht met: zwemmen (in het zwembad), tafels en stoelen rond de mega-bungalowtent verplaatsen om in de schaduw te blijven (we hebben 5 verschillende plekken gebruikt) en zwemmen in de rivier. ’s-Avonds gebarbecued op de bij de mega-bungalowtent bijgeleverde gas-BBQ. Daarna voelden Mariska en ik ons allebei niet zo lekker. Of dat nou kwam door de warmte, de barbecue (slecht schoongemaakt?) of het vlees weten we niet. Al windend zijn we daarna nog even naar het dorp gelopen voor softijsjes voor de kinderen (Charlotte liet de ijsmassa direct per ongeluk uit het hoorntje in haar hand vallen, wij “Prop terug! Prop vlug terug!”, terwijl Laura de inhoud even op de grond legde (maar van de aardige mevrouw een nieuwe inhoud kreeg)) en informatie over een kanotocht voor alle 4.
Met alle gaten in de tent open (met muggennetten ervoor) en oordopjes in, een stuk beter geslapen.
Zaterdag 5 augustus
Om 10.00 kwam ik fris te tent uit, terwijl Mariska al 2 uur bezig was met het lezen van het advies van de Onderwijsraad over ‘het centraal stellen van de leerling’. “Opleiding?” vroeg ik. “Nee interesse!” was het gemeende antwoord. Heb nu al medelijden met de school waar ze leiding (lijding?) gaat geven. Daarna, tijdens het ontbijt, werden de kinderen nog geïnterviewd over hun beleving bij de centraalstelling en toen wilden ze graag gaan zwemmen in het zwembad. Ik had ons 2 pits gasstel naar buiten gereden om in 36 graden mijn eigen koffie te maken. ’s-Middags nog met zijn allen in het zwembad gelegen (Charlotte ligt er nu –bijna onafgebroken- 7 uur in) en bij de bistro hot dogs (chien chaud, gok ik) en pannenkoeken gegeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley