Deel 3
14 Augustus 2018 | Italië, Cupramontana
Mijn moeder is vandaag jarig, gefeliciteerd Moes! De ochtend begon voor mij wat rommelig: ik had me verslapen. Kan dat op vakantie? Ja, dat kan, zeker als je een afspraak hebt met je wederhelft dat je van de lekker lange dagen gaat genieten door vroeg op te staan en stadjes te bezoeken ‘om het maximale uit de vakantie te halen’. Dus om 09.21, 21 minuten te laat, m’n bed uitgesprongen en onder de douche gedoken. 09.34 meisjes stimuleren om haren te kammen, te wassen, aan te kleden en te helpen met het ontbijt (alle 4 heeft dat veel stimulatie nodig), terwijl ik zelf met m’n ene voet in een onderbroek en de andere in een slipper bezig ben om thee te zetten. Vlug buiten ontbijten en om 10.35 in de auto naar Jesi, een dorpje vlak om de hoek. Als we in Jesi aankomen, zie ik de TIM telefoonstore en die is vandaag -even, denk ik- open. Want als ik binnenkom om voor mijn gehavende iPhone X nieuwe screenprotectors te kopen (ik hoop ook op kussentjes en een parachute), zijn er nog 13 mensen voor me in de rij, die op de verschillende vitrines hangen alsof ze al heel vroeg -toen ik nog lag te verslapen- in de rij waren gaan staan. Dus dit is voor een andere keer. Terug naar de hete auto waar Maris en meiden zitten te wachten en door naar het centrum van Jesi. Beneden aan de stadsmuren geparkeerd en via de roltrap -die konden ze in de middeleeuwen stilzetten om de tegenstander uit te schakelen gok ik: https://youtu.be/VrSUe_m19FY- naar het oude stadscentrum. En hoewel ze daar een best aardig plein en 2 alleszins acceptabele paleizen hadden, hadden ze op dat plein niet de onmisbare koffiebar. Dus na het corvee van de dom en 2 pleinen, vond ik in de schaduw een koffietentje met lekkere koffie en broodjes.
Toen we daar zaten, Maris en Lot aan de Yahtzee, Laura en ik in ons boek (ik ben in Magnus van Lubach begonnen), drong het langzaam tot me door: Dit Nooit Weer. Misschien moet ik speldjes laten maken, een stille tocht organiseren, een sponsorloop houden voor dit goede doel. De slogan heb ik al. Anyway, dit was niet de manier waarop ik een vakantiedag wilde beginnen. Bij het tweede kopje cappuccino begon er weer langzaam leven in mij te vloeien. Daarna hebben we nog -via de Gelatti winkel- een stukje gewandeld en daarna zijn we teruggereden naar het huisje voor:
1) het bijwerken van de S5 dorpel, waar een stukje lak af was gesprongen;
2) het met Charlotte maken van bramenjam van de bramen die ze had geplukt;
3) middagdutje voor Maris;
4) lezen, wasje draaien.
Toelichting bij punt 2: Charlotte had de afgelopen dagen veel bramen geplukt en daar moest nog bramenjam van gemaakt worden. Dus zijn we samen aan de kook/pureer/suikeren/roeren/in-potje-gieten gegaan.
Om 19.30 zijn we vertrokken naar een leuk -plastic stoeltjes tegen de bergwand- restaurant in Castelplanio, waar we voor bodemprijzen (pizza 4 euro, sla 3,5, karaf wijn 4,50) lekker hebben gezeten en gegeten.
Woensdag 8 augustus
Vanmorgen mochten we uitslapen. Dus dat lukte dus niet. Om 08.15 opgestaan om mijn 7-minute work(au,au)t te doen en toen lekker gemediteerd. Na het ontstoppen van het doucheputje mocht ik douchen van mezelf en het ontbijt voorbereiden: Voor iedereen een gebakken eitje en vers (ontdooid) brood voor de bramenjam van Charlotte. Wow, wat was die lekker! Om 11.30 waren we dus al klaar om te vertrekken naar een nieuw avontuur/ander koffietentje in ene nieuwe plaats: Staffolo. Dat was zo’n 45 minuten rijden over mooie kronkelige wegen, met het dakje open en 33 graden. In Staffolo hebben ze het begrepen: naast de oude Stadschpoort zit Bar Biffi en je mag als reiziger niet de stad in zonder eerst minimaal 2 cappuccino genuttigd te hebben. Dus dat moest dan maar. 2 uur, 2 cappu’s en wat broodjes later, waren we klaar om de stadspoort door te gaan. In 13-zoveel was opgetekend dat de stad veroverd was en dat er grote hoeveelheden wijn waren buitgemaakt. Kijk, my kind of town, koffie voor de deur en wijn binnen de muren. Nadat we in de kerk hadden gekeken en de hoofdstraat naar de andere kant waren doorgelopen (4 minuten, Laura had het zo heet dat ze haar hoofd onder de waterpomp hield), hadden we een perfecte indruk van Staffolo en konden we de auto terugnemen naar het huisje.
Onderweg betrok de lucht -voor het eerst deze vakantie-, waardoor, toen we de onverharde weg naar het huisje opreden, we het dak moesten sluiten tegen het binnenwaaiend stof en blaadjes. Thuis vlug de parasols, was die te drogen hing, dochters en tafelkleden binnen gelegd en vanuit het raam naar de stortregen en onweer gekeken. Om 17.00 begon ik aan mijn queeste. Ik loop nu een aantal dagen rond met een kapotte voorkant van m’n telefoon (screen protoctor) en gescheurde achterkant (echt het glas van de telefoon zelf) en vandaag had ik mezelf beloofd dat, omdat ik veel ijsjes heb overgeslagen, ik een nieuwe protector zou krijgen. Dus in de rij bij de TIM store. Bij binnenkomst viel me al op dat veel van de wachtende klanten een lange baard hadden. Ik dacht eerst dat het hipsters waren, maar ze stonden gewoon al heel lang te wachten (volgens mij herkende ik nog klanten van gister). Nummer 079 was aan de beurt en ik trok nummertje 089. 10 klanten wachten dus. Het was 17.40 en na deze winkel wilde ik door naar de IperSimply voor boodschappen. Om 18.10 was nummer 80 aan de beurt en was ik blij dat ik niet eerst boodschappen was gaan doen, die ik anders direct bij terugkomst bij de auto (overmorgen ofzo) weg had kunnen gooien.
Hele gezinnen hingen met holle ogen op de vitrinekasten op hun beurt te wachten. Als er een nieuw gezin aan de beurt was om een abonnement af te sluiten, moest de hele Italiaanse bureaucratische molen worden aangezwengeld (met de hand) en daarbij moet veel gefaxt, gekopieerd en in de lucht gebaard worden. Al met al kon ik door observatie vaststellen dat een abonnement afsluiten zo’n 34 minuten in beslag neemt. Er waren 3 balies bemant/vrouwt en nog steeds 7 wachtenden voor me om 18.23.
Toen ik om 18.44 -eerder dan gedacht omdat een aantal families verslagen de aftocht had geblazen- aan de beurt was, kon ik gelukkig in 3 minuten mijn bestelling doen door de protector en rubber cover (dan stuitert de iPhone de volgende keer gewoon weg, in plaats van kapot te vallen, dan heeft iemand anders er nog wat aan) aan te wijzen. De meneer vroeg geschrokken of ik me er wel van bewust was dat de 2 beschermdingen samen 44 Euro kosten. Ja, dat wist ik. En naast de 56 minuten wachten was dit een deel van de hap uit de zure appel (of slok uit de gifbeker) die ik van mezelf moest nemen als boetedoening.
Om 18.52 was ik bij de IperSimply voor wat boodschapjes, voornamelijk kant en klaar lasagne en groente (en wat BBQ vlees) voor op de barbecue. Op de terugweg Maris even gebeld en haar instructies te geven over hoe de barbecue te ontsteken, zodat we bij mijn thuiskomst nog redelijk bijtijds (20.00) zouden kunnen eten. Bij aankomst thuis om 19.33 stonden 3 vrouwen druk te wapperen rond een barbecue waar een zielig rookpluimpje uitkwam.
Zelfs lasagne op de barbecue gemaakt en de protectors op mijn telefoon geplakt. Zo, dat voelt een stuk beter. Na het eten leest Mariska ons voor uit ‘Geheimen van het wildewoud’, terwijl ik bezig ben de koffer voor morgen in te pakken.
Donderdag 9 augustus
Midden in een droom ging de wekker: we hadden afgesproken om om 06.50 op te staan, maar ik had de wekker al op 06.45 gezet, om nog een kwartier te kunnen mediteren en mijn ochtend workout te doen. Nu had ik spijt, ik had nog langer door kunnen slapen. Niemand was echt snel vanmorgen, zodat er veel verbaal duw- en trekwerk nodig was om iedereen om 07.50 in de auto te krijgen, dan maar niet mediteren en workouten. We moesten om 09.00 in Numara zijn, de kustplaats waar we vorige week ook een dagje geweest waren. Dat ligt midden in een kust-natuurgebied. Thuis had ik de dochters allebei een dag ‘aangeboden’: ze mochten zelf 1 vakantiedag helemaal invullen: wat we eten, waar we naartoe gaan, enz.
Na 1 week had Laura de opdracht terug gegeven: “Ik geloof niet dat ik blij word van een dag organiseren, maar ik zou wel weer met zo’n rubberboot een dagje de zee op willen, zoals vorig jaar.” (Lot zegt elke paar dagen: “Hoelang heb ik nog voordat ik m’n dag moet invullen?” En dan: “ik weet het, ik wil een ijsdag/pannenkoekendag/stranddag!”) Dus ik googelen naar huurbootjes. Maar wat is ‘rubberboot’ of ‘RIB’ in het Italiaans? Ze doen in ieder geval niet aan Engelstalige websites... Uit eindelijk ontdek ik dat ‘rubberboot’ vertaald wordt als ‘Gommino’. Als ik daar op ga zoeken, kom ik heel erg 2005-achtste websites tegen met onduidelijke uitleg en dooie links. Als ik uiteindelijk via TripAdvisor ga zoeken, vind ik wel een ‘pescaturismo’, een bootje wat onder het mom van visexcursies tripjes in het natuurgebied aanbiedt. Zo zijn er meer, maar het is een uitdaging de goeie te kiezen: er zitten er tussen die 80 man op een bootje proppen en die afzetten op een strandje wat anders onbereikbaar is. Echter, TripAdvisor vindt er eentje waar de recensies zeggen dat het een boot is van een vader en zoon die alleen kleine groepen doet en waarbij de stuurman kookt aan boord. Dat willen we alle 4 wel!
08.47 komen we aan in de haven. De auto moet nog geparkeerd worden. Ik zet Maris, de meiden en twee grote Albert Heijn tassen (handdoeken, snorkelspullen, reserve flessen water en bananen) af aan de haven en rijd zelf het dorp in op zoek naar een parkeerplek. Voor 9,- vind ik er een op 11 minuten lopen van de haven, dus ik kan nog net op tijd zijn. Terwijl ik naar de haven terugloop, word ik om-en-om geroepen door koffietentjes voor een lekkere cappuccino en toiletten om een drukje te komen doen, maar heldhaftig versaag ik niet en loop ik door. Alle Italianen zijn altijd te laat, maar ik ben de laatste die bij de boot aankomt om 09.01 en de boot staat op het punt te vertrekken. Omdat er geen wc is aan boord, mag ik nog even in de haven.
Zonder koffie, maar met heerlijk weer, varen we om 09.08 de haven uit. 14 mensen aan boord plus bemanning, 2 dekken (het bovenste om te zonnen). We varen eerst langs een rifje waar al heel fanatiek gesnorkeld wordt door zeker 30 mensen, daar is een kolonie zeldzame schildpadden gevestigd die genieten van de rust. 40 minuten langs de kust varen komen we veel pendelboten tegen die mensen op de onbereikbare stranden afzetten, daarna wordt de boot stilgelegd en mogen wij bij mooie grotten zwemmen/snorkelen, waarbij -voor adriatische begrippen- het zicht goed is en er redelijk wat vis zit. We moeten wel tussen hier en daar een kwal doorzwemmen.
Terug aan boord gaan we even liggen op het zonnedek, daar is de golfuitslag beter te voelen en na 10 minuten ga ik, lichtgroen, naar beneden. Dan varen we nog een uurtje door en de zeewind doet me goed. De volgende snorkelplek is vlak bij Ancona, een mooi plateau vlak onder water, waar erg helder water is. Als we terug aan boord komen zijn de tafels klaargezet voor de lunch, met toastjes met tonijnmayonaise, een primi met wat mossels en ansjovis (Lot vindt beide lekker, Laura wacht even op de pannenkoeken), koude pasta als secondi, aangevuld met witte sandwiches met salami en mayonaise en toe watermeloen. Nog met de watermeloen in haar mond ligt Lot na de lunch alweer in het water/op het grote luchtbed wat achter de boot drijft.
Om 14.00 zijn we terug aan de kant, moe/rozig, maar wel met een mooie trip achter de rug. We rijden door naar het hotelletje in Senigallia wat ik geboekt had tijdens het wachten op de Lotuswielen. Dit ‘Taverne dei Guelfi’ is een uurtje rijden en zit vlak aan de kust. Dus na een uurtje staan we voor de deur. Tenminste, we stonden voor een flatgebouw, terwijl de plaatjes op de website lieten zien dat Guelfi een resort op een groot vrijliggend terrein was. Het was lastig om -gaar als we waren- de spirit hoog te houden, maar na 20 minuten heen en weer rijden door dezelfde straat, vonden we in een hele andere straat de Taverne. Ingecheckt, in slaap gevallen, om 19.00 Laura gecheckt (schaken) in de tuin onder een luifel en om 20.00 aan een buitentafel aangeschoven voor een heerlijk diner met livemuziek.
Vrijdag 10 augustus
De meiden wilden naar het strand en Maris wilde graag in Senigallia het kasteel van de familie Rovere (Roca Roveresca) bezoeken, een fijne plek waar gevangenen in de kerkers werden gegooid met kleine luchtgaatjes, waardoor ze langzaam stikten. Dus na het zoete ontbijt (alleen maar cakejes, croissants en jammetjes) eerst koffie op het plein in Senigallia gedronken en toen zeulend aan zuchtende meisjes (ja het is warm en ze lagen gister pas om 23.30 op bed) door het kasteel gesjokt waar -in navolging van de vreselijke martelingen in de kerkers vroeger- er nu een afgrijselijk pijnigende kunsttentoonstelling was georniseerd. Na anderhalf uur mochten we weg van Maris en zaten we rond 13.30 op het -intussen bewolkte- strand. Na lekkere broodjes nog 2 uur op een strandbedje gelegen, met af en toe onweer in de verte, maar toen het om 16.30 begon te regenen, zijn we teruggereden naar het huisje in de heuvels.
De meisjes doken meteen in de iPad en vonden het stom dat ik alweer de auto ging wassen (en ik vond het lekker stom dat ze gingen iPadden). Toen de auto weer blonk, ben ik begonnen aan de maaltijd: ik had nog wat worst en mais voor de barbecue, Maris maakte salade en van de ingevroren pastasaus met spelt macaroni konden we een lekker maaltje maken. De meiden waren daarna aan de slappe lach toen we de vogeltjesdans lieten horen en toen ze uitgedanst waren was het ook wel tijd om naar bed te gaan. Door de dag heen zijn we onze terugtocht aan het voorbereiden: Maris heeft een hotelletje in de buurt van Bolzano geboekt, waar we nog een bergwandeling kunnen maken voor we de autotrein terugnemen en ik heb voor de dag ervoor in de buurt van Modena het zelfde hotel gehuurd als op de heenweg, zodat we de volgende dag bij het Lamborghini museum langs kunnen, je moet wat als je dochters zo van auto’s houden.
Zaterdag 11 augustus.
Uitgeslapen! Ik kwam om 09.48 mijn bed uit. Maris zat toen al een krap uurtje aan de opdracht voor haar beëindigde studie (maar voor het certificaat wil ze toch nog 5 van 112 opdrachten inleveren). Daarna mijn work-out gedaan en gemediteerd (en wasje gedraaid en gedoucht). Daardoor keurig om 12.20 aan het ontbijt, mede omdat Charlotte pas om 11.27 wakker werd. Tot 15.30 een beetje aangerommeld en Charlotte wilde haar dag invullen met een archeologisch museum. Mariska heeft in de buurt een parkje gevonden waar je een grot kan bezoeken en waar een archeologische tentoonstelling bij is, met een 3 meter lang prehistorisch zeebeest a la dolfijn. Als dat de trek heeft opgewekt gaan we vanavond voor de 3e keer bij Daniele en Elena eten. Voor de zekerheid heb ik mijn telefoon extra goed ingepakt.
Bij het archeolisch museum(pje) wilde we kaartjes kopen, maar de mevrouw achter de kassa kwam meteen druk gebarend uit haar hokje dat we door mochten lopen naar de antieke dolfijn. Dus dat was alvast dol fijn. Dit museumpje was onderdeel van een groter complet met grotten (de attractie van de wijde omgeving), een oude abdij en een 10e eeuwse kerk en voor de combi zouden we kaartjes moeten kopen. We zakken daarna de heuvel af, om toch even bij de grotten te gaan kijken en onderweg zien we bij de rivier een witte Ibis zitten, die later naar beneden wordt bijgesteld tot witte reiger.
Bij de grotkassa aangekomen zijn er 2 obstakels: 1) je moet hier het kaartje kopen, dan met een bus naar de ingang, daar een begeleide tour ondergaan en dan weer met de bus terug (da’s langer dan de 15 minuten die we in/bij een grot wilden doorbrengen), 2) omdat het het hoogtepunt van de omgeving is, was het plein rond de kassa gevuld met tientallen kraampjes met souvenirs en rommeltjes, 1 van die kraampjes had Harry Potter spulletjes: mokken, tassen, stenen, oorbellen, kettinkjes, dagboeken, kaarten, posters ....... en toverstaffen. Dus terwijl Maris en ik op weg waren naar de kassa, werd de koers door de dochters 90 graden gewijzigd naar het kraampje. Een uur later hadden we geen grot gezien, maar waren we wel 2 ‘magic wands’ rijker (die van Sirius Black en die van Ginny).
Dochters tevreden, wij tevreden (voor even, Laura turned me into a newt, but I got better). Onderweg werd alles betoverd wat we tegenkwamen. Zo zijn we doorgereden naar Agriturismo ‘Martelletto’ voor de laatste keer om afscheid te nemen. We waren een uurtje te vroeg, waardoor we na een klein wandelingetje (Lot ging na 300 meter in staking) lekker alvast op het terras gingen lezen met een glaasje water/wijn. Het was weer heel gezellig en lekker en na een hartelijk afscheid zijn we over onverharde paden in het donker, met het dak open teruggereden. Onderweg hadden we een rijke buit: de vorige keer dat we terugreden dacht ik al een vos te zien (dat bleek een kat te zijn, waardoor de dochters de hele terugweg grappen bleven maken: “Kijk pap, een rode wolf, een geel konijn, wat is het bos mooi groen door het schijnsel van de rode achterlichten en kijk die paarse sterren.” en zo maar door), maar nu riep Maris: “Stop!” En zagen we 3 wilde zwijnen de struiken uitkomen. En toen nog 7. En toen nog 5. En toen nog 4. En toen nog 6. En toen dacht ik eraan mijn telefoon te pakken, uit te pakken, doeken eraf, kussentjes opzij, parachute losknopen, om ze te filmen. Zo kon ik de laatste 3 nog op camera vastleggen. Maris had aan Elena bij de agritourismo gevraagd waarom we de hele nacht knallen horen. Dat blijkt een manier van de lokale boeren te zijn om de zwijnen weg te jagen, want die vernielen veel gewassen. Toen we verder reden ving Lot 5 vallende sterren en zagen we een stuk verder een stekelvarken met al zijn stekels omhoog (kunnen die ook omlaag?). Dit telde wel als nachtsafari.
Zondag 12 augustus
Relatief laat op (09.15), maar omdat het de laatste dag in het huisje is, heb ik na de workout en meditatie iedereen in beweging getrommeld om snel op te staan en te ontbijten. Dat betekende dat we om 11.30 in de auto zaten naar Apiro voor koffie-in-een-nieuw-dorpje, voor de laatste keer met het dak open -we hebben echt heel veel open gereden de afgelopen weken-, want morgen zit de kofferbak weer vol bagage en dan kan het dak niet meer open. In Apiro was de wekelijkse markt en vonden we een leuk koffietentje in het oude centrum. Daar kwamen we naast de Nederlandsers te zitten die we de eerste keer bij Daniele en Elena hadden ontmoet. Zij hebben hier in de buurt een huis gekocht (95.000) en toen een beetje opgeknapt (400.000) en wonen hier nu semi-permanent. Daarna zijn we teruggereden naar het huisje om de eerste inpak-actie te doen en het zwembad leeg te laten lopen (2x serieus gebruikt deze vakantie). Samen met de barbecue (8x serieus gebruikt deze vakantie) wordt dit een donatie aan het huisje, want het past er niet bij in de auto, we hadden nog overwogen om als souvenir een paar flessen Vedicchio (lokale wij)n mee te nemen, maar de wijn zelf kan kan er alleen nog bij als we de flessen leeggieten in de kofferbak.
Om 18.30 is het allemaal redelijk goed opgeruimd, de dochters hebben hard geholpen om de semi-vlonder op te ruimen, de was is opgevouwen, de tuin is weer in orde gemaakt, de koffers zijn voor 77% ingepakt. De boeken van de meisjes moeten bij mij in de koffer. Ik: “Schatten, heb ik al jullie boeken terug?” Dochters: “Jaha, dat vroeg mama ook al.” Ik: ”Echt alle boeken?” Lot: “Ja, kijk zelf maar. ”Ik: “Dat is vreemd, want op de heenweg had ik 6 boeken van jullie in de koffer en nu nog maar 2..” Laura: “Oh, ja, hier ligt er nog 1, daar zat ik per ongeluk op.” Ik: “Lot, kijk nog eens goed in je tas?” Lot: “Zucht, ok. Oh, hier heb ik er nog 3!”
Omdat alles bijna klaar is kan Maris nog even aan het ex-studie opdracht en ik was de auto nog een laatste keer. Om 19.30 vertrekken we naar het plastic stoelen terrasje voor een pizza. We rijden eerst verkeerd en omdat Charlotte een beetje misselijk wordt van de bochtjes, rijd ik heel langzaam. We hadden de tafel gereserveerd voor 19.30 en we arriveren pas om 20.15, maar dat is netjes binnen de time window voor Italianen, dus de tafel is nog beschikbaar. We eten pizza en sla en toe nemen sommigen ijs en anderen espresso met een grappa.
Op de terugweg, de allerlaatste rit met het dak open deze vakantie, als morgen de bagage er weer in zit, kan het dak niet meer open, kijken 3 inzittenden naar de vallende sterren onderweg. Charlotte wint met 7. Rond middernacht ligt iedereen in bed, ik lig nog 2 en half uur aan mijn espresso te denken.
Maandag 13 augustus
We hadden de wekker gepland op 07.30, maar zo rond middernacht vonden we 08.30 ook vroeg genoeg. 08.45 staat iedereeen naast zijn bed. We gaan in Cupramontana ontbijten, dus we hoeven alleen de laatste dingen in te pakken. Ik doe mijn workout en meditatie en vraag dan of alles in de koffers zit, dan kan ik ze dicht gaan doen. Als ik aan het inpakken ben, blijkt er alleen nog een vuile was tas, een laptop en handdoeken bij te moeten. Het is iets meer proppen dan op de heenweg, maar om 09.30 zit alles in de auto. Nog een laatste inspectierondje en om 10.10 rijden we naar Cupra voor cappuccino en ontbijt broodjes.
Het is markt, dus gezellig druk. We zitten met lekkere broodjes en cappuccino op het terras als naast ons de Duitse buren van het restaurant van gister neeerstrijken. Bij het afscheid neemt de serveerster hartelijk afscheid, wenst ons een prettige terugreis en ‘tot volgende keer’. We kennen nu ongeveer iedereen in de streek.
We rijden in 1 ruk door naar Modena (anderhalf uur rijden), tenminste, met een stopje om te tanken en chips en cola en water en koeken en een stokbroodje en kaas en ham te kopen voor de lange reis. Om 14.30 komen we hij het hotel aan, het hotel waar we ook op de heenweg hebben geslapen. Na de picknick lunch op de kamer (cola, water, koeken, chips, brood, ham en kaas) duiken de meiden het zwembad in en gaan Maris en ik een tukkie doen in gescheiden kamers. Er was geen 4 persoons kamer meer, dus ik slaap met Lot en Maris met Lau op de kamer. Ik was de auto al uit komen strompelen en heel voorzichtig op bed gaan liggen, omdat ik bij de workout vanmorgen opeens vond dat 20 sit-ups, een beetje naar beneden hangend ook wel moest kunnen. Mijn rug heeft daar nog eens over nagedacht en vond achteraf van niet. Au.
Om 16.45 zijn we bij de dochters aan/in het zwembad gaan liggen en heb ik ‘Magnus’ uitgelezen (aanrader), daardoor (het zwembad, niet Magnus) gaat mijn rug wat beter. Om 19.30 gaan we aan tafel, nog een keer buiten aan het zwembad. Als we naar bed gaan, gaan Lot en ik nog -zoals afgesproken- even ‘keten’, door bij Lau en Maris op de deur te bonzen en weg te lopen en na het tandenpoetsen spelen we stiekem nog 2 potjes Yahtzee in bed. Dan gaan we slapen. Om 01.04 maakt Lot me nog even wakker om te vragen waarom ik lig te woelen. Om 02.00 besluit ik de airco uit te doen en de TV (het felle blauwe LEDje). Om 03.22 wil Lot weten waarom ik schraap geluiden met mijn keel maak en om 04.17 moet ik mijn laken op haar terugveroveren. Maar verder heerlijk geslapen.
Dinsdag 14 augustus
We gaan vandaag naar het Lamborghini museum! Misschien koop ik er daar wel 1. Totdat Anna appt dat ze haar belastingschuld heeft betaald en ik niet moet schrikken van het saldo van Turn. Ik moet ook nog betalen, maar als ik dat nu zou doen, zou Turn technisch failliet zijn. O M G, ik zit in het buitenland met een belastingschuld en kan zo niet terug naar Nederland. En de receptie van het hotel heeft mijn paspoort, dus ze weten dat ik hier zit! Adem blijven halen..Blijven ademen... Dan maar geen Lamborghini en al mijn contanten gebruiken voor een vals paspoort. ‘Arie Boomsma’ zit ik aan te denken als ik mijn tanden sta te poetsen voor de spiegel. Als dat in mijn nieuwe paspoort sta, trappen ze er vast in.
-
14 Augustus 2018 - 13:21
Anja Van Sta,maar :
Het is maar hard werken in jullie vakantie,met mariska als reisleidster.Maar jullie hebben wel veel moois gezien.Is er nog cappuccino overgebleven in Italië. Goede terugreis e tot gauw.anja -
14 Augustus 2018 - 14:27
Marijke:
GEWELDIG....nog vaker gelachen.................heel beeldend ..............Als het goed is, komt er nu voor het eerst een deel 4. Want jullie zijn nog lang niet thuis..jippie..ik verheug me er nu al op .xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley