Deel 1
04 Augustus 2018 | Italië, Cupramontana
Zondag 22 juli
Nee, we zijn nog niet weg. Op een of andere manier moet ik mezelf nog van alles op m’n nek halen voor we op vakantie mogen/kunnen/gaan. Al weken geleden hadden we een Nest thermostaat en rookmelder op de zaak binnen gekregen en -in mijn enthousiasme- had ik toen tegen Donja gezegd dat ‘ze de Nest deurbel in de gaten moest houden’*, want die zou binnenkort op de markt komen. Een week later lag er een deurbel van 280,- op mijn bureau. Ik keek er naar en wist opeens niet zeker meer zeker op welke wijze deze investering zou bijdragen aan de groei van Turn, wel in de afname van liquiditeiten...
De 3 (verwend (ik))-Nest apparaten lagen al weken te lonken, maar ik had geen tijd om ze te installeren. Op 12 juli had ik echter mijn ProcessCommunication Certificering en in mijn hoofd was die datum intussen uitgegroeid tot de laatste dag van mijn (arbeidszaam) leven en zou daarachter alleen nog een grote leegte van vrijheid liggen. Dat gevoel was zelf zo sterk, dat ik iedereen vertelde dat we de 17e met de autotrein naar Oostenrijk zouden vertrekken (op doorreis naar Italië). Toen ik dat een week voor de 12e thuis tegen Ray zei -tijdens het hakken aan z’n Alvis- zei Maris dat ik me een week vergiste. Domme, lieve vrouw. Lachend liet ze me de (vast gemanipuleerde) agenda zien en daar stond iderdaad de 24e in als vertrekdatum. Paniek maakte zich van mij meester. “Dan heb ik de trein een week te vroeg geboekt!” “Nee, schatje, die is ook pas voor de 24ste gereserveerd, rustig maar.” “Het huisje!!”, hapte ik naar adem, “We hebben het huisje een week te vroeg!” Bleek ook niet waar.
Dat betekende wel, dat vanaf maandag 16 juli mijn agenda magedelijk leeg was. Leek. Donja (nadrukkelijk op mijn verzoek) had er in die week nog 2 afspraken in gepland op donderdag, maar de rest van de week was vrij(wel leeg). Dus maandag kon ik eindelijk eens zonder overvolle agenda naar de zaak. De planning was om van 09.03 tot 09.17 de deurbel te installeren, dan in 29 minuten de thermostaat de monteren en in de laatste 364 seconden de rookmelder. Dan had ik nog 7,5 uur om in onze nieuwe massagestoel te zitten. Dat leek me een ideaal begin van mijn eerste niet-vakantieweek.
David appte of we vanavond uit eten zouden gaan in Den Bosch, zo rond 17.00, dus mijn massagestoelplanning moest iets ingekort worden. Na 1 uur en 47 minuten had ik alle belcomponenten, nieuw en oud, op de grond liggen. Geen enkele combinatie van onderdelen leidde tot een systeem waarbij je op een knopje bij de deur kon drukken en je dan binnen ‘ding-dong’ kon horen. Dus dan maar eerst aan de thermostaat. Toen ik de ketel open had liggen en de thermostaat mount had hangen, bleek ik nog wat onderdelen nodig te hebben: kroonsteentjes, laag voltage draad, hoog voltage draad, stekker, deurbel, enz.
En omdat vandaag ‘de eerste dag met de Lotus naar de zaak sinds de Honda conversie’ was, ben ik een ruim rondje met Donja naar de Gamma gereden (Donja, in tegenstelling tot Anna, is niet gauw onder de indruk: “Leuk hoor, voelt als achterop de motorfiets.”).
Terug op de zaak raakte de relatie met de deurbel verder bekoeld, toen ging bij mij een belletje rinkelen: Amerikaans bedrijf, hoe zit het met de deurbellen daar? Blijkt dat Europese deurbellen op 8 volt bellen en in de VS op 16 - 24 volt rinkelen. Dus alle bel-onderdelen op een hoopje geveegd en door met de thermostaat. 2 uur verder hadden we een cool apparaat aan de muur hangen dat kan zien wanneer we er zijn en dan de verwarming aan kan zetten. Ik had daardoor genoeg moed verzameld om ook de rookmelder te installeren, dat ging flux en om 16.23 kon ik nog 3 minuten in de massagestoel voordat ik -via de Gamma (deurbel terugbrengen— naar Den Bosch kon (heerlijk gegeten en gezeten, alleen merkte ik bij het verlaten van de parkeergarage dat de xenonlamp van Davids’ S2000 naar de eeuwige xenonvelden was vertrokken).
Tijdens het hoofdgerecht belde Anna: “Het wordt wel heel erg warm op kantoor...” Dus na Den Bosch nog even terug naar de zaak. Daar op de donkere (lamp ging net kapot) snikhete zolder met mijn lamlampion de iPhone onderzoek gedaan en van 22.15 tot 23.30 geprobeerd de ketel te reanimeren (gelukt). Nest thermostaat en Nefit ketel zijn niet zomaar een gelukkige combinatie (Nefit ondersteunt het OpenTherm protocol niet). Wel cool dat we in Culemborg een darkroom-sauna op zolder kunnen beginnen.
Al met al de score van 7 uur prutsen aan deurbel, thermostaat en rookmelder: rookmelder doet het (hoop ik).
Vrijdag was mijn volgende echt vrije dag (dinsdag met de kinderen een ontbijt/boottocht gemaakt), woensdag thuis gewerkt, donderdag afspraken), dus ik had me schrap gezet om nu echt de domotica aan de praat te krijgen. Nieuwe deurbel besteld die met een Nest samen zou moeten willen werken en de eigen Nefit intelligente modulerende thermostaat besteld (weer 230,- down the drain). Anna snapte eerst het concept niet helemaal: “Dus we hebben een Nest thermostaat van 310,- Euro en nou wil jij er nog een van Nefit bijkopen van 230,-?”. “Ik ja, nee, kijk, jij hebt het steeds over kosten, maar je moet het zien als investering. Dit komt allemaal naar ons toe. Let maar op. En tjonge jonge, jonge, heb je de gasrekening van afgelopen jaar gezien? Dat willen we toch niet nog een keer?” Groene Annie wilde inderdaad een lagere gasrekening. Bingo.
Dus vrijdagochtend eerst op Ray wachten, die met een vriend de Alvis kwam ophalen om elders de body en het interieur te laten doen en toen nog even langs de Hornbach voor een extra-voor-de-zekerheid-deurbel en 2 extra (voor je weet maar nooit) voedingen voor een deurbel en toen naar Culemborg aan de klus. In Culemborg nog bij Anna en Arno aangebeld voor vakantieafscheid (en om nog 1 alarmsensor te monteren), want die gingen zo met de autotrein naar Verona.
Op de zaak een kopje bullit proof koffie gezet, in de massagestoel gaan zitten (geleerd van maandag, eerst in de massagestoel) en me mentaal voorbereid op de strijd met deurbel. Daarna naar beneden en met een puzzel van knopjes, voedingen en bellen aan de slag om de Nest Hello te laten doen wat ie moet doen. Uitdaging: de ene voeding leverde genoeg volts (24v), maar te weinig ampères (1,2A), de andere deed het precies andersom (15v en 8A), de ‘Verwende Nest’ wil tussen de 16v en 24v en minimaal 4A. Na een uur had ik een combo die werkte. Dat betekent dat als ik als test op het knopje van de deurbel drukte, Anna vanuit Duitsland appte waarom ze een melding op haar telefoon kreeg met een foto van mij pielend aan een deurbel (hij stuurt een filmpje mee van wie er aanbelt). Dat was hoopvol.
Alleen leverde de voeding (welke ik ook gebruikte) net genoeg oomph om 1x aan te bellen. Daarna ging ie in de reset en deed ie het pas weer een paar minuten later.
Natuurlijk konden we een bordje laten maken voor onder de deurbel met ‘gaarne 5 minuten wachten tussen het drukken op de deurbel’, maar dat vond ik voor 280,- net niet de juiste oplossing. Uiteindelijk de 2 voedingen aan elkaar geknoopt en toen deed alles het (alleen deed de deurbel toen ‘ding’ in plaats van ‘ding-dong’, maar daar wilde ik wel mee leren leven). Na een minuut of 8 begon er echter iets naar gesmolten plastic te ruiken en kwam er rook uit de deurbel. Snel de stoom van de voedingen en toen deed de bel pas ‘dong’ gevolgd door ‘plop’ van de 2 gesmolten onderdelen die van de bel vielen. Goed, ‘missie deurbel’ staat voorlopig on-hold (ik ga een Amerikaanse voeding bestellen). De Nest rookmelder had trouwens z’n mond gehouden (om z’n familie niet te verraden, gok ik).
De NEFIT thermostaat was a breeze en binnen 20 minuten gemonteerd. Alles leek het te doen, maar omdat mijn angstbeeld was dat ie ‘s-avonds de ketel vol aan zou zetten zoals de Nest gedaan had (met desastreus gevolg voor de gasrekening na 3 weken vakantie en een nog moeilijker verhaal aan Anna om de voordelen uit te leggen), had ik alle Turn collega’s de opdracht gegeven om bij toerbeurt de app in de gaten te houden of de temperatuur nog binnen de perken bleef. Iedereen moest steeds 2 uur de app in de gaten houden, waarbij Donja vooral in de ochtenden was ingedeeld, omdat haar kinderen toch rond 05.30 wakker worden. Toen nog werken (laatste facturen de deur uit en afspraken inplannen) en even terug langs de Hornbach om alle niet-gesmolten delen terug te brengen en toen was ik keurig om 21.30 op weg naar huis. Vakantie!
Maar een zomervakantie MOET beginnen met een schone auto, dus bij de Shell nog ff een half uur de wasbox in om de S5 aan de glim te krijgen. Kijk, nou was het echt vakantie. Helaas had ik behalve de 3 Nest apparaten me nog een uitdaging voor de vakantie op m’n hals gehaald: 4 weken geleden had ik met pijn in het hart de A4 diesel verkocht. Mijn plan was eerst, toen ik de rode S5 kocht in januari, om beide auto’s te houden en met de ruimere A4 op vakantie te gaan, maar al gauw leek het me nog leuker om de rode mee te nemen naar Italië. Dus de Avant aan 2 Polen verkocht en toen MOEST ik van mezelf van dat geld een setje wielen kopen, want de S5 had nog geen winterwielen (en het weer kan tijdens zo’n hittegolf in juli zomaar omslaan natuurlijk). Maar 1 set wielen is geen set wielen, zegt een oud spinnersgezegde, dus toen er een wild paar -zeldzame, ik hou het al een half jaar in de gaten- LSS Lotus wielen op het forum in Engeland te koop werd aangeboden (helaas in het zwart, ik wilde zilver), dacht ik: “Hatsa! Die kan ik niet laten lopen!” Dus direct contact gezocht met de verkopert.
2 dagen later werd er op dat zelfde forum nog zo’n set LSS wielen (Lotus Super Sport) te koop aangeboden, maar nu in het zilver, met goede banden en goedkoper dan die andere set. David vond dat ik beide sets moest kopen, dus eerst deze set erbij gekocht en toen de verkoper van de andere set benaderd of ik -tegen een vergoeding- de deal ongedaan kon maken. Verkoper 1 was echter not amused (to put it mildly), dus toch ook maar die set gekocht. LSS wielen zijn lichter dan gewone wielen, dus het zijn geen kosten, maar een investering, zei ik tegen Maris. “Je doet maar.” zei ze.
De Audi wielen kwamen keurig 3 weken geleden binnen, op een pallet, nieuwe banden. Prachtig. De eerste set LSS wielen waren er 2 weken terug, toegegeven, duur, maar als nieuw en per doos verpakt vanuit de UK. De laatste set liet echter op zich wachten, die had ik via een onduidelijke courier vanuit de UK laten komen, de verkoper had heel erg zijn best gedaan om ze per stuk te verpakken in bubbeltjes plastic en karton, dus ik had bij de onduidelijke courier ook geen aanvullende verzekering genomen (verzenden kostte al 150 Pond en verzekering zou ook nog eens dat bedrag kosten). Op de website van de onduidelijke wheelcourier.co.uk stond ‘bezorging binnen 2 dagen’, maar na 4 dagen waren de wielen er nog niet en toen ik contact probeerde te maken, bleek er alleen een webformulier te zijn en daar werd niet op gereageerd.
De blijdschap was dus groot toen ik op vrijdagmiddag in de Post.nl app een berichtje kreeg dat er zaterdag tussen 13.30 en 16.00 4 pakketten bezorgd zouden worden. Aangezien zowel ik als Mariska geen 4 dildo’s hadden besteld (van mezelf wist ik dat zeker en ik denk dat Mariska voor ‘gecombineerde verzending’ zou hebben gekozen), leek alles de goede kant op te gaan. Zo goed, dat ik zaterdagochtend de Lotus alvast op de brug had gezet en de ouwe wielen er vast onderuit had geschroefd.
De blijdschap was al een stuk minder toen ik om 13.00 nog een keer de app checkte en de bezorgtijd naar dinsdag tussen 14.30 en 17.00 was verplaatst. Er bestond namelijk een direct verband tussen de blijdschap en het feit dat we die dinsdag rond 14.00 wilde vertrekken voor 3,5 week vakantie. Via de app kan je gelukkig chatten met Post.nl (wel jammer dat in de chat om het pakketnummer wordt gevraagd, waardoor je weer uit de chat naar de app moet en dan daarna met een nieuwe medewerker weer een chat moet starten). De mevrouwen in de chat zeiden dat er weliswaar eerst ’zaterdag’ bezorging stond en nu ‘dinsdag’, maar dat het pakket nog helemaal niet binnen is en dat er voor woensdag niks bezorgd gaat worden.
Wheelcourier.co.uk (dat eigenlijk normaal gesproken onder ‘carpartcourier’ opereert) was nog steeds onbereikbaar, zat met 5 andere bedrijven volgens Google in een pandje en de buren die ik belde kende het bedrijf helemaal niet. Wel kon ik via een foto van de verzendlabels (dank aan de verkoper die een fotootje had gemaakt) achterhalen dat wheelcourier/carpartcourier de verzending aan ‘Yodel’ had uitbesteed, die de zending verder door ‘B2CEurope’ liet uitvoeren. Daar kon dus niks meer misgaan... alleen was er niemand bereikbaar op zaterdag.
Tijdens het bellen/chatten/appen voor de wielen, surfde ik -om de tijd te doden- wat over het net. Op de website van de ANWB stond iets interessants: vorig jaar hadden we een ‘Tolbadge’ gekocht voor Frankrijk, Spanje en Portugal, maar die kon je nu inwisselen voor een badge die het ook in Italië doet! Die moest ik hebben, alleen al omdat vorig jaar de files -waar ik langs wilde sjeesen- uitbleven bij de tolpoortjes. Better luck in Italy, was mijn gedachte. De rest van de zaterdag moesten we wel thuis blijven, want de S5 was al gewassen voor de vakantie, dus die kon tot dinsdag niet meer gebruikt worden.
Omdat ik en nog even bij Marijk langs wilde voor een vakantie-afscheid en langs de ANWB voor de onmisbare tolbadge, toch op zondag de Audi vies gemaakt. Eerst langs mijn moeder en Roel (mijn moeder met een kater van de Limochello van het feestje van de buren) en op de terugweg langs een ANWB winkel. Ik had thuis al uitgezocht dat ANWB Alexandrium langs de route lag, afrit af, badge wisselen, snelweg weer op, op tijd thuis voor de Grand Prix van Duitsland. Toen we bij Marijk wegreden vroeg ik Maris om de winkel ff in Google Maps op te zoeken. “Gelukt!” zei Maris, vanuit mijn ooghoek zag ik een aankomstvlaggetje in hartje Rotterdam. “Lieffie, ik denk niet dat dit ‘m is.” zei ik. “Jawel, ik heb het uitgezocht, dit is de dichtstbijzijnde die open is op zondag”.
Na een file van 30 minuten kwamen we aan in Rotterdam centrum. Toen ik de parkeergarage inreed kreeg ik de melding dat 1 van mijn xenon lampen naar de eeuwige xenonvelden was vertrokken. 10 minuten later waren we bij de ANWB winkel. “Ja, de tolbadge, haha, daar is nogal veel vraag naar, die zijn op. Maar misschien dat ze bij Rotterdam Alexandrium nog hebben.” Mijn blik trof Mariska. “Zou u zo vriendelijk willen zijn om even te bellen en te vragen of ze ze daar nog wel hebben?” beet ik tussen mijn tanden. Ze hadden er daar nog 2 en ze zouden er 1 voor ons vasthouden.
Dus 30 minuten terug door Rotterdam. Gelukkig ligt Alexandrium vlak aan de snelweg, dus daar vandaan kunnen we makkelijk naar huis. Bij het ‘omwisselen’ van de badge moesten we nog even 23,95 (speciale ledenprijs) aftikken, omdat de definitie van ‘omwisselen’ bij de ANWB net wat anders is dan die van mij (en ik moest mijn oude, die ik vorig jaar voor 22,95 had gekocht achterlaten). Terug in de auto vroeg ik Maris om in de Ziggo app de Formule 1 alvast aan te zetten, dat ik in iedergeval de start kon meekrijgen/horen.
We vielen in de app precies in de (zeer uitgebreide) voorbeschouwing. Dat was raar want de race zou om 15.10 beginnen en we zaten nu al vanaf 15.00 tot 15.30 de voorbeschouwing te luisteren. Toen we om 16.05 thuis kwamen was de voooooorbeschouwing nog steeds bezig. Thuis TV aan en zaten we direct in rondje 47 van de 57 (gek dat ze de race tegenwoordig in ronde 47 beginnen of we hebben een herhaling van de voorbeschouwing zitten kijken in de auto). Spannend laatste stuk van de race, met regen die aan/uit ging en Max die als 4e finisht.
Maandagochtend om 08.00 begonnen met bellen met ‘B2C Europe’-Amsterdam om te vragen waar m’n wielen bleven. De kauwgomkauwende Amsterdamse mevrouw was niet in het minst geinteresseerd waar mijn wielen bleven en wanneer ze aan zouden komen “misschien eind van de week” zei ze. Ik legde uit dat ik dinsdag op vakantie zou gaan, ze best ergens zelf bij WheelCourier, CarPartCourier, Yodel, B2C of Post.nl op wilde halen, maar ze legde ook uit dat ‘eens verzonden, blijft verzonden’ gold en dat er geen wijzigingen meer mogelijk zijn. “U moet afwachten wanneer ze komen, ze worden 1-maal aangeboden aan de deur, en dan gaan ze weer terug naar Engeland.”
Dus weer lekker aan de chat met Post.nl, die aangaf ze 2 weken in bewaring te houden voor ze worden teruggestuurd. Het leek me niet zo moeilijk om daar 3,5 weken van de maken en dan was mijn probleem opgelost, “Nee meneer, procedures zijn procedures, daar kunnen we niet zo maar van af gaan wijken.” “Een ander bezorgadres dan?” Probeerde ik nog. “Nee, 2 weken dan gaan ze terug”. Als noodplan heb ik toen David maar gevraagd om met een kussentje onder z’n shirt en iets door z’n knieën gezakt met een petje en een zonnebril op met mijn legitimatie langs het Post.nl punt te gaan, maar liever wilde ik de wielen gewoon thuis hebben.
Tussen het appen/bellen/chatten door zat ik steeds op de website van Area.fr om de tolbadge te activeren. Ik had een inlognaam meegekregen bij de ANWB en met de eerste vier letters van mijn naam als password kon ik inloggen. Alleen kon het even duren voor het account actief was (0-48 uur). Makkelijk, gewoon proberen. Maar wat zijn de eerste vier letters van mijn naam, wetende dat een spatie als een letter geldt: Joha, JVDW, J V , VD W, Van , V D , WAT , VDWA? Steeds na 7 pogingen nam ik even pauze. Om de rest van de maandag te vullen ben ik ‘s-middags maar met de meiden naar ‘Hotel Dotje’ gegaan (dat is geen relaxhuis, maar eerder een beestenboel) om het konijn de komende weken onder te brengen. We hadden voor Fred een ‘konijnenvilla’ gehuurd. En waar we hem de afgelopen weken lekker hadden gemaakt met voorspiegelingen van een groot landhuis met sauna, zwembaden, bergen hooi, vrouwtjes konijnen om je te masseren, leek de villa erg op 6 getimmerde konijnenhokjes in flatvorm en kreeg Fred niet eens de penthouse.
Op de heenweg waren we nog even langs Auto-indus gereden voor een nieuwe Xenonlamp. David stelt dat soort klussen uit tot na zijn vakantie en pakt gewoon 1 van z’n andere auto’s om op vakantie te gaan, bij mij moet het werken voor vertrek. Nou heb je Xenonlampen en Xenonlampen en die van Audi zijn natuurlijk speciaal, van Philips, met een meekleurend filter. Én je moet natuurlijk altijd beide Xenonlampen tegelijk vervangen, want tja, sneuvelt er een, dan gaat de andere binnen een aantal uur/dagen/weken/maanden/jaren ook. Online zijn de D3S al een tranentrekkende 49,- ex verzending, maar bij Indus mocht ik voor 2 lampjes 164,- (met vaste klantenkorting) aftikken. “Meestal is het echter de ballast en niet de lamp die kapot gaat. Als je voor 17.00 laat weten of de ballast vervangen moet worden, dan kunnen we er nog 1 voor je bestellen en komt ie morgen in de loop van de ochtend binnen.”
Het was gelukkig de lamp, dus een financiële buffer armer, maar een heldere blik in de nachtelijke toekomst verder, was dat in iedergeval gefixt. Omdat er in Nederland al weken een soort van permanente hittegolf was (28 graden +), gaf de app van de thermostaat niet echt uitsluitsel of de ketel nou wel of niet aan stond of dat het gewoon heel heet was in Nederland. Dus toch nog maar even naar de zaak gereden om de stekker uit de ketel te trekken, de planten nog 1x water te geven en even in de massagestoel te zitten. ‘s-Avonds nog een keer de Audi gewassen, want nu gingen we écht bijna op vakantie,toen konden we de koffers gaan inpakken.
Dinsdag 24 juli
Vandaag vertrekken we naar Oostenrijk/Italië, plan is om rond 14.00 in de auto te stappen om ruim op tijd in Düsseldorf te zijn voor de autotrein van 20.44 (uiterste inchecktijd 1 uur van te voren, aangeraden 2 uur van te voren, nog een hapje eten, dus ETA in Düsseldorf op 16.00 gesteld, i.v.m. eventuele files). De dag begon geweldig: bij de eerste inlogpoging bij Area.fr werd mijn account geactiveerd (V D bleek het password), dus de tolwegen konden we handelen. Toen maar mijn vaste bezorger van Post.nl gebeld om het wielenprobleem voor te leggen. Hij komt ongeveer 17x per week aan de deur (ook als Maris niet thuis is), dus we hebben een innige relatie.”Ik zag inderdaad 4 pakketten voor je liggen in het magazijn vanmorgen, maar m’n bus zat zo vol, dat ik een collega gevraagd heb ze te bezorgen vandaag. Ik bel hem wel even om te zeggen dat ie eerst bij jou langskomt nadat ie om 12.30 in Nieuwegein geladen heeft, dus ergens tussen 13.30 en 14.00 heb jij je wielen.” Kijk, da’s goed nieuws.
Met een opgewekt humeur begon ik de auto in te pakken. Er kunnen slechts 3 koffers mee, dus dat was nou niet echt heel veel werk. Alleen had ik in februari de koffers leeg gepast en nu had iedereen geprobeerd om binnen de alleruiterste uitreklimiten van zijn/haar/de koffer te blijven. Met een beetje proppen, persen, wringen, duwen en forceren paste alles precies, zelfs met 4 rugzakjes, de strandparasol en de snorkelspullen er tussen/onder/op. Klaar!
Toen bleek er nog een toilettas vergeten, dus even alles eruit en de toilettas erbij in de koffer en de boel weer inladen. Klaar! Toen miste nog 2 paar schoenen, dus even alles eruit en die 2 paar schoenen erbij en de boel weer inladen. Klaar! En toen nog de tandenborstel en de kam, dus even alles eruit en de tandenborstel en de kam er ook nog bij, de boel weer inladen, maar toen waren we ook echt klaar om 12.30.
Voor de zekerheid maar alvast aan de weg gaan staan om mijn wielen op te wachten om 12.40.
Om 13.10 binnen snel een kopje thee gehaald en terug naar de oprit. Het kon nu niet lang meer duren.
Om 13.40 kwam Maris me nog een keertje bijschenken.
Om 14.00 had ik leuk weer eens met 3 verschillende buren bijgepraat.
Om 14.15 toch nog maar een keer m’n bezorger gebeld. “Ai, ik ga nog een keer m’n collega bellen, dit is vervelend.”
Om 14.30 kwam er een wit busje de straat in gereden, hehe.
Om 14.39 kwam er nog een wit busje de straat in gereden, de vorige was van de Praxis.
Omdat het witte busje van 14.39 was doorgereden, was ik blij het met Post.nl busje van 14.47.
Het was mijn vaste bezorger. Hij voelde zich bezwaard, want hij kreeg z’n collega niet te pakken en hij vond het zo vervelend en die collega was wel vaker onbetrouwbaar.
Om 15.07 een rood busje van een groente groothandel (was ‘m niet).
Om 15.22 kwam het busje van de apotheek de straat in rijden. Een elektrische Nissan EV-200, die zie je niet vaak.
15.49 een anoniem oranje busje stopt voor de deur. De bezorger stapt met een grijns uit: “Tja het liep wat uit allemaal.”
Wielen uitgeladen, verpakking eraf gerukt (toch bang dat het 4 dildo’s waren) foto’s gemaakt om op vakantie te kunnen genieten, en om 16.07 zaten we in de auto. De kinderen piepten nog wat over plassen, maar dat houden ze maar lekker 2 uur op, we hebben haast. Om 18.09 arriveerden we in Düsseldorf, bij de incheck van de autotrein. Een meneer zegt ons dat we mazzel hebben als de incheck een uur voor vertrek open gaat, maar dat ‘het vaak ook een half uur voor vertrek is’.
Dus hebben we lekker de tijd om wat te gaan eten in de gezellige achterbuurt van Düsseldorf. Het is lekker weer en we lopen tussen de dichtgespijkerde en gegraffitiede gebouwen en kunnen kiezen uit falafel, döner kebab, shoarma en Turkse pizza. We gaan uiteindelijk bij een Turks restaurantje zitten, maar niet nadat de meisjes (3) eerst met pies uit hun oren, bij het eerste beste hotel zijn wezen plassen.
Eten was lekker en om 19.50 zijn we bij de incheck terug en staan we achter 20 andere zenuwachtige Nederlanders geparkeerd. Omdat wij met een cabrio zijn (die moet op het onderdek, ver weg van de bovenleiding) worden we uit de rij gevist en mag ik -terwijl Maris en de meiden toekijken- de open wagon op rijden. Als een van de eerste lopen we daarna naar de trein. Alles ging wat sneller dan gedacht bij het oprijden, dus nu zitten we al in onze snikhete slaapcoupé om 20.14, zonder water, want de flessen hebben we in de auto laten liggen. Zweet gutst uit alles waar zweet uit kan gutsen (ik voel me een echte Indiër, die zie je op TV ook altijd met een zakdoek de hele tijd deppen, ik doe het met een klam stukje keukenrol).
Gelukkig vinden we in de slaapcoupe 4 250 ml flesjes water. Voor de komende 13 uur. Terwijl we net bij de Turk een liter knoflooksaus hebben weggewerkt. Maris besluit om de zwetende trein te verlaten en ‘ergens’ op het station water te gaan kopen. Maris was nog geen minuut weg, toen Charlotte begon: “Waar blijft mama, duurt het nog lang? Ze gaat anders de trein missen.” Mijn uitleg dat mama treinexpert is, dat het nog meer dan een half uur duurt voordat de trein vertrekt en dat mama anders de volgende trein neemt, biedt weinig soelaas. Ik probeer nog dat we vast net als Anna vorige week 5 uur vertraging hebben (echt waar, zij hadden 5 uur vertraging en hun autotrein viel 4x stil onderweg en in deze trein heb je bij stilstand geen airco), maar dat hielp ook niet.
Mariska was net op tijd (10 minuten voor vertrek) terug met 4,5 liter reddend water en een rol reddende chocoladekoekjes. Laat de reis beginnen! Om 21.24 vertrok de trein ook echt en om 22.30 lagen wij, na een kopje treinthee, alle 4 in onze bedjes. De eerste uren deed ik geen oog dicht (het bed was de zitting van de bank en leunt naar achter waardoor je steeds tegen de zijkant rolt) maar ik genoot van elke kilometer: ‘kedeng kedeng’, we gingen vooruit, zonder dat ik zelf wat hoefde te doen. Dat voelde als pure luxe. Ergens na Leningrad viel ik in slaap.
Woensdag 25 juli
07.30 ging de wekker (we reden ter hoogte van Dachau, altijd spannend in een oncomfortabele trein vanuit Nederland) omdat we wel ons ontbijt wilde claimen wat bij het arrangement in zat. Een beetje verkreukeld, maar blij, zaten we om 08.10 in onze coupe (op onze bedden, ze wilden er geen banken van maken) aan 2 witte broodjes met jam en een kopje thee. Op de gang kon je plassen/wassen dus dat ook nog even gedaan.
Precies volgens de Duitse dienstregeling stapten we in Innsbruck uit om 09.14 en konden we overstappen in de auto om Italië binnen te rijden. Dat gebeurde ook zo’n 2 uur later, zonder files. Het eerste benzinestation na de grens was onze eerste stop, voor de broodnodige behoefte aan mensbenzine (cappuccino). Daarna zijn we doorgereden naar Carpi (nee, niet Capri, het was er wel druk met verdwaalde Nederlanders die het niet op het blauwe eiland vonden lijken trouwens) een leuk Italiaans plaatsje, waar we wilden lunchen. We hebben genoeg tijd omdat we pas morgenmiddag bij ons gehuurde huisje aan hoeven te komen en daarom kunnen we aan de morsige snelwegrestaurants ontsnappen.
Waar ik -goed voornemen- een salade bestelde, nam Charlotte de grootste pizza die ze hadden (ze was bang dat de Italianen misschien voor onze komst groot pizza’s hadden ingekocht en dat die anders niet opkwamen) en at hem ook helemaal op. Nadat we nog even bij de kerk (dicht) en het museum waren wezen kijken (geen zin) reden we de door tot voorbij Bologna naar Imola, waar we een eerste overnachtingsplek hadden (zoals altijd, doen we dat via Booking.com, we hadden voor vertrek uit Carpi geboekt). We arriveerden in een prachtig hotelletje, mooie kamer, 2 zwembaden, heerlijk weer, grote tuin. Terwijl Maris een dutje ging doen, ging ik met de meiden naar het zwembad voor een zwempje en om even met Omarijke te bellen die vandaag op de pijnpoli is geweest voor haar rugpijn. Volgende week mag ze terugkomen voor elektrocutie (ze krijgt pleisters met electroden op haar rug om haar spieren te activeren en zo de pijn te verlichten).
Om 19.30 kwam Maris ook even zwemmen en om 20.30 zaten we aan het tafeltje in de tuin aan heerlijke gerechten en wijn, daarna 30 stappen lopen (hips) en heerlijk geslapen.
Donderdag 26 juli
Voor onze doen best op tijd op. Om 08.30 ging de wekker om voor 10.00 bij het ontbijt te zijn. Daarna de koffers ingepakt, de meiden nog even in het zwembad gedonderd en zelf een cappuccinootje gedronken en daarna konden we door naar ons vakantiehuisje in Cupramontana (bij Ancona 50 km het binnenland in). Toen we in januari gingen zoeken op HomeAway, wisten we al dat we laat waren. Toen we van de eerste 3 huisjes de terugmelding kregen dat het huis al geboekt was (en van 4 totaal geen reactie kregen), begrepen we dat we te laat waren.
Uiteindelijk vonden we een huisje in De Marche wat nog vrij was, dat werd aangeboden als ecohuisje (brrr), door een Zwitsers echtpaar wat het huisje als ‘eenvoudig’ omschreven. Dan maar geen groot terras, zwembad, tv, WiFi en beide dochters een eigen kamer.
Hoe dichter we (in tijd en afstand) bij het huisje kwamen, hoe meer we ons afvroegen of douchen in de WC en gas uit een fles wel echt een lekker vakantiegevoel zouden oproepen. Dus had Mariska toen ik een paar weken geleden met Kai in de Alpen aan het ‘hiken’ was, alvast een externe overnachting geboekt in Gubbio (van 1 op 2 augustus) een oud, mooi dorp in de buurt.
Dat vond ik zo’n goed idee, dat ik -tijdens het chatten over mijn wielen, toen mij Area.fr account al geactiveerd was, om te tijd te doden- ook een overnachting buiten de deur heb geboekt van 9 op 10 augustus, vlak aan het strand. En we hadden het huisje nog niet eens gezien!
Toen we om 13.00 bij het huisje aankwamen (deur van de kelder was open, sleutel lag daar in de la voor het hoofdverblijf), viel de eenvoud ons mee, maar kregen we Laura niet verder dan ‘armoedig’ (omdat er geen tv en zwembad was) “Nee, nee,” zeiden wij steeds, “Het is eenvoudig.”. Het is een idilyse plek, met een prachtig uitzicht over de heuvels aan een haast onbegaanbaar doodlopend weggetje, een super spot. Binnen is het inderdaad eenvoudig met een washokje met een wastafel achter een gordijn en de WC = bidet = douche, de woonkamer is ook de keuken met 1 tafel met vier stoelen en een bankje en 2 slaapkamers eraan vast. Omdat zo’n compact huisje snel te verkennen is, konden we ook snel weg om boodschappen te gaan doen. ‘s-Avonds (heerlijke) pasta gemaakt, lokaal wijntje erbij en buiten met uitzicht over de heuvels langzaam de zon zien ondergaan. Het is hier overdag 32 graden (iets koeler dan de 34 graden beneden, omdat we in de heuvels zitten) en ‘s-avonds koelt het af tot en graadje of 27.
*Ik zal waarschijnlijk wel gewoon gevraagd hebben of ze ‘m wilde bestellen, maar toen ie binnenkwam trok ik wit weg van de prijs, nu probeer ik de aanschaf haar de in de schoenen te schuiven.
-
05 Augustus 2018 - 13:36
Marijke:
Hoe krijg je het weer allemaal op papier....Geweldig en heb er van genoten............nog een fijne vakantie verder..dikke kus voor alle 4.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley