Deel 2

Dinsdag 2 januari (9e kerstdag)

Om 08.30 definitief wakker (al een paar keer oppervlakkig door de hoest van Maris) en zonder rugpijn. Dat voelde onwennig, dus meteen maar gaan hardlopen (in mijn worstenshirt, dat kroop tijdens het hardlopen een beetje op, waardoor ik erbij liep als Catootje). De start was meteen lekker, omdat de eerste 700 meter lichtjes dalend waren en ik harde wind in de rug had. Dat voelde als een goeie conditie! Ook had ik aan de hand van de maanwende berekend dat de terugweg -de aarde draait immers- de wind weer in de rug zou zijn en het heuvel af zou lopen naar het appartement. Maar zo ver waren we nog niet, eerst werd het terrein vlak. De volgende kilometer ging nog in goed tempo (toch 5 weken niet gelopen) tot aan het keerpunt, waar mijn lichaam suggereerde dat het misschien een leuk idee zou zijn om hier een appartementje te huren, PER DIRECT. Maar commando als ik ben, omgedraaid over het vlakke stuk, tot waar het zou gaan dalen. Dat deed het dus niet (foutje in mijn calculatie), maar toch dapper doorgerend tot aan het huisje (tempo daalde van net boven de 10 km/u naar net 9). Nu zit ik heel trots en een beetje -naverkouden- uit te hijgen van mijn 3km loop (meer mag nog niet van de fysio). Maris is broodjes en halen en gaat nu met de meiden postzegels kopen. Grootouders: watch Your mailbox!

Na het ontbijt -iedereen is over op gekookte eieren- zijn we ons gaan klaarmaken voor ‘de grote tocht’, niet omdat het hier echt winderig is (wat het dus wel is), maar meer omdat we nog niet echt iets nieuws ondernomen hebben op het eiland dit jaar. Omdat intussen de plannen voor volgend jaar beginnen te rijpen -dan willen we naar Fuerteventura-, moet Tenerife nog even afgestruind worden. Dus vandaag gaat de excursie naar de Teide (de passieve vulkaan die het hart van het eiland is), dat willen we al tijde, maar is er tot nu toe niet van gekomen. Het is erg lekker weer weer (23 graden, wel winderig).

De voorbereidingen voor ‘de grote tocht’ bestaan vooral uit afruimen van de ontbijtboel, nog even lezen, koffie zetten en opdrinken, klaarmaken voor het zwembad, Lot vragen wanneer we naar het zwembad gaan, van Lot horen dat ze vandaag niet zo’n zin heeft en dan zijn we rond 13.00 al klaar voor ‘de grote tocht’. Onderweg luisteren we 1 van de 2 nieuwe Mees Kees luisterboeken en rond 14.00 zijn we bij een bergwand die zou lijken op pijpen (buizen?) van een kerkorgel. “Het is maar een klein stukje lopen vanaf hier” zegt mijn lieve vrouw. De aanwijzer zegt 900 meter, maar dan wel steil omhoog. Na die eerste aanwijzer, komen we geen duidelijke bordjes meer tegen, waardoor de klim naar het -suppose to be- kerkorgel verandert in een bergwandeling/zoektocht in een mooi bos.

Als we om 15.15 terug zijn bij de auto, besluiten we nog even verder te Teide op te rijden, A) omdat we daar nog nooit geweest zijn B) omdat de Mees Kees CD nog niet is afgelopen en C) omdat het “maar een klein stukje rijden is hier vandaan.” We bezoeken nog een uitzichtpunt met een grote lavastroom (gestold, maar toch ‘de grond is lava!’) en keren dan rond 16.30 terug naar het huisje, omdat de eigenaren de huur om 19.00 komen ophalen.

Na het afgeven van het geld heb ik voor de meiden een vegetarische paella gemaakt (rijst met groente) en voor ons een ‘echte’ kant en klaar paella, waar ik nog heel veel mosselen en krab en inktvis en kokkeltjes bij heb gedaan.

Woensdag 3 januari (10e kerstdag)

Weer begonnen met hardlopen, daarna Maris brood halen met de kinderen, vervolgens ontbeten en gekoffied. Het weer is heerlijk, dus gaan we vanmiddag naar het strand. Nu gebruiken we de tijd om binnen/buiten te lezen, een intervisie verslag te maken (Maris, voor de opleiding die ze gestopt is), aan haar werkstuk te werken (Laura, op de iPad) en aan haar werkstuk te werken (Charlotte, op de MacBookAir). Om 14.30 is iedereen klaar om te vertrekken.

In Los Cristianos heerlijk op het strand gelegen van 15.15 tot 18.00. Charlotte snorkelt zich een ongeluk en ziet prachtige vissen. Ik lig na mijn zwemtocht vooral gelukkig te wezen op mijn handdoekje en te overdenken wat een voorrecht dit is, met zo’n gezin zo vakantie vieren.

Om 18.00 zoeken we een terrasje op, we kennen van vorige jaar de plek waar we lekker gegeten hebben, maar als we er voorstaan kunnen we niet meer van de 4 restaurantjes herkennen welke het was. Ach, ze liggen aan elkaar geschakeld, dus veel verschil zal er niet zijn. Mis! Komen wij net uit bij het terras van de Aldi: licht opgewarmde kale diepvriespizza’s, de uitgedroogde lams(?)kotelletjes(?) die in de zak bij de diepvriespizza’s hadden gezeten, een worstje op een oud broodje als hot dog. De patat was wel lekker en het uitzicht was mooi. Laura met mij en Lot gewonnen met Stap-op (eerst zat ik met Laura in het team, waardoor het ook een beetje mijn overwinning is, maar aan het eind zat Lot opeens met haar in het team en ik met Maris. Het enige dat echt zeker is, is dat Maris verloor.)

Donderdag 4 januari (11 kerstdag)

Zucht, laatste volle dag. Matig geslapen (rugpijn en een informatie-aanvraagmail over een S6 gestuurd). Met z’n allen een wandeling gemaakt, krabben geteld (154), duiven geteld (31), vissen geteld (453) en brood en eieren gekocht. Na het ontbijt wilde Maris nog even aan haar verslag (op het terras), waardoor Lot/Lau/ik (met een kopje koffie ik/ik/ik) naar het zwembad zijn gegaan voor een afscheidsduik (Lot/Lau (tot haar knie)) en een meditatie (ik).

Om 14.00 was het intervisieverslag af en de feedback mail aan de opleiding gestuurd, dus nu konden we nog een laatste vakantiedagdingetje doen. Alleen was het intussen gaan waaien en was het bewolkt. Dus ondanks dat we van plan waren naar het opgespoten-Sahara-zand-strand te gaan (wat aan de zelfde kust onder de zelfde bewolking ligt), leek het ons ineens beter om weer naar de andere kant van het eiland naar Las Cristianos te rijden. Daar was het inderdaad windstil, zonnig en 23 graden. Nog lekker 2 uur op het strand gelegen, gezwommen, gesnorkeld en gestrandwandeld. Toen we ons weer op de boulevard aan gingen kleden, merkte Maris dat Lot een van haar oorbellen kwijt was geraakt. Lot zelf reageerde daar nogal laconiek op: “Ach, we kopen wel weer nieuwe”, waardoor papa en mama in een soort Pavlov-impliciete-boodschap-modus schoten, tegelijk begonnen we te “Ach wat zonde nou!”, “Wat jammer, het waren zulke leuke oorbellen.” “Tjonge, wat spijtig dat dit gebeurd is.” “Laten we nog maar vlug gaan kijken of we hem terug kunnen vinden (op het mega-strand en in zee)”, om Charlotte te bewegen er wat minder luchtig over te doen. “Ja, wat nou.” zegt Charlotte “Doe ik er een keer niet moeilijk over, is het weer niet goed!” Ze heeft een punt... Toen nog 3 ijsjes gekocht (ik niet, gelukkig want ik vond de hapjes van de 3 meisjes-ijsjes niet echt lekker) en daarna naar het huisje teruggereden.

We moesten vlak voor aankomst nog even bij de supermarkt stoppen voor laatste boodschappen: een pakje kauwgum met sinaasappelsmaak, nu heeft Charlotte de hele kauwgum collectie van de supermarkt compleet. Deze vakantie hebben de meiden kauwgum ontdekt en lopen de hele dag te kauwen.

Avondeten was een mix van kliekjes en alles-wat-op-moest-omdat-we-morgen-vertrekken: gegrilde kip, spareribs, konijn, 3 in reepjes gesneden paprika’s (als salade), pimento’s (licht aangebakken met grof zeezout) en pasta. Daarna alle koffers inruimen en de boel opruimen. Tot slot leest Maris nog 3 hoofdstukken uit ‘Brief voor de koning’ van Tonke Dragt voor, zoals bijna elke avond.

Vrijdag 5 januari (-86ste paasdag)

06.30 gaat de wekker. Dit is niet eerlijk, helemaal niet eerlijk. Als een soort zombies komen we uit bed. Snel douchen, wassen, aankleden. De laatste spullen gaan de koffer in (voornamelijk badhandoeken en badkleding die de hele nacht hebben hangen drogen, maar nog klamvochtig zijn) en alles wordt nog een keer geïnspecteerd op afwezigheid. Om 07.15 in de auto, wat voor normale werkenden mensen een hele normale tijd is, maar wij behoren op dit moment nog helemaal niet tot die categorie. In de auto een banaan en een slok water en onderweg nog even tanken.

We kennen de weg naar het vliegveld en weten vooral dat je -07.15, remember?- scherp moet zijn. De afslag van de snelweg moet je namelijk nemen voordat je het bord naar de luchthaven kan zien, vervolgen moet je direct het bord daarna naar de luchthaven negeren, omdat ie een afslag te vroeg hangt. Dan moet je op de luchthaven niet het boord ‘rental cars’ volgen (wat wij wel doen, waardoor we achteruit de afrit weer af moeten), maar pas het 2e bord ‘rental cars’ volgen. Die ingang in en dan niet direct de parkeergarage in (wat wel wel doen), waardoor we die hele parkeergarage weer achteruit uit moeten, om vervolgens wel de laatste ingang de parkeergarage in te rijden. Daar staat het voltallige personeel van Budget Rent a Car dan je applaudisserend te verwelkomen omdat je het gevonden hebt (slechts 7% van de huurauto’s wordt hier teruggebracht, de rest moet het personeel zelf van over het eiland sprokkelen, omdat huilende toeristen er niet in slagen hem terug te brengen naar de luchthaven). De budget meneer doet een snelle inspectie en de auto wordt goedgekeurd. Nu krijgen we alleen nog een naheffing van € 18,90 als service fee voor het feit dat ze hem-niet-hoeven-af-te-tanken-maar-dit-wel-nodig-kon-zijn-geweest.

Inchecken gaat flux, de meneer aan de balie heeft duidelijk een ‘Customer Delight’ training gehad**: hij checkt onze paspoorten tegen zijn computer en kijkt verwonderd, dan fronst hij en begint zachtjes nee te schudden tegen zijn computer scherm. Vervolgens fluit hij zachtjes tussen zijn tanden en zucht verward als hij de boardingcards bekijkt. Alles blijkt te kloppen.

We zijn snel door de veiligheidscontrole en bestellen dan nog een Fanta, cappuccino en een thee. Broodjes hebben we zelf bij van-alles-wat-nog-op-moest: stokbrood ei met mayo, stokbrood serano ham, bruin brood dikke plakken geitenkaas met komkommer, stokbrood smeerworst, stokbrood smeerkaas met komkommer en een croissant met jam. Als we een week vertraging hebben in Madrid, krijgen we net alles op.

De vlucht naar Madrid verloopt voorspoedig en het weer daar is matig (zwaar bewolkt, regenachtig, 11 graden). We hadden eerder deze week nog de fantasie dat het leuk zou zijn om een paar uur tussen de vluchten in Madrid door te brengen. We zijn geland om 13.30 en hoeven pas weer om 20.00 de lucht in. Een aantal flaws in the plan: we zijn moe (vroeg op, matig geslapen en van vliegen krijg je ook niet per definitie meer energie), het weer is veel slechter dan verwacht en netto blijft er altijd bij zo’n transfer toch maar weinig tijd over om echt iets van de stad te zien (19.30 boarden, uiterlijk 18.00 terug op het vliegveld ‘voor als er wat tegenzit’, 17.00 weg vanuit het centrum. En intussen is het al 14.00. We twijfelen.

Ik stel voor dat we eerst -small chance- kijken of we een vlucht eerder naar Amsterdam kunnen krijgen. We zien een balie, maar daarboven staat dat je alleen voor (KLM) bagage hier terecht kunt. We hebben een KLM vlucht, maar geen bagage issue. Dan lopen we door naar een volgende balie ‘Worldwide transfer services’. Ik leg de mevrouw mijn verzoek voor, maar die verwijst ons resoluut terug naar de (KLM)bagagebalie. Braaf sluiten we achteraan in de rij. Intussen probeer ik via de KLM app de klantenservice te bellen. Ik hang 10 minuten in de wacht (wordt wel herkend door de belcomputer als Ivory momber, dat voelt goed) terwijl de rij maar heel langzaam opschiet. Dan wordt de verbinding verbroken. Ik bel opnieuw, maar nu naar de kooplijn van KLM (wordt weer herkend als Ivory member, maar weet intussen niet meer of dat in mijn voordeel werkt). Ik word snel telefonisch geholpen, maar eenmaal begonnen reizen kunnen alleen nog aan de balie gewijzigd worden.

Als we eenmaal aan de beurt zijn, blijkt -surprise, surprise- deze balie alleen voor bagage. Ik been terug naar de vorige balie en spreek de mevrouw aan op de foutieve informatie die ze me gaf. Ze zegt: “KLM overthere” en wijst terug naar de balie waar ik net vandaan kom. Als ik uitleg dat ze daar alleen bagage-claims doen, kijkt ze weg van mij, terug op haar computer en negeert mij, ook als ik op de balie tik en voor haar neus zwaai. Haar collega komt er bij en zegt dat ze een servicebalie zijn en geen informatiebalie en dat ik er dus ook niet om informatie moet vragen.

Als we bagagehal verlaten hebben -de tijd om het mooie, warme Madrid te bezoeken vervliegt langzaam- vragen we bij de informatiebalie (weer wat geleerd) waar we een KLM flight change kunnen bespreken. De infobalie zegt dat we 2 etages naar boven moeten, naar de KLM-transferbalie. Daar gaan we braaf in de rij staan. Er zijn gelukkig maar 2 gezinnen voor ons, maar er komt nog even een mevrouw in een streng KLM-pakje tussendoor, die een gezin voor ons loodst. Ik houd me aan de theorie van de langste rij en laat de mensen er dus vriendelijk tussen.

Als wij 20 minuten later aan de beurt zijn, bekijkt een vriendelijke medewerkster onze mogelijkheden. Ze heeft ‘ticket agent’ op haar revers staan, dus we zijn aan het goede adres. Ze meldt dat het kosten met zich mee zou brengen, als ze het al voor elkaar krijgt om de bagage om te boeken. Wij zijn eerst benieuwd naar de kosten. 70,- p.p. voor de volwassenen en 52,- per 10(bijna 11)-jarige. Maris en ik kijken elkaar -ietwat theatraal- bedenkelijk aan en beginnen een wel-en-wee en voors-en-tegen dialoog. De mevrouw stelt voor om de kosten voor de kinderen te laten zitten en gretig gaan we akkoord met het voorstel. Het is nu 15.15. De mevrouw moet nu gaan bellen of de koffers kunnen worden geverherplaatst. 20 minuten later komen we terugkomen bij de balie en blijkt dit te lukken. Nu alleen nog nieuwe tickets kopen. Daarna worden we naar een incheckbalie gestuurd waar we de boarding passen op kunnen halen. De rij is lang, maar om 16.05 hebben we de nieuwe tickets in handen!

Nu vlug door de veiligheidscontrole (Maris koopt nog snel een flesje water wat we dus meteen weer -bijna leeg, maar met onze monden vol water- weg moeten gooien, maar om 16.20 staan we bij de gate en het boarden begint precies. Zo, zijn we de middag toch lekker doorgekomen.

Aan board krijgen we nog pasta met broccoli, terwijl we in de wachtrij voor de gate de laatste broden met paté, smeerkaas, geitenkaas en gekookt ei hebben gegeten. Dus voorlopig zijn we voldaan. Naast me in het vliegtuig zit een dikke meneer, die wel heel erg op mijn stukje zit. Ach.we zijn op weg naar het koude Nederland en hij het houdt me wel lekker warm.

We landen om 19.15, bijna een half uur eerder dan de opgegeven vluchtduur. De koffers komen aan bij band 12 en ook die komen als snel het luikje uit. Als dat zo doorgaat, zijn we eerder thuis dan we vertrokken zijn en kunnen we direct weer op vakantie! Halverwege het kofferspugen komt de koffer van Maris, Charlotte en Laura langs. Maar de mijne niet. Ook niet als het bord ‘alle bagage gelost’ aangeeft. En ook niet 10 minuten nadat het bord ‘alle bagage gelost’ is aangegaan. Maris, Lot en Lau blijven de wacht houden bij band 12, terwijl ik naar de verloren-bagage-balie ga. Dat was natuurlijk de verkeerde balie, want ik moet bij de KLM-balie zijn. Die weet ik blindelings te vinden in Madrid, maar hier moet ik toch even zoeken.

De mevrouw aan de balie ziet in de computer dat de koffer wel uit Madrid vertrokken is (ik hoop stiekem op een open ticket om alle luchthavens af te reizen, op zoek naar waar ie terecht is gekomen, maar ondanks mijn trouwe honden-ogen gebeurt dat niet). Ze stuurt een berichtje naar de kofferkelder om het uit te zoeken. Ik krijg intussen het advies om ‘nog een kwartiertje bij band 12 te gaan zitten wachten’ en als de koffer er dan nog niet zou zijn, moet ik een verloren-koffer-ticket bij de self-help machine aanmaken (zou ie ook helpen bij depressies?).

Terug bij band 12 komt er af en toe een koffer binnengedruppeld en in dezelfde frequentie veert er dan een familie op, die klaarblijkelijk ook nog op vertraagde bagage zit te wachten. Intussen vermaakte ik mijn familie met mijn overdenkingen als ik koffers op zo’n band zie rondgaan die niet worden opgehaald: zijn mensen die vergeten, zijn die reizigers opgepakt door de douane, is zo’n koffer op de verkeerde band terecht gekomen? Dat laatste brengt Mariska op een idee: “Zal ik eens bij de andere banden gaan kijken?” Samen met Laura gaat ze op speurtocht. Al binnen een minuut hoor ik Laura roepen, “Volgens mij heb ik iets gezien!”

3 minuten later komt Maris met een triomfantelijke Laura en mijn koffer terug. Laura had vlak voor vertrek ook al een envelop met een tegoedbon van 30,- teruggevonden op straat, die in 1 van de voedselpakketten hoorde. En toen we op het strand lagen van de week en Maris een tafeltje veroverde bij Café al Mar, had ik snel de spullen ingepakt om me -met open rugtas- bij haar te voegen (noem het liefde, noem het honger). Op het terras kwam ik erachter dat uit mijn open rugtas m’n ongeveer-onbetaalbare Apple pencil was gevallen. Laura rende weg en kwam terug met mijn pencil die ze ergens uit het zand had opgevist. Vanaf nu is ze de officiële gezinsspeurneus.

Met de koffers nemen we de bus naar P3, de auto in (niet voorverwarmd omdat we eerder waren aangekomen) en gas erop. Om 21.05 zijn we thuis. Houtkacheltje aan, Voice of Holland op, kinderen in de nieuwe Duck. Ja, we zijn echt weer thuis...

* Mailtje gestuurd aan Cheap (ass) tickets, reactie: “Het spijt ons zeer dat het is misgelopen met uw bagage. We gaan het bedrag direct restitueren. Helaas gaat u dit weer gebeuren bij het terug inchecken (wat dus niet gebeurde), die bon kunt u opsturen en dat geld krijgt u ook terug. We kunnen helaas geen bagage boeken bij Air Europa, vandaar dat dit zo loopt.” Klungelig dat ze geen bagage kunnen boeken bij AE, maar nette snelle oplossing zo.

** voor een goede klantbeleving zijn (o.a.) 2 zaken belangrijk: 1) dat er variatie zit in de beleving: alles goed heeft minder impact dan spanning en dat goed oplossen 2) dat het eind van de beleving (overhandigen van boarding cards in dit geval) goed is.

Oh, ik kan bijna geen foto’s meer plaatsen bij dit verslag omdat ik aan mijn max zit. Bekijk anders de foto’s vorig jaar ff.