Deel 4

Dinsdag 14 augustus (vervolg)

Om 11.30 doen we nog een koffiestopje in Medicina, waar we onder de mooie -maar in geen enkele reisgids beschreven- toren parkeren en op het terras ernaast wat gaan zitten lezen (Maris o.a. de reisgids, waarin de toren niet staat, maar wel dat een of andere keizer hier op doorreis ziek werd en daarna weer beter (50% kans) en hij toen deze miraculeuze genezing opdroeg aan Medicina ‘medicijn’ dus.) Om 13.04 komen we bij het (geopende) Lamborghini museum. Observaties: De fabriek is dicht (zomervakantie), het hele managementparkeerterrein staat vol met Audi’s en er is een slimme methode gekozen om de super exclusiviteit te benadrukken van Lamborghini: als je de museum bordjes volgt met de auto, kom je precies voor de deur van het museum uit, waar een bewaker je sommeert om ergens anders buiten het terrein te parkeren, gepeupel in een S5 moeten ze hier niet op Lamborghini-grond. Zo worden alle bezoekers verwelkomd (iedereen volgt de bordjes, iedereen komt voor het museum uit, elke keer komt de bewaker zuchtend naar buiten om je van het terrein af te sturen). Natuurlijk ben ik gezegend met een uitzonderlijk hoog IQ, waardoor ik, na lang nadenken, de oplossing visualiseer: Een bordje met P erop en een pijltje. Zou voor iedereen een hoop ergernis schelen. Als ik na het museumbezoek vraag of ik even voor de fabriek mag parkeren om een foto te maken van ‘auto voor fabriek’ word ik weggewuifd, dus het zal echt wel onderdeel van de positionering van Lamborghini zijn.

Lamborghini is een soort Lotus, maar dan uit Italië, dus met een zeer wankel financieel verleden (tot VW Group/Audi het overnam). Zo doet Lotus als sinds 1996 met de Lotus Elise (onderhuids nog steeds dezelfde auto als nu in de showroom staat) en daarnaast hebben ze maar 2 modellen. Omdat Lamboo een soortgelijke historie kent, bestaat het museum uit een beperkte collectie van zo’n 14 auto’s (en sommige dubbel). Uit respect draag ik mijn Lotus Elise T-shirt (de boodschap: “Ik begrijp dat jullie je groter voordoen dan jullie zijn”) maar de boodschap wordt niet (of juist te) opgepikt. Dus na een uurtje hebben we het wel gezien, waardoor het ook voor Maris en de meisjes leuk blijft.

Tegenover het museum doen we nog een broodje en een drankje (bij de bar waar je voor 140,- 10 minuten met een Lamborghini mag rijden.), dit is een mooie gelegenheid om de Audi even dubbel te parkeren op de weg voor de fabriek -leflichten aan- en snel even een foto te maken. Dan rijden we door en zijn we om 18.00 in Salorno, vlak bij Bolzano en de Oostenrijkse grens. Onderweg onweert en regent het. In Salorno heeft Mariska een top-etage bij een hotel gehuurd. Op de kamer zetten we -voor het eerst deze vakantie- de tv aan en elk kanaal doet verslag van de brug in Genua die vandaag is ingestort en ten minste 35 doden kent (100 meter lange brug, blikseminslag, noodweer). We zijn vandaag expres al om Bologna heen gereden, omdat daar vorige week op de rondweg een tankwagen op een stilstaande file in reed en door de vuurzee het viaduct is ingestort. We eten ‘s-avonds in de ‘kelder’ van het hotel, het is niet echt lekker en wel donker en binnen (voor het eerst sinds 3 weken), dus een goeie oefening voor thuis...

Woensdag 15 augustus

08.30 op, 09.15 aan het ontbijt. Lekkere broodjes en eitjes en ander beleg, wel in de bedompte kelder. Vorige week is het weer in Nederland, na 7 weken heftige warmte, omgeslagen, dus we kijken niet erg uit naar de regen thuis. Als we langs de receptie lopen, blijkt het hier weer/nog erg zonnig. We lopen even naar buiten, bekijken de bergen en gaan dan op een van de zitjes voor het hotel in de zon zitten. Heerlijk. Mariska bestelt een cappuccino voor ons, waardoor dit echt nog als een vakantiedag voelt. Om 11.30 stappen we in de auto en voert Mariska ‘Caldaro Sulla Strada Del Vino’ in het navigatiesysteem in. Ik vraag of het wel het juiste ‘Caldaro Sulla Strada Del Vino’ is. Ze kijkt me verbaasd aan. Ik vond hem zelf wel grappig. 20 minuten later zijn we er. Het is een heel mooi recreatiemeer, met allemaal waterfietsen erop en terrasjes er omheen. Omdat het Maria Hemelvaart is, is het overvol. Toch vinden we een parkeerplekje (en krijgen het bonnetje van de mensen die vertrekken) en drinken thee (ik), smoothy (Maris) en eten ijs (rara) met uitzicht over het meer. We overwegen nog even om te betalen om het gras langs het water op te mogen en daar óf met ons eigen parasolletje het gras te vernachelen óf met ellebogenwerk een plekje voor onze handdoeken te veroveren, maar besluiten om de reis voort te zetten. We geven ons bonnetje en parkeerplekje af aan de volgende parkeerder.

In de auto ontdekken we dat we de ZIGG waterfles kwijt zijn. Na een telefoontje blijkt ie braaf op de balie van het hotel op ons te staan wachten, dus eerst even teruggereden en daarna door naar de Brennero. Alles loopt soepel en om 15.00 zijn we in Innsbruck bij het station waar we de auto op de trein moeten zetten. Nu we dit weten te vinden, kunnen we nog een paar uur iets voor onszelf gaan doen, want de trein gaat pas om 20.44 (uurtje eerder inchecken/oprijden). Maris ziet onderweg naar het station bordjes ‘Schloss Ambras’ en Google vertelt ons dat dat een leuk kasteel is, met verschillende tentoonstellingen én omdat het Maria Hemelvaart is, is er vandaag een kasteelfeest met midddeleeuwse spelen. Dus daar gaan we nog even langs, lopen over het terrein, kijken met veel plezier naar de activiteiten (o.a. vaandelzwaaien) en lopen door enkele van de tentoonstellingen (vooral van schilderijen van heel sip kijkende edelen) in het kasteel. Om 18.00 gaan we nog even eten in een hippe pizzatent met een onvolgbaar bestel/betaal/afhaalsysteem: bij binnenkomst krijgen we ‘4 credit cards’, daarmee moeten we in de rij gaan hangen bij 1 van de 8 bestelpunten, daar krijg je bij je bestelling een lichtgevende donut mee die gaat piepen als je bestelling klaar is, dan moet je met je ‘credit card’ in een ander gedeelte drinken halen, tijdens het bestellen van je drinken gaat je donut piepen en moet je vlug terug om 1 van je pizza’s op te halen, daar moet je dan wachten tot je andere pizza’s klaar zijn en tegelijk contact houden met de balie die je drinken klaarmaakt, dan moet je met je pizza’s en drinken een plekje vinden aan een van de hele hippe hoge onhandige tafels met krukken, om vervolgens in de klereherrie je voer naar binnen te schuiven (wel een van de lekkerste pizza’s van de vakantie trouwens). Dan moet je je 4 ‘credit cards’ bij de kassa afgeven en mag je betalen. Daarna mag je gelukkig weg.

Om 19.39 komen we weer aan bij het station en worden we gemaand (geen idee waarom) om zo snel mogelijk de auto op de trein te zetten. Ik laat eerst de meiden uitstappen en pak de koffer uit de kofferbak die we nodig hebben (en verrek een spier ofzo in mijn rechterhand), maar we houden de hijgende treinmeneer in ons nek dat ik op moet schieten. Dan pak ik nog even de gebruiksaanwijzing van het alarm erbij, om te kijken hoe ik zorg dat ie door de bewegingen van de trein niet de hele nacht gaat staan loeien. De meneer blijft wenken en wuiven dat we op moeten schieten. 10 minuten later sta ik op de trein. Dan wachten we nog een half uur op het perron en mogen we er zelf ook in. Omdat deze trein in onze coupe ook weer alleen bedden heeft, gaan we -nadat we onze bedden hebben opgemaakt en de spullen hebben geïnstalleerd- een coupe verder zitten waar gewoon stoelen zijn. We nemen nog allemaal een thee met de zoetigheid die ik uit de automaat heb getrokken op het perron (Twix, KitKat, Snickers) en daarna gaan we om 22.15 terug naar onze slaapcoupé.

Donderdag 16 augustus

In de slaapcoupé doe ik een wetenschappelijk experiment: door de variabelen van de slechte nachtrust op de heenweg te veranderen, krijg ik een beter beeld van de oorzaak. Ik neem nu het bovenste bed, de temperatuur is 16 graden lager dan op de heenweg en ik ben nu aan de andere kant gaan liggen. Vervolgens heb ik uren de tijd (van 22.30 tot 03.00) om het resultaat te overdenken. Daarna slaap ik gelukkig een paar uur. Om 09.00 komen we aan in Düsseldorf en de luidspreker roept om dat bestuurders zich SOFORT naar de auto-wagon moeten begeven. Daar staan we om 09.10 een beetje slaperig met z’n allen te wachten. Het kan Laura niet snel genoeg gaan, maar Maris en ik houden ons nog even vast aan dit laatste strohalmpje van de vakantie. De treinwerkers snappen ons en rekken het een uur voor we de auto van de trein mogen rijden. Daarna rijden we door naar Huxe, tussen Oberhausen en de grens om te plassen (50ct p.p, maar al ons kleingeld is opgegaan aan de thee gisteravond in de trein, dus eerst een flesje cola kopen (wisselen doen ze namelijk niet aan)) en heel erg slechte cappuccino te drinken, gelukkig hebben we er vieze cake bij gekocht, zodat de smaak van de koffie wat minder opvalt. De pijn in mijn hand blijft, dus ik stuur met 1 hand.

Daarna rijden we door en zijn om 13.06 thuis. Ook wel weer lekker. Voor 10 minuten. Post gezien, planten water gegeven. We kunnen weer weg wat mij betreft...

We hebben zo’n 3000 km gereden (ex. de trein), bijna schadevrij (het handgreepje op de bodem in de kofferbak om bij het reservewiel te komen is afgebroken (heb een nieuwe besteld, 15,-)). We zijn nog even boodschappen wezen doen en ik heb advil gel op mijn hand gesmeerd, nu voel ik denk ik niks bij het rukken (aan een koffer natuurlijk). Als afsluiter gaan we nog even bij ‘Avanti’ de pizzeria van Woerden eten.