Deel 1
01 Januari 2018 | Spanje, Poris de Abona
Vakantie verslag winter 2017
Dit keer was het boeken van de reis niet zo spannend. Voor vertrek uit het huisje op Tenerife vorig jaar, hadden we de verhuurders al gemeld dat we deze kerstvakantie weer terug wilden komen, thuis direct vliegtickets geboekt via cheap (ass) tickets. nl * en de auto via rentalcars.com, dus het enige was, dat we een jaar moesten wachten.
En dat is dus gelukt.
De afgelopen dagen waren druk: laatste werk afmaken voor de vakantie (Mobile Sales consultant, Renault en teambuilding moving intelligence) facturen maken, voedselpakketten en zoals elk jaar met kerst, het rondje ouders en Bas & Edith (en
Otto en Minka). Gister nog konijn Fred gestald bij Eva (en wat minder bij Jo), die zich gelijk thuis leek te voelen in het chinchillaverblijf (zonder chinchillas). Daarna thuis nog ge-kerst-Lidld, met konijn, een hammetje met honing-dille saus, witlofschotel, stoofpeertjes met geitenkaas, gegratineerde aardappel cakejes en toe ijs.
Dinsdag 26 december (2e kerstdag)
Vanmorgen ging om 07.05 de wekker en om 08.10 zaten we in de auto, op weg naar Schiphol! Om 08.50 op de parkeerplaats en om 09.10 bij de incheckbalie om te horen dat inchecken tot Madrid geen probleem was, maar vanaf Madrid naar Tenerife zat er een blokkade op de boarding passen. Ach, we kunnen het laatste stukje altijd nog lopen/zwemmen... O ja, de KLM mevrouw zei ook nog dat er voor de bagage nog niet betaald was. “Jawel” zei ik, en liet trots mijn Cheap (ass) bewijsje zien. “Nee hoor” zei de mevrouw. “O jawel” zei ik, en verwachtte dat de 2 uur wachttijd tot vertrek ingevuld zou worden door het uitwisselen van standpunten tussen de KLM-mevrouw en mijzelve. Ze sloot de discussie echter kort door te zeggen dat ik dan wel een betaalbewijsje van Cheap (ass) tickets kon hebben, maar dat de KLM geen betaling had ontvangen en zonder betaling gingen de koffers niet mee. “Dan had u maar rechtstreeks via KLM moeten boeken.”
De betaling van bagage moet (natuurlijk) aan een ander loket. Dus wij sloten braaf aan bij betaalloket 40. Nog een keer mijn verhaal uitgelegd (en heel vriendelijk gekeken, dat kan ik namelijk heel goed) met de boodschap: Er is een probleem tussen u (de KLM) en Cheap (Ass) tickets, en u wentelt dat nu af op mij - uw klant-. Maar die mevrouw kon dat gelukkig goed uitleggen: "Dat klopt. We hebben dit heel vaak met Cheap (ass) tickets, maar als we daar elke keer achteraan moeten bellen, dan blijven we bezig. Dat wordt dan €50,-. Oh ja, er is ook nog een probleem met uw bagage op de terugweg, maar dat is hier vandaan niet op te lossen." Mijn KLM loyaliteit is verder versterkt....
De douane / check ging lekker snel omdat het -tweede kerstdag-heel rustig was, en één keer in de vertrekhal moesten we van het vluchtbord direct naar de gate, anderhalf uur voor vertrek. Dus eerst nog even koffie gehaald, zodat we een uur voor vertrek bij de' now boarding' gate aankwamen, waar dus niet geboard werd. De grond stewardess
keek verbaasd toen ik vroeg hoe laat het boarden zou beginnen. "Een half uur voor vertrek, zoals altijd!”
En of ze iets wist van de blokkade op onze incheck in Madrid. "Nee, maar ik ga het navragen voor u." Toen de boarding tijd was aangebroken (een halfuur voor vertrek), gingen we braaf in de langste rij staan (das een trucje, die rij is altijd eerst het langst en dat blijft ie dat meestal, maar het voorkomt de stress van staan in de kortste rij staan, waarbij je voortdurend bang bent dat de lange rij je inhaalt. Toen we eindelijk bij de boarding-pass-controle-mevrouw waren, werden we verwezen naar de korte rij, waarbij niemand ons er tussen wilde laten omdat ze juist de korte rij hadden gekozen om de lange rij voor te blijven. Dan moet er niet een gezin uit de lange rij tussen de korte rij geschoven worden. Gelukkig stond bij de korte rij de boarding-pass-controle-mevrouw die zou uitzoeken hoe het met onze overstap in Madrid zou staan. Alleen wist ze daar zelf niks meer van, dus moesten we uit de korte rij, door de lange rij (waarbij iedereen beleefd even opzij ging, want tja, ze stonden toch al in de lange rij), om ons bij de 'probleem balie' te melden. Dat bleek voor ons vandaag echter de 'oplossing balie', want de mevrouw daar had ons toevallig net ingecheckt op de vlucht van Madrid naar Tenerife. Ze zou gelijk onze boarding passen uitprinten, maar na pass 3 liep de printer vast, waardoor we zonder pass voor Laura het vliegtuig in moesten. "Vraag maar
even na als u in Madrid geland bent, dat komt vast goed." Laura was daar niet helemaal van overtuigd.
De vlucht verliep soepel, Maris lag te slapen (ze had een pilletje ingenomen, ze houdt niet zo van vliegen) en wij zaten alle 3 op onze Ipads met schietende vogeltjes te klooien. Het overstappen ging vlot (anderhalf uur), en omdat de boarding pass printer het daar ook niet deed (wereldwijd Wanna-fly virus?), werd op de achterkant van mijn pass die van Laura met de hand bijgeschreven. We zitten nu heel ruim, op de voorste rij achter de toiletten, met heel veel beenruimte. Nog een uurtje tot Tenerife...
Eenmaal aangekomen, deden we dezelfde truc als altijd: Maris en de kinderen gaan op kofferjacht, terwijl ik zorg voor de bestelde huurauto. Ze hebben het hier op Tenerife slim gedaan bij de autoverhuur, alle kantoortjes hebben een loket aan de kofferkant en aan de na-de-douane-kant. Helaas worden beide kanten van het loket door dezelfde 2 medewerkers bemand. Dus toen ik eindelijk aan de beurt was, heb ik eerst de medewerker er vriendelijk op gewezen dat aan de andere kant al een half uur lang een mevrouw stond te zwaaien. Het resultaat was echter, dat die mevrouw -terecht- geholpen werd, waardoor ik nog 20 minuten langer mocht wachten (nu maar hopen dat ze in de rij voor me staat bij de hemelpoort). Maar uiteindelijk -de koffers waren allang gearriveerd- was ik tegen wil en dank de huurder van een Citroën C4 Picasso. Ik had 11 maanden geleden een C4 cactus besteld: het ultieme avontuur, de betrouwbaarheid van Citroën met de uitstraling van een terreinwagen (met kussentjes op de deuren), maar die waren op (vast gehuurd door die mevrouw aan de andere kant van het loket), dus kreeg ik -uitgelegd in voordelen voor mij: grotere motor, meer ruimte met de kinderen en bagage- een maagdelijke, schadevrije,Picasso-bus in de maag gesplitst. Dit wilde ik liever niet, na de ervaring vorig jaar op de smalle bergwegen, maar whatever, wat heb je er als huurder over te zeggen?
De Picasso bleek wat minder maagdelijk en schadevrij dan beloofd met een zijkant die duidelijk een rotswand was tegengekomen en, omdat we een eigen risico van € 1.750,- hebben, leek het me beter -zoals voorgaande jaren- dit even te melden bij de verhuurder. Daarvoor hoefde ik dit jaar niet terug naar het loket om een halfuur te gaan staan zwaaien, maar liep er een meneer rond van Budget om klagende klanten een extra aantekening op hun verhuurcontract te geven. 2 kruisjes en een handtekening later waren we op weg naar ons huisje, terwijl we ‘potje met vet’ zongen. Dat is het voordeel van rijden naar een huisje dat je blindelings weet te vinden.
De sleutel van het huisje lag bij een restaurantje in het dorp. De verhuurders kennen ons intussen, waardoor het afgeven van de borg (en de rest van de huur) en de uitleg over dat we met alles voorzichtig moeten zijn, achterwege kan blijven. We rijden nog even langs de mini-supermarkt voor diepvriespizza’s (en chocolade-koekjes voor bij de thee) en om 20.00 zijn we geïnstalleerd. Het voelt wel een beetje onwennig, de badhanddoeken liggen op een andere plek dan vorig jaar, maar na de pizza’s en thee met koekjes, zijn we toch weer helemaal thuis.
Woensdag 27 december (3e kerstdag)
In een soort van ‘we doen net of het geen vakantie is’ zijn we al om 09.00 op. Ik word ook mijn bed uit geholden door de rugpijn. Vorige week was ik nog even voor een pre-vakantiebehandeling naar de fysio/manueel geweest, maar het sjouwen met voedselpakketten had die actie meer dan volledig ongedaan gemaakt. Maris haalt verse broodjes en na het ontbijt wil Charlotte (ondanks de 18 graden, lichte bewolking en harde wind) in het openlucht zwembad. Na de koffie zijn wij in staat om haar daarheen te begeleiden. 10 minuten later, Lot en Lau licht blauw van de onderkoeling, zijn we terug in het appartement. Zo, dat was genieten! Tijd om naar El Medano te gaan, het gezellige surfersdorp iets verderop aan dezelfde kust. Daar waaide het -tot groot plezier van de surfers- net zo hard als bij ons, waardoor we na een lekkere wandeling van een minuut of 3, weer terug in onze touringcar kropen om naar de andere kant van het eiland te rijden (de wind kwam uit zee). Voor vertrek had ik mijn StrammerMax T-shirt aangetrokken, een soort worstenvelletje om je houding te corrigeren en al na 5 minuten had het effect op mijn rugpijn (in positieve zin). Je voelt je dan wel een beetje een worstje, maar ja worst case loop je een dag voor schut, het credo blijft toch: ‘Luctor et Emergo’, dus dat zal me worst wezen.
Los Cristianos was dan weliswaar nog net zo druk bevolkt met toeristen als vorig jaar, er was geen wind (op die van een enkele Duitse toerist daargelaten). We zijn eerst heerlijk de boulevard afgelopen, toen een stuk over het strand en toen langs de winkeltjes terug. Onderweg kwam ik een leuk terras tegen om wat te eten, maar dat werd om diverse redenen weggestemd. Maris koos voor het volgende restaurant, maar dat deed alleen in vis (“Ik lus geen vis!” was de reactie van de 11- ers), dus toen door naar een leuke plek waar ze ook pasta en worst met patat hadden. Lekker gegeten (ik lams, Maris risotto en je raadt nooit wat de kinderen hadden) en rond 21.00 terug bij het appartement.
Donderdag 28 december (4e kerstdag)
De morgen begon weer bijtijds (09.00) waarbij Maris eerst een lange wandeling ging maken langs het strand. De kinderen deden intussen alsof ze uitsliepen (met de iPad in bed), terwijl ik een einde-jaars-facturen-check deed. Toen Maris terugkwam van de wandeling, hebben we eerst met warme croissantjes ontbeten (die heten in het Spaans croissantjes, leuk weetje) en daarna kon ik nog even door met de einde-jaars-facturen-check, wel met hoofdpijn nu. Niet zo zeer van het checken, maar omdat Laura in de tussentijd de schuifpui had dichtgeschoven die altijd open staat. Daar kwam ik achter toen ik na het koffiezetten (mijn handspresso met Nespresso cups die ik van Maris voor mijn verjaardag heb gekregen werkt!) weer het terras op wilde lopen. Ik liet 2 vlekken achter op de glazendeur: 1 ter hoogte van mijn voorhoofd en 1 op neushoogte (die deed meer pijn).
Toen ik om 14.00 klaar was met de facturen, zijn we naar Candelaria gereden (je kan ook het vakantieverslag van 2 jaar terug lezen, daar staat vast hetzelfde in) om de grote openlucht kerststal te bekijken en de beroemde basiliek te bezoeken. De basiliek is niet zo bijzonder, maar de rest van het plaatsje is nog onbeduidender (doch vriendelijk en aan zee), zodat de basiliek het meest speciale is. Op de bedevaartstocht van de parkeerplaats (die ons de vorige keer niet vrij wilde laten) naar de basiliek hebben de meiden nog allebei een zonnebril gekocht. De basiliek is bekend vanwege het Mariabeeld. Dit beeld is een aftreksel van een kopie van een schets van een reproductie van een buste die hier ooit is aangespoeld (voor de eerste christenen hier kwamen) en later ook weer is weggespoeld, waardoor er nog steeds onduidelijkheid is of het een mariabeeld was, of een nympf, sirene of walrus. Door mijn StrammerMax weer pijnvrij gebleven vandaag, terwijl de pijn snel terugkeert als ik het shirt uit doe.
Maris was van alle onduidelijkheid erg moe geworden, dus heb ik haar eerst bij het huisje afgezet (“Wie gaat er nu met papa mee gezellig boodschappen doen?!” “Neu, we gaan lekker op de iPad.”), waarna ik naar de Mercadona zo’n 20 km verder ben gereden voor alle noodzakelijke nieuwjaarsinkopen (olie voor de oliebollen, champagne, hapjes en ander lekkers). Thuis geweldig goeie pasta gemaakt, 2 extra StrammerMax shirts in Duitsland besteld en op tijd naar bed gegaan.
Vrijdag 29 december (5e kerstdag)
Maris werd niet zo lekker wakker (last van haar maag) en ik had vannacht behoorlijk liggen woelen en wegen over de opvolger van de A4 (en last van mijn rug). Ik heb mooie Audi’s op het oog, maar net niet naar wens of te duur. Bij het activeren van de iPad kreeg ik een berichtje via het Lotus forum: iemand had op zolder een zwart dakje gevonden (dat wil ik graag) en bood het mij aan. Ik had er net vorige week 1 op eBay laten lopen voor 250,- omdat ik de verkoper een eikel vond, dus ik was blij dat ik deze voor 325,- (maar mooier) mocht overnemen. Na het warme-broodjes-met-een-eitje-ontbijt zijn we naar het postkantoor gelopen voor postzegels, maar dat was natuurlijk om 11.45 al dicht. Dus zijn we ff op het strand gaan zitten. De wind was minder vandaag, maar het was wel bewolkt. Maris voelde zich nog steeds niet lekker, dus die ging terug naar het appartementje, terwijl de meiden stenen torens op het strand bouwde en ik snurkend lag ‘te mijmeren’. De rest van de dag bij het appartementje doorgebracht. Het weer was toch niet lekker om weg te gaan, Maris lag met maagkrampen op bed en we vermaken ons hier ook wel. Tussendoor wordt ik de hele tijd gemaild door de dakjes verkoper dat ie druk bezig is met verzending. Ik mail (3x) terug dat er geen haast bij is omdat ik niet thuis ben. Einde dag meldt hij dat het versturen niet gelukt is. Ik reageer door te mailen dat er geen haast bij is omdat we op vakantie zijn. ‘s-Avonds salade met maïskolven en gebraden kip en kwartel gemaakt. Moet wel leuk blijven, hè?
Zaterdag 30 december (6e kerstdag)
Nadat we de meisjes om 11.00 uit bed -en van de iPad- gesleept hadden, leek het ons alle 4 beter om hier een oplossing voor te verzinnen. We hadden al vaker de afspraak gemaakt dat ze niet langer dan een uur iPad mogen kijken, maar meestal betekent dit, dat ze eerst het hele spel uitspelen of de hele film uitkijken en daarna checken hoe lang ze al zitten te iPadden. En tegenwoordig weten we dat je van een iPad blind wordt -het nieuwe onaneren-, dus hadden we vier stemmen voor inperking van iPad gebruik. Dus na het verse broodjes ontbijt op het terras (hoewel het de hele week nog niet echt warm is, graadje of 19, licht bewolkt) is het toch lekker om buiten te zitten. Na het ontbijt ging ik op jacht in de app store. Al snel vond ik een app die iPad tijden kon regelen en nadat ik alle iDivices in huis via een gezamenlijk account had aangemeld, bleek -tada, niet eerder vermeld of te vinden- dit 6 Euro per maand te kosten. Helaas, dan maar blinde kinderen. Dus alles weer gedeinstalleerd. Na veel zoeken vond ik een vergelijkbare app, gemaakt door 3 Amerikaanse papa’s die hoopten op deze manier hun kroost weer wat vaker tot vuurwapengebruik te bewegen. Deze app geïnstalleerd en tot grote vreugde van iedereen was iedereen blij met de oplossing dat de iPads nu alleen ‘s-ochtends tussen 09.00 - 10.00 geactiveerd kunnen worden en ‘s-avonds tussen 18.00 - 19.00. Tussendoor kreeg ik nog een mailtje van de dakjesverkoper dat het versturen gelukt was. Mij duurde het allemaal te lang, maar ala.
Zonder iPad was er dus niks meer te doen in het appartementje (want tja, wat moet je zonder iPad), dus zijn we naar het strand gegaan bij Playa de Las Teresitas. Een mooi opgespoten strand met palmbomen en uitzicht op de lokale petrochemische industrie en 3 olieplatforms (als je in zee gaat word je lekker snel bruin). Omdat het weer tegenviel, hadden we geen badkleding mee, maar na 10 minuten was Lot toch door in haar onderbroek en stond ik tot m’n middel in het water. Het was net even opgeklaard. Na anderhalf uur, ter temperatuur was alweer gedaald, en een broodje Choriso en kaas, zijn we naar een supermarkt gereden voor de laatste ouwejaarsboodschappen. Naast de supermarkt zat een China Town winkel en daar vond ik -voor het eerst op de Canarische eilanden- vuurwerk! Dus ik ben de trotse bezitter van 1 doosje knalerwten, 5 rotjes, 6 fonteintjes, 4 vuurpeilen en een aansteker.
‘s-Avonds thuis gekookt (bloemkool met maïskolf, hamburgers en konijn (en aangebakken milde pepers met grof zout) en toen geprobeerd om mijn iPad zo in te stellen dat ik de halve finale van het WK darts kon kijken. 4 uur later (de restrictie app doet het gelukkig niet op mijn iPad) had ik het nog niet voor elkaar en heb het laatste stukje via internet radio zitten luisteren tot 00.30 tussen Cross en Van Gerwen (die in de 11 set net verloor).
Zondag 31 december (7e kerstdag)
09.00 op en HET IS WARM, ECHT WARM vandaag! Terrasdeuren open, met z’n allen verse broodjes halen (iPads waren om 10.00 uit, vreugdekreetjes uit de kinderkamer: “De app doet het!”) en in de hitte zitten ontbijten. Het leven kon dus toch nog leuker dan gister! Ontbeten met hele grote croissants en 2 broden en vers gekookte eitjes. Daarna zouden we de nieuwjaarsfilm maken waar Laura het script voor geschreven had (thuis al, toen ze zich verveelde). SPOILER ALERT: Het verhaal gaat over Leeuw, die alle Champagne opdrinkt en dronken in het zwembad valt. Wij vonden het verhaal wat mager: Waarom wordt Leeuw dronken? Wie redt hem uit het zwembad? Hoe loopt het toch nog goed af? Maar daar had Laura nog niet over nagedacht. Dus stelden wij voor dat Leeuw liefdesverdriet had en door zijn liefde wordt gered en dan alles goed komt. Maar Laura trok een heel vies gezicht bij die suggestie en weigerde het script aan te passen: “Leeuw doet niet aan liefde, hij houdt van eten”. Dus hebben we maar een nieuwjaarsgroet gefilmd.
Rond 13.00 zijn we weer naar het strand van gisteren gereden. Het is een eindje rijden (half uurtje) maar je ligt er heerlijk op het opgespoten Sahara strand. Vandaag zijn alle 3 de vrouwen wezen zwemmen. Ik voelde me nog te grieperig en wilde energie sparen voor.... oliebollen bakken!
Om 17.30 waren we terug in het appartementje. En omdat de afgelopen twee jaren er een reinigingsteam ruim 24 bezig is geweest om de boel na afloop schoon te maken, had ik besloten dit jaar de hele keuken in aluminiumfolie te verpakken, voordat ik de 5 liter olie in een diepe pan goot voor de oliebollen. Het voelde een beetje als Breaking Bad(?), Good fellas (?), Pulpfiction (?), Reservoir dogs (?) waarbij de hele kamer in folie wordt gehuld voordat er een lijk in stukken wordt gesneden. Om 18.30 stond ik bollen (met en zonder krenten) en appelbeignets te bakken. Om 19.30 gingen de aardappelschijfjes (lokaal taps gerecht), rauwe ham kroketjes en gemarineerde garnalen er achteraan en om 20.15 stond de tafel vol lekkerbekken, waar tijdens het bakken al goed van gegeten werd.
Tot 21.30 hielden de meiden het opblijven-tot-middernacht (voor het eerst opblijven!) vol en tolde daarna hun bedje in (volgend jaar weer een poging). Om 23.00 iedereen gewenst in Nederland (het is hier een uur vroeger) en om 23.30 de meiden met heel veel overredingskracht uit bed gehaald. Precies om. 00.00 starte de vuurwerkshow beneden in het dorp en wij keken er vanaf ons terras prachtig op uit, met Champagne en kinderchampagne. Daarna zou papa even laten zien hoe je veilig vuurwerk afsteekt.
Op het pleintje naast het appartement had ik een lege fles gezet met een vuurpijl erin. Nieuwe aansteker erbij, tjik, tjik, tjik,tjik, uiteindelijk kwam er een heel klein vlammetje maar het waaide behoorlijk. Dus vele pogingen later hadden we een matige piiiiiieeeew plop. Direct(.....) erachter aan een Romeinse kaars, die ruim binnen de 3 minuten ontbrandde (flop, flop, flop spuugde de gekleurde balletjes eruit). Gelukkig vond ik een ouwe peuk, die ik in een hoekje, uit de wind, kon aansteken. Genoeg tabak voor nog 2 vuurpeilen en een kaars, maar toen was de tabak op. Intussen had de aansteker van het draaien een blaar om mijn rechter duim gemaakt, maar de laatste pijl en 2 kaarsen MOESTEN OP!!! Uiteindelijk gebruikte ik de vonkjes van de aansteker om een doorgebroken rotje (‘een spuiter’ in vaktermen) aan te steken, omdat ik daar mee een andere peuk wilde laten gloeien..
De spuiter werkte goed, alleen stond ie gericht om mijn linker duim. Mopperend, met mijn duim in mijn mond heb ik afscheid genomen van het niet afgestoken vuurwerk en de aansteker met een knal tegen de muur gegooid (niet eens zozeer uit boosheid, maar ik zei tegen de meiden: “Kijk, er komt nog 1 knal”). Daarna -duim in mond- zijn we nog even naar het feest beneden gelopen. Het feest was wel grappig, maar klein, de meiden moe en ik had behoorlijk pijn aan m’n duim, dus al gauw waren we weer boven in het appartement, waarbij ik mijn duim 20 minuten onder lauw stromend water wilde/moest houden, terwijl Maris een online spoedcursus EHBO deed. Dat was niet goed, want waar het begon als een brandwondje op mijn duim, vond ze al snel bewijs dat het zeer ernstig was, tetanus prikken nodig waren, huid transplantaties en misschien zou ik in shock raken. Voor de afleiding heb ik haar toen het filmpje laten zien hoe Freek Vonk in z’n arm wordt gebeten door een haai. Toen met 2 paracetamol naar bed gegaan.
Maandag 1 januari 2018 (8e kerstdag)
Lekker geslapen, de brandwond is een flinke blaar geworden en het weer is geweldig! Om 09.00 op gestaan om in de zon op het terras te gaan zitten en te proeven of de oliebollen nog goed waren. De eerste was nog goed, de tweede ook en de derde ook. Dus het zal wel goed zijn... Om 11.30 was iedereen uit bed ( Maris en Laura hadden toen al een wandelingetje gemaakt) en konden we ontbijten. De oliebollen vonden nog gretig aftrek en er werden 3 zacht gekookte eitjes geserveerd, met brood uit de oven. Het is vandaag 22 graden en heel, heel zonnig.
Om 13.00 waren we klaar genoeg -afgeruimd, was gedraaid, gemediteerd, koffie gezet- om het trapje op te lopen naar het grote zwembad. Lot lag er meteen in, wij zaten nog even aan de koffie en Laura heeft een ritueel van zo’n 20 minuten (echt waar) om door te komen. Zelf ben ik ook nog even wezen zwemmen.
Om 14.30 waren we terug bij het appartement, maar we wilden nog even weg, dus zijn we de 100 treden afgedaald naar het rotsstrandje en het kleine cafeetje ‘Café a Mar’. Dat café droom ik van als ik aan Tenerife denk, heel klein, 6 tafeltjes en altijd druk, dus nooit plaats. Vaak serveren ze de tapas/hapjes daarom uit op het strandje. Ik had Maris lief aangekeken (geoefend op Schiphol bij de betalen-voor-reeds-betaalde-bagage-balie en daarna verder geperfectioneerd), dus die ging voor mij een biertje halen en gefrituurde visjes bestellen. Toen ze terugliep kwam er net een tafeltje vrij en werd Laura als boodschapper naar mij gestuurd: “Koning, koning, we hebben van de Perzen gewonnen!” maar dan over een vrij tafeltje. Dus 5 minuten later zaten we in mijn favoriete cafeetje met hamkroketjes, gebakken visjes en een biertje, Stap op te spelen (Laura won). Wat kan het leven een feestje zijn....
Dit keer was het boeken van de reis niet zo spannend. Voor vertrek uit het huisje op Tenerife vorig jaar, hadden we de verhuurders al gemeld dat we deze kerstvakantie weer terug wilden komen, thuis direct vliegtickets geboekt via cheap (ass) tickets. nl * en de auto via rentalcars.com, dus het enige was, dat we een jaar moesten wachten.
En dat is dus gelukt.
De afgelopen dagen waren druk: laatste werk afmaken voor de vakantie (Mobile Sales consultant, Renault en teambuilding moving intelligence) facturen maken, voedselpakketten en zoals elk jaar met kerst, het rondje ouders en Bas & Edith (en
Otto en Minka). Gister nog konijn Fred gestald bij Eva (en wat minder bij Jo), die zich gelijk thuis leek te voelen in het chinchillaverblijf (zonder chinchillas). Daarna thuis nog ge-kerst-Lidld, met konijn, een hammetje met honing-dille saus, witlofschotel, stoofpeertjes met geitenkaas, gegratineerde aardappel cakejes en toe ijs.
Dinsdag 26 december (2e kerstdag)
Vanmorgen ging om 07.05 de wekker en om 08.10 zaten we in de auto, op weg naar Schiphol! Om 08.50 op de parkeerplaats en om 09.10 bij de incheckbalie om te horen dat inchecken tot Madrid geen probleem was, maar vanaf Madrid naar Tenerife zat er een blokkade op de boarding passen. Ach, we kunnen het laatste stukje altijd nog lopen/zwemmen... O ja, de KLM mevrouw zei ook nog dat er voor de bagage nog niet betaald was. “Jawel” zei ik, en liet trots mijn Cheap (ass) bewijsje zien. “Nee hoor” zei de mevrouw. “O jawel” zei ik, en verwachtte dat de 2 uur wachttijd tot vertrek ingevuld zou worden door het uitwisselen van standpunten tussen de KLM-mevrouw en mijzelve. Ze sloot de discussie echter kort door te zeggen dat ik dan wel een betaalbewijsje van Cheap (ass) tickets kon hebben, maar dat de KLM geen betaling had ontvangen en zonder betaling gingen de koffers niet mee. “Dan had u maar rechtstreeks via KLM moeten boeken.”
De betaling van bagage moet (natuurlijk) aan een ander loket. Dus wij sloten braaf aan bij betaalloket 40. Nog een keer mijn verhaal uitgelegd (en heel vriendelijk gekeken, dat kan ik namelijk heel goed) met de boodschap: Er is een probleem tussen u (de KLM) en Cheap (Ass) tickets, en u wentelt dat nu af op mij - uw klant-. Maar die mevrouw kon dat gelukkig goed uitleggen: "Dat klopt. We hebben dit heel vaak met Cheap (ass) tickets, maar als we daar elke keer achteraan moeten bellen, dan blijven we bezig. Dat wordt dan €50,-. Oh ja, er is ook nog een probleem met uw bagage op de terugweg, maar dat is hier vandaan niet op te lossen." Mijn KLM loyaliteit is verder versterkt....
De douane / check ging lekker snel omdat het -tweede kerstdag-heel rustig was, en één keer in de vertrekhal moesten we van het vluchtbord direct naar de gate, anderhalf uur voor vertrek. Dus eerst nog even koffie gehaald, zodat we een uur voor vertrek bij de' now boarding' gate aankwamen, waar dus niet geboard werd. De grond stewardess
keek verbaasd toen ik vroeg hoe laat het boarden zou beginnen. "Een half uur voor vertrek, zoals altijd!”
En of ze iets wist van de blokkade op onze incheck in Madrid. "Nee, maar ik ga het navragen voor u." Toen de boarding tijd was aangebroken (een halfuur voor vertrek), gingen we braaf in de langste rij staan (das een trucje, die rij is altijd eerst het langst en dat blijft ie dat meestal, maar het voorkomt de stress van staan in de kortste rij staan, waarbij je voortdurend bang bent dat de lange rij je inhaalt. Toen we eindelijk bij de boarding-pass-controle-mevrouw waren, werden we verwezen naar de korte rij, waarbij niemand ons er tussen wilde laten omdat ze juist de korte rij hadden gekozen om de lange rij voor te blijven. Dan moet er niet een gezin uit de lange rij tussen de korte rij geschoven worden. Gelukkig stond bij de korte rij de boarding-pass-controle-mevrouw die zou uitzoeken hoe het met onze overstap in Madrid zou staan. Alleen wist ze daar zelf niks meer van, dus moesten we uit de korte rij, door de lange rij (waarbij iedereen beleefd even opzij ging, want tja, ze stonden toch al in de lange rij), om ons bij de 'probleem balie' te melden. Dat bleek voor ons vandaag echter de 'oplossing balie', want de mevrouw daar had ons toevallig net ingecheckt op de vlucht van Madrid naar Tenerife. Ze zou gelijk onze boarding passen uitprinten, maar na pass 3 liep de printer vast, waardoor we zonder pass voor Laura het vliegtuig in moesten. "Vraag maar
even na als u in Madrid geland bent, dat komt vast goed." Laura was daar niet helemaal van overtuigd.
De vlucht verliep soepel, Maris lag te slapen (ze had een pilletje ingenomen, ze houdt niet zo van vliegen) en wij zaten alle 3 op onze Ipads met schietende vogeltjes te klooien. Het overstappen ging vlot (anderhalf uur), en omdat de boarding pass printer het daar ook niet deed (wereldwijd Wanna-fly virus?), werd op de achterkant van mijn pass die van Laura met de hand bijgeschreven. We zitten nu heel ruim, op de voorste rij achter de toiletten, met heel veel beenruimte. Nog een uurtje tot Tenerife...
Eenmaal aangekomen, deden we dezelfde truc als altijd: Maris en de kinderen gaan op kofferjacht, terwijl ik zorg voor de bestelde huurauto. Ze hebben het hier op Tenerife slim gedaan bij de autoverhuur, alle kantoortjes hebben een loket aan de kofferkant en aan de na-de-douane-kant. Helaas worden beide kanten van het loket door dezelfde 2 medewerkers bemand. Dus toen ik eindelijk aan de beurt was, heb ik eerst de medewerker er vriendelijk op gewezen dat aan de andere kant al een half uur lang een mevrouw stond te zwaaien. Het resultaat was echter, dat die mevrouw -terecht- geholpen werd, waardoor ik nog 20 minuten langer mocht wachten (nu maar hopen dat ze in de rij voor me staat bij de hemelpoort). Maar uiteindelijk -de koffers waren allang gearriveerd- was ik tegen wil en dank de huurder van een Citroën C4 Picasso. Ik had 11 maanden geleden een C4 cactus besteld: het ultieme avontuur, de betrouwbaarheid van Citroën met de uitstraling van een terreinwagen (met kussentjes op de deuren), maar die waren op (vast gehuurd door die mevrouw aan de andere kant van het loket), dus kreeg ik -uitgelegd in voordelen voor mij: grotere motor, meer ruimte met de kinderen en bagage- een maagdelijke, schadevrije,Picasso-bus in de maag gesplitst. Dit wilde ik liever niet, na de ervaring vorig jaar op de smalle bergwegen, maar whatever, wat heb je er als huurder over te zeggen?
De Picasso bleek wat minder maagdelijk en schadevrij dan beloofd met een zijkant die duidelijk een rotswand was tegengekomen en, omdat we een eigen risico van € 1.750,- hebben, leek het me beter -zoals voorgaande jaren- dit even te melden bij de verhuurder. Daarvoor hoefde ik dit jaar niet terug naar het loket om een halfuur te gaan staan zwaaien, maar liep er een meneer rond van Budget om klagende klanten een extra aantekening op hun verhuurcontract te geven. 2 kruisjes en een handtekening later waren we op weg naar ons huisje, terwijl we ‘potje met vet’ zongen. Dat is het voordeel van rijden naar een huisje dat je blindelings weet te vinden.
De sleutel van het huisje lag bij een restaurantje in het dorp. De verhuurders kennen ons intussen, waardoor het afgeven van de borg (en de rest van de huur) en de uitleg over dat we met alles voorzichtig moeten zijn, achterwege kan blijven. We rijden nog even langs de mini-supermarkt voor diepvriespizza’s (en chocolade-koekjes voor bij de thee) en om 20.00 zijn we geïnstalleerd. Het voelt wel een beetje onwennig, de badhanddoeken liggen op een andere plek dan vorig jaar, maar na de pizza’s en thee met koekjes, zijn we toch weer helemaal thuis.
Woensdag 27 december (3e kerstdag)
In een soort van ‘we doen net of het geen vakantie is’ zijn we al om 09.00 op. Ik word ook mijn bed uit geholden door de rugpijn. Vorige week was ik nog even voor een pre-vakantiebehandeling naar de fysio/manueel geweest, maar het sjouwen met voedselpakketten had die actie meer dan volledig ongedaan gemaakt. Maris haalt verse broodjes en na het ontbijt wil Charlotte (ondanks de 18 graden, lichte bewolking en harde wind) in het openlucht zwembad. Na de koffie zijn wij in staat om haar daarheen te begeleiden. 10 minuten later, Lot en Lau licht blauw van de onderkoeling, zijn we terug in het appartement. Zo, dat was genieten! Tijd om naar El Medano te gaan, het gezellige surfersdorp iets verderop aan dezelfde kust. Daar waaide het -tot groot plezier van de surfers- net zo hard als bij ons, waardoor we na een lekkere wandeling van een minuut of 3, weer terug in onze touringcar kropen om naar de andere kant van het eiland te rijden (de wind kwam uit zee). Voor vertrek had ik mijn StrammerMax T-shirt aangetrokken, een soort worstenvelletje om je houding te corrigeren en al na 5 minuten had het effect op mijn rugpijn (in positieve zin). Je voelt je dan wel een beetje een worstje, maar ja worst case loop je een dag voor schut, het credo blijft toch: ‘Luctor et Emergo’, dus dat zal me worst wezen.
Los Cristianos was dan weliswaar nog net zo druk bevolkt met toeristen als vorig jaar, er was geen wind (op die van een enkele Duitse toerist daargelaten). We zijn eerst heerlijk de boulevard afgelopen, toen een stuk over het strand en toen langs de winkeltjes terug. Onderweg kwam ik een leuk terras tegen om wat te eten, maar dat werd om diverse redenen weggestemd. Maris koos voor het volgende restaurant, maar dat deed alleen in vis (“Ik lus geen vis!” was de reactie van de 11- ers), dus toen door naar een leuke plek waar ze ook pasta en worst met patat hadden. Lekker gegeten (ik lams, Maris risotto en je raadt nooit wat de kinderen hadden) en rond 21.00 terug bij het appartement.
Donderdag 28 december (4e kerstdag)
De morgen begon weer bijtijds (09.00) waarbij Maris eerst een lange wandeling ging maken langs het strand. De kinderen deden intussen alsof ze uitsliepen (met de iPad in bed), terwijl ik een einde-jaars-facturen-check deed. Toen Maris terugkwam van de wandeling, hebben we eerst met warme croissantjes ontbeten (die heten in het Spaans croissantjes, leuk weetje) en daarna kon ik nog even door met de einde-jaars-facturen-check, wel met hoofdpijn nu. Niet zo zeer van het checken, maar omdat Laura in de tussentijd de schuifpui had dichtgeschoven die altijd open staat. Daar kwam ik achter toen ik na het koffiezetten (mijn handspresso met Nespresso cups die ik van Maris voor mijn verjaardag heb gekregen werkt!) weer het terras op wilde lopen. Ik liet 2 vlekken achter op de glazendeur: 1 ter hoogte van mijn voorhoofd en 1 op neushoogte (die deed meer pijn).
Toen ik om 14.00 klaar was met de facturen, zijn we naar Candelaria gereden (je kan ook het vakantieverslag van 2 jaar terug lezen, daar staat vast hetzelfde in) om de grote openlucht kerststal te bekijken en de beroemde basiliek te bezoeken. De basiliek is niet zo bijzonder, maar de rest van het plaatsje is nog onbeduidender (doch vriendelijk en aan zee), zodat de basiliek het meest speciale is. Op de bedevaartstocht van de parkeerplaats (die ons de vorige keer niet vrij wilde laten) naar de basiliek hebben de meiden nog allebei een zonnebril gekocht. De basiliek is bekend vanwege het Mariabeeld. Dit beeld is een aftreksel van een kopie van een schets van een reproductie van een buste die hier ooit is aangespoeld (voor de eerste christenen hier kwamen) en later ook weer is weggespoeld, waardoor er nog steeds onduidelijkheid is of het een mariabeeld was, of een nympf, sirene of walrus. Door mijn StrammerMax weer pijnvrij gebleven vandaag, terwijl de pijn snel terugkeert als ik het shirt uit doe.
Maris was van alle onduidelijkheid erg moe geworden, dus heb ik haar eerst bij het huisje afgezet (“Wie gaat er nu met papa mee gezellig boodschappen doen?!” “Neu, we gaan lekker op de iPad.”), waarna ik naar de Mercadona zo’n 20 km verder ben gereden voor alle noodzakelijke nieuwjaarsinkopen (olie voor de oliebollen, champagne, hapjes en ander lekkers). Thuis geweldig goeie pasta gemaakt, 2 extra StrammerMax shirts in Duitsland besteld en op tijd naar bed gegaan.
Vrijdag 29 december (5e kerstdag)
Maris werd niet zo lekker wakker (last van haar maag) en ik had vannacht behoorlijk liggen woelen en wegen over de opvolger van de A4 (en last van mijn rug). Ik heb mooie Audi’s op het oog, maar net niet naar wens of te duur. Bij het activeren van de iPad kreeg ik een berichtje via het Lotus forum: iemand had op zolder een zwart dakje gevonden (dat wil ik graag) en bood het mij aan. Ik had er net vorige week 1 op eBay laten lopen voor 250,- omdat ik de verkoper een eikel vond, dus ik was blij dat ik deze voor 325,- (maar mooier) mocht overnemen. Na het warme-broodjes-met-een-eitje-ontbijt zijn we naar het postkantoor gelopen voor postzegels, maar dat was natuurlijk om 11.45 al dicht. Dus zijn we ff op het strand gaan zitten. De wind was minder vandaag, maar het was wel bewolkt. Maris voelde zich nog steeds niet lekker, dus die ging terug naar het appartementje, terwijl de meiden stenen torens op het strand bouwde en ik snurkend lag ‘te mijmeren’. De rest van de dag bij het appartementje doorgebracht. Het weer was toch niet lekker om weg te gaan, Maris lag met maagkrampen op bed en we vermaken ons hier ook wel. Tussendoor wordt ik de hele tijd gemaild door de dakjes verkoper dat ie druk bezig is met verzending. Ik mail (3x) terug dat er geen haast bij is omdat ik niet thuis ben. Einde dag meldt hij dat het versturen niet gelukt is. Ik reageer door te mailen dat er geen haast bij is omdat we op vakantie zijn. ‘s-Avonds salade met maïskolven en gebraden kip en kwartel gemaakt. Moet wel leuk blijven, hè?
Zaterdag 30 december (6e kerstdag)
Nadat we de meisjes om 11.00 uit bed -en van de iPad- gesleept hadden, leek het ons alle 4 beter om hier een oplossing voor te verzinnen. We hadden al vaker de afspraak gemaakt dat ze niet langer dan een uur iPad mogen kijken, maar meestal betekent dit, dat ze eerst het hele spel uitspelen of de hele film uitkijken en daarna checken hoe lang ze al zitten te iPadden. En tegenwoordig weten we dat je van een iPad blind wordt -het nieuwe onaneren-, dus hadden we vier stemmen voor inperking van iPad gebruik. Dus na het verse broodjes ontbijt op het terras (hoewel het de hele week nog niet echt warm is, graadje of 19, licht bewolkt) is het toch lekker om buiten te zitten. Na het ontbijt ging ik op jacht in de app store. Al snel vond ik een app die iPad tijden kon regelen en nadat ik alle iDivices in huis via een gezamenlijk account had aangemeld, bleek -tada, niet eerder vermeld of te vinden- dit 6 Euro per maand te kosten. Helaas, dan maar blinde kinderen. Dus alles weer gedeinstalleerd. Na veel zoeken vond ik een vergelijkbare app, gemaakt door 3 Amerikaanse papa’s die hoopten op deze manier hun kroost weer wat vaker tot vuurwapengebruik te bewegen. Deze app geïnstalleerd en tot grote vreugde van iedereen was iedereen blij met de oplossing dat de iPads nu alleen ‘s-ochtends tussen 09.00 - 10.00 geactiveerd kunnen worden en ‘s-avonds tussen 18.00 - 19.00. Tussendoor kreeg ik nog een mailtje van de dakjesverkoper dat het versturen gelukt was. Mij duurde het allemaal te lang, maar ala.
Zonder iPad was er dus niks meer te doen in het appartementje (want tja, wat moet je zonder iPad), dus zijn we naar het strand gegaan bij Playa de Las Teresitas. Een mooi opgespoten strand met palmbomen en uitzicht op de lokale petrochemische industrie en 3 olieplatforms (als je in zee gaat word je lekker snel bruin). Omdat het weer tegenviel, hadden we geen badkleding mee, maar na 10 minuten was Lot toch door in haar onderbroek en stond ik tot m’n middel in het water. Het was net even opgeklaard. Na anderhalf uur, ter temperatuur was alweer gedaald, en een broodje Choriso en kaas, zijn we naar een supermarkt gereden voor de laatste ouwejaarsboodschappen. Naast de supermarkt zat een China Town winkel en daar vond ik -voor het eerst op de Canarische eilanden- vuurwerk! Dus ik ben de trotse bezitter van 1 doosje knalerwten, 5 rotjes, 6 fonteintjes, 4 vuurpeilen en een aansteker.
‘s-Avonds thuis gekookt (bloemkool met maïskolf, hamburgers en konijn (en aangebakken milde pepers met grof zout) en toen geprobeerd om mijn iPad zo in te stellen dat ik de halve finale van het WK darts kon kijken. 4 uur later (de restrictie app doet het gelukkig niet op mijn iPad) had ik het nog niet voor elkaar en heb het laatste stukje via internet radio zitten luisteren tot 00.30 tussen Cross en Van Gerwen (die in de 11 set net verloor).
Zondag 31 december (7e kerstdag)
09.00 op en HET IS WARM, ECHT WARM vandaag! Terrasdeuren open, met z’n allen verse broodjes halen (iPads waren om 10.00 uit, vreugdekreetjes uit de kinderkamer: “De app doet het!”) en in de hitte zitten ontbijten. Het leven kon dus toch nog leuker dan gister! Ontbeten met hele grote croissants en 2 broden en vers gekookte eitjes. Daarna zouden we de nieuwjaarsfilm maken waar Laura het script voor geschreven had (thuis al, toen ze zich verveelde). SPOILER ALERT: Het verhaal gaat over Leeuw, die alle Champagne opdrinkt en dronken in het zwembad valt. Wij vonden het verhaal wat mager: Waarom wordt Leeuw dronken? Wie redt hem uit het zwembad? Hoe loopt het toch nog goed af? Maar daar had Laura nog niet over nagedacht. Dus stelden wij voor dat Leeuw liefdesverdriet had en door zijn liefde wordt gered en dan alles goed komt. Maar Laura trok een heel vies gezicht bij die suggestie en weigerde het script aan te passen: “Leeuw doet niet aan liefde, hij houdt van eten”. Dus hebben we maar een nieuwjaarsgroet gefilmd.
Rond 13.00 zijn we weer naar het strand van gisteren gereden. Het is een eindje rijden (half uurtje) maar je ligt er heerlijk op het opgespoten Sahara strand. Vandaag zijn alle 3 de vrouwen wezen zwemmen. Ik voelde me nog te grieperig en wilde energie sparen voor.... oliebollen bakken!
Om 17.30 waren we terug in het appartementje. En omdat de afgelopen twee jaren er een reinigingsteam ruim 24 bezig is geweest om de boel na afloop schoon te maken, had ik besloten dit jaar de hele keuken in aluminiumfolie te verpakken, voordat ik de 5 liter olie in een diepe pan goot voor de oliebollen. Het voelde een beetje als Breaking Bad(?), Good fellas (?), Pulpfiction (?), Reservoir dogs (?) waarbij de hele kamer in folie wordt gehuld voordat er een lijk in stukken wordt gesneden. Om 18.30 stond ik bollen (met en zonder krenten) en appelbeignets te bakken. Om 19.30 gingen de aardappelschijfjes (lokaal taps gerecht), rauwe ham kroketjes en gemarineerde garnalen er achteraan en om 20.15 stond de tafel vol lekkerbekken, waar tijdens het bakken al goed van gegeten werd.
Tot 21.30 hielden de meiden het opblijven-tot-middernacht (voor het eerst opblijven!) vol en tolde daarna hun bedje in (volgend jaar weer een poging). Om 23.00 iedereen gewenst in Nederland (het is hier een uur vroeger) en om 23.30 de meiden met heel veel overredingskracht uit bed gehaald. Precies om. 00.00 starte de vuurwerkshow beneden in het dorp en wij keken er vanaf ons terras prachtig op uit, met Champagne en kinderchampagne. Daarna zou papa even laten zien hoe je veilig vuurwerk afsteekt.
Op het pleintje naast het appartement had ik een lege fles gezet met een vuurpijl erin. Nieuwe aansteker erbij, tjik, tjik, tjik,tjik, uiteindelijk kwam er een heel klein vlammetje maar het waaide behoorlijk. Dus vele pogingen later hadden we een matige piiiiiieeeew plop. Direct(.....) erachter aan een Romeinse kaars, die ruim binnen de 3 minuten ontbrandde (flop, flop, flop spuugde de gekleurde balletjes eruit). Gelukkig vond ik een ouwe peuk, die ik in een hoekje, uit de wind, kon aansteken. Genoeg tabak voor nog 2 vuurpeilen en een kaars, maar toen was de tabak op. Intussen had de aansteker van het draaien een blaar om mijn rechter duim gemaakt, maar de laatste pijl en 2 kaarsen MOESTEN OP!!! Uiteindelijk gebruikte ik de vonkjes van de aansteker om een doorgebroken rotje (‘een spuiter’ in vaktermen) aan te steken, omdat ik daar mee een andere peuk wilde laten gloeien..
De spuiter werkte goed, alleen stond ie gericht om mijn linker duim. Mopperend, met mijn duim in mijn mond heb ik afscheid genomen van het niet afgestoken vuurwerk en de aansteker met een knal tegen de muur gegooid (niet eens zozeer uit boosheid, maar ik zei tegen de meiden: “Kijk, er komt nog 1 knal”). Daarna -duim in mond- zijn we nog even naar het feest beneden gelopen. Het feest was wel grappig, maar klein, de meiden moe en ik had behoorlijk pijn aan m’n duim, dus al gauw waren we weer boven in het appartement, waarbij ik mijn duim 20 minuten onder lauw stromend water wilde/moest houden, terwijl Maris een online spoedcursus EHBO deed. Dat was niet goed, want waar het begon als een brandwondje op mijn duim, vond ze al snel bewijs dat het zeer ernstig was, tetanus prikken nodig waren, huid transplantaties en misschien zou ik in shock raken. Voor de afleiding heb ik haar toen het filmpje laten zien hoe Freek Vonk in z’n arm wordt gebeten door een haai. Toen met 2 paracetamol naar bed gegaan.
Maandag 1 januari 2018 (8e kerstdag)
Lekker geslapen, de brandwond is een flinke blaar geworden en het weer is geweldig! Om 09.00 op gestaan om in de zon op het terras te gaan zitten en te proeven of de oliebollen nog goed waren. De eerste was nog goed, de tweede ook en de derde ook. Dus het zal wel goed zijn... Om 11.30 was iedereen uit bed ( Maris en Laura hadden toen al een wandelingetje gemaakt) en konden we ontbijten. De oliebollen vonden nog gretig aftrek en er werden 3 zacht gekookte eitjes geserveerd, met brood uit de oven. Het is vandaag 22 graden en heel, heel zonnig.
Om 13.00 waren we klaar genoeg -afgeruimd, was gedraaid, gemediteerd, koffie gezet- om het trapje op te lopen naar het grote zwembad. Lot lag er meteen in, wij zaten nog even aan de koffie en Laura heeft een ritueel van zo’n 20 minuten (echt waar) om door te komen. Zelf ben ik ook nog even wezen zwemmen.
Om 14.30 waren we terug bij het appartement, maar we wilden nog even weg, dus zijn we de 100 treden afgedaald naar het rotsstrandje en het kleine cafeetje ‘Café a Mar’. Dat café droom ik van als ik aan Tenerife denk, heel klein, 6 tafeltjes en altijd druk, dus nooit plaats. Vaak serveren ze de tapas/hapjes daarom uit op het strandje. Ik had Maris lief aangekeken (geoefend op Schiphol bij de betalen-voor-reeds-betaalde-bagage-balie en daarna verder geperfectioneerd), dus die ging voor mij een biertje halen en gefrituurde visjes bestellen. Toen ze terugliep kwam er net een tafeltje vrij en werd Laura als boodschapper naar mij gestuurd: “Koning, koning, we hebben van de Perzen gewonnen!” maar dan over een vrij tafeltje. Dus 5 minuten later zaten we in mijn favoriete cafeetje met hamkroketjes, gebakken visjes en een biertje, Stap op te spelen (Laura won). Wat kan het leven een feestje zijn....
-
02 Januari 2018 - 12:20
Marijke:
Spannend en geweldig geschreven. Arme duim. Nog veel plezier daar xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
