Deel 4

Zaterdag 5 augustus (deel 2)
’s-Avonds uit eten bij een pizzaria-achtigheid in Saint-Martin-d’Ardeche, 300 meter van de camping. De voettocht duurt een halfuurtje, omdat we langs de rivier lopen en Charlotte ons, bij elke gespotte vis, de 5 meter die we net overbrugd hebben ongedaan laat maken door ons terug te roepen: “Deze moet je zien, die is écht groot!”. 74 vissen verder zijn we bij het restaurant waar Lot pizza wil, Laura patat met gebakken vis (misschien door Charlotte geïnspireerd onderweg?) en wij een salade, met een half karafje rosé. Na het diner gaan we, overmoedig geworden door de drank, terug naar de kano-verhuur-mevrouw-die-nieuwe-ijsjes-geeft-als-je-ze-laat-vallen om voor morgen 2 kajaks te huren. Het zou namelijk wat minder warm weer worden. We hadden de vorige dag van haar begrepen dat je hier bij het eindpunt een kajak kon meenemen en een stukje tegen de stroom oproeien en dan weer terugkomen. Zo’n uurtje roeien leek ons een beter plan dan een heel eind met de meiden te gaan kajakken, zo voor de eerste keer.

Na het betalen en het tekenen van het kajak-contract, zat het net wat anders in elkaar: we moesten morgen om 11.00 verzamelen en zouden dan met een bus een eind stroomopwaards worden gebracht. “Ah, bien…” mompelden wij knikkend. We mochten kiezen uit 32 km, 25 km, 8 km of 6 km. “Uhm, six…?” kozen wij overtuigd.

Zondag 6 augustus
Vannacht matig geslapen. De nacht begon warm met alle ramen open, maar rond 04.00 blies er een kille bries door de tent en begon het te regenen. Toen om 08.00 de wekker ging voor onze kajaksurvivalervaring, had Mariska een beetje een humeur en vroeg ze zich af waarom we met dit PESTweer in hemelsnaam midden in de nacht op moesten om in een roeiboot te gaan zitten. Om 08.30 hadden we de meeste kinderen ook uit bed en om 09.00 zaten we met vers brood aan een snel ontbijt en maakten we broodjes en croissants klaar voor onderweg.
Het liep zo flux (en intussen was het weer droog met een klein zonnetje en 23 graden) dat we om 10.40 bij restaurant Belle Vue zaten, de buren van de kayakbusopstapplaats. Daar hadden we tijd voor een zeer broodnodige koffie (met druppeltjes/boter voor mij) en werden we getrakteerd op een vreemd belle vue, picture this:
- Het restaurant kijkt uit over een smalle brug over de Ardeche, waar maar verkeer van 1 kan tegelijk overheen mag (60 meter lang). Zelfs voetgangers en verkeer van 1 kant past nauwelijks.
- Om het verkeer te begeleiden staat er aan beide zijden een stoplicht, dat om en om auto’s over de brug laat rijden (en een onderbord dat er niet geclaxonneerd mag worden).
- Aan ‘onze’ kant staan er 4 auto’s voor het stoplicht te wachten, beetje heuvel op en onder een hoek, dus ze kunnen niet de brug op kijken.
- Aan ‘onze’ kant springt het stoplicht op groen en begint de derde auto in de rij direct te toeteren van ‘schiet op!’ (ondanks de verboden te claxonneren borden).
- De eerste auto aan onze kant draaide linksaf de brug op, maar komt daar een tegenligger tegen die was opgehouden door alle voetgangers op de smalle brug.
- Dit ziet de 2e auto bij het stoplicht niet (onervaren chauffeur die al blij is met de hellingproef op te trekken op de heuvel), dus die duikt in auto 1 z’n achterkant, terwijl auto 3 blijft toeteren dat iedereen op moest schieten.
- De meneer in auto 1 is familie van de meneer in auto 2 die net achterop hem knalt en –omdat hij langdurende familieruzies en ontervingen voor zich ziet- kan hij niet kwaad worden op zijn neef/zwager, aangetrouwde achteroom en dus wordt ie maar boos op z’n tegenligger.
- Na een tijd rijden auto 3 (toet-toet), 2 (geschonden neus en aangezicht) en 1 (kapotte achterkant) langzaam (zeer langzaam door chauffeur van auto 2, die niet zo heel handig is) achteruit de brug af om de tegenligger er langs te laten.
- Waarna auto 1 in frustratie daarna hard de brug op rijdt, terwijl ‘ons’ stoplicht intussen allang op rood staat.
- Dat zorgt ervoor dat er midden op de brug een file ontstaat van ‘onze’ nummer 1 tegenover 5 auto’s (met voorrang) vanaf de andere kant.
- ‘Onze’ nummer 1 weigert achteruit te gaan, maar ziet al na een paar minuten in dat er geen andere oplossing in.
- Als ie weer terug bij ons Belle Vue is, kiest ie het hazenpad en verdwijnt in de andere richting, gevolgd door zijn schoonoom/aangetrouwde zwager/achterneef.
- Auto 3 blijft toeteren.

Bij de Belle Vue-buren krijgen we 2 tonnen om onze spullen in te bewaren en voor alle 4 een zwemvest. De kajak mevrouw legde nog uit dat waar bij zouden gaan kajakken, we eerst een eind tegen de stroom ‘et vent’ in zouden moeten roeien ‘c’est dur!’, maar vanaf het natuurgebied zo’n anderhalf kilometer verder zou het allemaal goed komen. Een oud bestelbusje brengt ons vervolgens 2 kilometer stroomopwaarts naar een plek waar we zo’n 4 uur later de kajak ook weer in zouden moeten leveren.

De chauffeur hielp ons nog met uitladen en de kajaks van de grote aanhanger te halen, maar maakte toen dat ie weg kwam, te vaak meegemaakt hoe er echtelijke ruzies ontstonden bij het instappen van een kajak. Om 11.20 gleden we soepel het water in (Maris en Lau in de ene kajak, Lot en ik (team walvis) in de andere) en met rustig peddelen, bleef je net niet op dezelfde plek in de rivier. Met flink peddelen met z’n 2en lukt dat wel. En met heel hard en synchroon peddelen kwam je zo waar tegen de stroom en de wind in vooruit. Alleen is continu fors synchroon peddelen met je 10 jarige dochter voorin niet altijd even makkelijk (‘C’est dur le premier 1,5 km’ galmde het de hele tijd door het hoofd van Maris en mij).

Zo’n 80 meter stroomopwaarts en 23 minuten later, namen we onze eerste stop. Charlotte zag er nog wel de uitdaging van in, maar Laura had tranen over haar wangen biggelen en zei ‘dit is niet helemaal wat ik me ervan had voorgesteld’ en wilde niet meer. Met een reshuffle van teams en de belofte dat Laura niet mee hoefde te roeien als ze niet wilde, begonnen we aan stint 2. Intussen was het zonnig en 25 graden. Al peddelend keken we jaloers naar de mensen die wel stroomafwaarts kwamen kanoën.

Rond 13.00 hadden we ons door het ‘dur’ gedeelte heen gepeddeld (nog 1x gestopt), want toen we aan de rand van het natuurgebied waren aangekomen, waren de wanden van de vallei aan beide kanten zo hoog, dat we goed uit de wind werden gehouden. Zowel Laura als Charlotte hadden goed mee geroeid (Laura: “Ik krijg stress als ik de hele tijd te horen krijg wat ik moet doen, maar je mag wel zeggen dat ik mee moet roeien”). We zagen een mooi strandje waar we 3 kwartier hebben gezwommen/geluncht en gezond. Maris had een blaar bij haar duim van de peddel, maar met een heel klein reservepleistertje en tape van de tonnen, konden we het verbinden.

Om 13.45 zij we nog een drie kwartier doorgeroeid, naar de barrage zo’n 4 km van ons vertrekpunt om vervolgens om te keren en tussen de tientallen kajaks met de stroom mee terug te roeien. Het weer was intussen prachtig en de uitzichten fantastisch. De laatste kilometer zaten de vrouwen er echt doorheen, waardoor we de kajaks aan elkaar hebben gemaakt en ik de ploeg teruggeroeid heb, waar we om 15.30, moe maar voldaan, aankwamen.

Het busje bracht ons terug en zo waren we om 16.10 terug op de camping, genoeg tijd voor mij om een internet-straalverbining op te zetten voor de finale EK vrouwenvoetbal van 17.00 en voor Maris om even een dutje te doen. Daarna een bloedstollende finale gezien (waarbij de Nederlandse vrouwen EK kampioen werden) en om 19.00 gaan eten bij de camping bistro (patat en hot dogs en salade). Nadat Maris nog had voorgelezen uit ‘Brief voor de koning’ met allemaal een mini Magnum, lagen we er om 22.30 –gaar- in.

Maandag 7 augustus
Marijke is vandaag jarig, maar we hebben nog even geen tijd om te vieren: vandaag moeten we voor 10.00 de tent schoon opleveren. In maart was onze gedachte dat dit het begin van de terugreis zou worden, maar 5 weken geleden had Mariska nog 2 vrije dagen erbij gekocht op haar werk, waardoor we de vakantie wat hadden kunnen verlengen. Alleen was toen de tent niet meer beschikbaar. Gelukkig was er op deze camping nog wel een ‘mobile home’ container te huur voor 150,- per nacht, maar die was vandaag pas vanaf 16.00 beschikbaar.

08.00 wekker, kinderen wakker maken, douchen, koffers inpakken (gister te moe voor), kinderen nogmaals sommeren op te staan, auto inladen (bij het neervlijen van het schone/lege koffiekannetje in de kofferblak bleek deze nog niet schoon en leeg, mijn gereedschapstas absorbeerde de koffie gretig), Charlotte uit bed jagen met de ijsblokjes die toch weg moeten, laatste barbies en boeken opsporen en 10.06 melden bij de receptie. De auto is deze ronde volgekecht met zooi, van de Tetris-inrichting (zoals David het noemt) is op dit moment weinig terug te vinden. De kinderen zitten met tassen op schoot, Maris kan haar benen niet kwijt vanwege de rugzakken.

Mijn plan was, door zielig te doen bij de receptie met koelkast boodschappen dat we:
a) direct de mobile home sleutel zouden krijgen
b) ze de boodschappen bij hun in de koeling zouden doen, zodat de rugtassen op de plek van de boodschappen in de kofferbak zouden kunnen.

In plaats daarvan kregen we een grote zak ijsblokjes om de boodschappen koud te houden. Daarna voor 24,- met z’n 12en (inclusief 8 wespen) ontbeten bij de camping bistro (stukken stokbrood en 3 bakjes jam en thee). Daarna door naar Saint Mortan voor koffie/middeleeuws dorpje bezoeken en toen langs de Ardeche terugkronkelen, 15.30 bij de camping, doen alsof het een nieuwe camping is (“Oh spannend, ik ben benieuwd hoe deze camping is, ik ben benieuwd welke kant we op moeten”), inchecken bij de camping en intrek nemen in onze container (mobile home). Onze kinderen verstaan de kunst van het snel inrichten van hun kamertje, waardoor het er na 27 seconden al net zo’n zwijnenstal is als thuis. En dat is, met de beperkte hoeveelheid speelgoed die we bij ons hebben, echt een prestatie. Maris had bij de ruim-van-tevoren-geboekte-tent een laken/handdoeken pakket besteld, maar bij de last-minute-container niet. Dus zaten we zonder lakens en mét molton kriebeldekens. Uiteindelijk besluiten Laura en ik naar een supermarkt in de buurt te rijden voor lakens en nog wat kleine benodigdheden. Aldaar valt ons oog op slaapzakken en dus kopen we er 4, omdat ik weiger de laatste 2 nachten van onze verlengde vakantie te laten verpesten door een slechte nachtrust.

Terug bij de container rollen we tevree onze slaapzakken uit en beginnen we aan de script bespreking voor het –traditionele, we doen dit al 4 jaar- filmpje voor Marijk haar verjaardag (https://youtu.be/qk0QFXOxccA ). Ik had Laura al een week geleden gevraagd om dit voor te bereiden en dus had ze een filmscript en attributenlijst gemaakt. Na de voorbespreking ging het filmen van start en nadat we alle scènes hadden staan, kon ik gaan monteren. Natuurlijk deed de montage app het niet, maar de 2e gedownloade wel, en dus konden we om 19.00 het verjaardagsfilmpje sturen.

Daarna zijn we nog aan de rivier gaan eten (1 pizza, 3 salades) en lagen we rond 22.30 in onze container, in onze, zoals bleek, polyester slaapzakken, bij 29 graden. De meisjes hadden geen last van deze mobiele sauna. Maris was direct terug over gestapt tussen de badhanddoeken, maar ik wilde het maximale uit onze investering van 72 Euro halen. Om 02.00 ben ik ook overgestapt naar badhanddoeken als lakens, omdat ik 3 liter vocht kwijt was. Om 02.45 heb ik een koude kruik gemaakt (zak met ijsblokjes), maar vanaf 04.00 heb ik heerlijk geslapen. Gelukkig begon het om 07.00 te regenen en werd het koud, waardoor ik terug mijn zweetzak in kon.

Dinsdag 8 augustus
Ik was om 10.00 op. Mariska zat al weer een uurtje te werken aan haar studie opdracht. Om 11.00 was ik zover om me door de stromende regen naar de receptie te wagen, voor het bestelde stokbrood. Om 11.30 zaten we allemaal aan het ontbijt, met veel teveel eieren omdat alles op moet (en omdat er hier nog geen Fipronil schandaal is). Daarna doen de meiden een zwemactie (in de motregen), werkt Maris gestaag door en zet ik koffie en ga lezen op de bank –en later als het droog wordt op het terras van onze container-.
Om 16.00 is iedereen klaar genoeg voor een ‘anders waren we al op de terugweg geweest’- bezoek aan Aiguèze (aan de andere kant van de Ardeche, over de smalle brug). Dit is een leuk middeleeuws stadje met een aanzienlijk grotere dichtheid aan toeristen dan inwoners, een leuke wandeling, winkeltjes met prullaria voor 18x de inkoopprijs in China en ijsjes.

Om 18.30 terug bij onze container en frutsel ik nog een lekkere pasta in elkaar met alles wat over is (achteraf had ik de chips, chocoladekoekjes en afwasmiddel beter niet toe kunnen voegen) en pakken de we koffers zo strak mogelijk in voor de terugweg.

Woensdag 9 augustus
We hebben, gezien het ontbreken van beddengoed en de alternatieve polyester slaapzakken, goed geslapen. Maris was om 7.45 haar zakje uitgepiept om alvast terugreisvoorbereidingen te treffen. Toen ik om 08.15 er ook uit kwam, was het meeste al gedaan. We hadden zo compact ingepakt, dat de extra flessen wijn en de 4 slaapzakken moeiteloos mee de auto in konden. Om 09.25 zaten we daar met z’n allen in, alle spullen ingeladen en € 40,- schoonmaakkosten bespaard doordat we zelf alles schoon achter hebben gelaten. Maris had nog de afspraak met de kinderen, dat als ze zelf alles zo netjes zouden opruimen in hun kamer dat er niets vergeten was, dan zouden ze 50 cent extra zakgeld krijgen. Vanaf 08.34 vroeg Laura elke 2 minuten of mama de eindinspectie van de kamer wilde doen. Ik kon het niet laten om een kinderboek onder mijn t-shirt terug de kamer in de smokkelen. Toen Maris dat vond ontaarde dit in een heftige discussie tussen C&L wie dit boek vergeten was. Toen heb ik het maar opgebiecht.

Om 09.30 waren we bij de receptie voor de uitcheck. Ik had Maris nog geadviseerd om een gedeelte van het geld terug te vragen, omdat we pas om 10.00 uit het huisje hoefden en nu dus niet de hele huurperiode gebruikt hadden. Maar ze weigerde dit in het Frans aan de receptie uit te leggen. Daarna nog een keer terug naar St-Martin-d’Ardeche voor een ontbijtje. De bakker had wat tafeltjes die uitkeken op de het kleine marktje wat er 2x per week gehouden wordt en, naast de worstenstand (cadeautje voor Jo gekocht), zag ik een kraampje waar ze de cadeautjes verkochten voor mijn moeder waar ik toevallig vannacht van gedroomd had. Dus dat kwam mooi samen. Het ontbijtje bestond uit broodjes en 2 potjes jam en 2 potjes honing, maar was ruim een Euro goedkoper dan het ontbijt van de camping. We moeten er maar eens goed over denken waar we dit geld op stuk gaan slaan. Misschien voor de vakantiepot van volgend jaar?

10.45 zaten we in de auto voor de 1123 km terug naar huis. Het weer was goed, de drukte minder. Er werd zenuwachtig gereden, veel caravans met Nederlanders ervoor op weg naar huis afgewisseld met hard remmende Belgen en losse dakkoffers op de linkerbaan We waren nog niet eens zo lang onderweg toen ik opeens een lichtende BMW X3 op mijn achterbumper had. Dat had weinig zin, want er zat een auto rechts van me en eentje voor me, dus –al had ik het gewild, en groot licht op zetten vermindert die wil in hoog tempo- ik kon sowieso geen kant op. Toen er aan de rechterkant een gaatje vrij kwam, dook de X3 rechts voorbij om 2 auto’s voor me zich er weer tussen te proppen op de linkerbaan, waardoor iedereen hard moest remmen. Dat deed ie nog 2x, wat mijn beperkte sympathie voor BMW rijders niet deed toenemen.

Kort daarna kwamen we in de file/langzaam rijdend verkeer en via de rechterstrook (vaak sneller in de file) passeerde ik onze BMW vriend. Toen kon ik het niet laten om voor hem weer in te voegen. Wat me direct op heftige lichtsignalen kwam te staan. Fijn, hij herkende me nog. Niet veel later kwam ie me weer rechts voorbij, alleen nu voegde hij op wel heel spectaculaire wijze opnieuw voor me in. Met het gezinnetje aan boord en volle belading wilde ik niet te gekke capriolen maken, dus ik nam netjes afstand.

Echter, 20 km verder hadden we weer file en jawel, ik ging hem over de iets snellere rechterstrook weer voorbij en *floeps* daar zat ik weer op de linkerbaan voor hem. Alleen nu was de hele rechterstrook dicht, waardoor ie niet meer in kon halen en leek dit me een goed moment om me een hele tijd aan de maximum snelheid te houden. Net als de auto precies rechts naast me. Toen ik uiteindelijk naar rechts kon/ging, had ik links naast me een erg rood aangelopen X3 eigenaar die tegen zijn eigen bijrijdersraam zat aan te schreeuwen/spugen, dat zal vast niet voor mij bedoeld zijn. In ieder geval was iedereen weer wakker.

De rest van de rit ging beter en om 18.30 waren we ter hoogte van Thionville, waar we nog 1x een familiekamer in het centrum geboekt hebben en waar we bij een restaurantje in het centrum buiten (onder de overkapping, het begon later te regenen) hebben gegeten (kipnuggets met patat en wij salades).

Donderdag 10 augustus
Redelijk geslapen (bed was matig), lekker ontbeten in het hotel, koffie gedronken bij de buren van de het restaurant van gister (een zo waar best redelijk acceptabele cappuccino, zeg maar een ruime 5+ op de schaal van Italiaanse cappuccino) en toen dóór voor de laatste 400 km naar huis. De parkeerautomaat wilde dat we 2x betaalden (dat hebben we gedaan, 2x € 2,80), maar door onze half lege tank in Luxemburg te vullen, hebben we dat ruimschoots gecompenseerd. Wel liepen we tegen 4 wegwerkzaamheden op, waardoor we 2 uur in de file stonden en geen X3 in de buurt hadden voor vermaak. Daar moesten de 5 Mees Kees CD’s voor zorgen. Uiteindelijk waren we rond 19.00 thuis en nadat we de overburen gefeliciteerd hadden met Dep, hun net geboren zoontje (papa is reclamemaker, dus ik heb voorgesteld een ‘t’ achter Deps’ naam te zetten, lijkt me wel cool: Dept.© als naam, maar dat wilde hij niet. Chinees besteld, auto uitgeruimd en om 22.00 lagen we versleten in bed. Tijd voor vakantie, zeg maar….