Deel 1

Vakantieverslag zomer 2016

Maandag 18 juli
Vanmorgen met onze gebruikelijke Heintje Davids start (we waren binnen 10 minuten weer terug om de reservesleuitel van de Audi te halen) en later dan gepland omdat ik toch nog wat zakelijke mails wilde versturen, waren we uiteindelijk om 11.15 onderweg. De tijd tot 11.15 hebben we gevuld met nuttige zaken: Laura struikelde buiten voor de deur tijdens het rennen nog even over haar veter en kwam met 2 bebloede knieen binnen, ik mailde nog even een afspraak naar Meem en Ans voor na de vakantie (nee dat hoort eigenlijk niet in het verslag, maar ze lezen mee, dus vandaar) en Maris gaf de planten nog een keertje water. Het weer was -helaas- uitstekend. We hebben 4 weken nattigheid achter de rug en net nu we een lange neus naar alle thuisblijvers wilden maken, sloeg het weer om in een hittegolf. Niet getreurd, Spanje is altijd warmer!

Zoals gebruikelijk kende deze vakantie ook weer een aanloop. Eind januari hadden we een huisje in Spanje geboekt via HomeAway: 10 dagen onder de rook van Barcelona leek ons heerlijk. Om de rest van de vakantie te vullen, hadden we* een glamping tent boven Bordeaux gehuurd voor nog eens 10 dagen. 4 tussenliggende dagen wilden we vullen in de Pyreneen (omdat we niet van bergen houden, leek het ons een goed idee om de twee strandvakanties aan elkaar te ergeren in de bergen, waardoor het eerste en derde deel naar verhouding nog leuker zouden worden).

Het boeken van het huisje verliep soepel, zelfs zonder dat de verhuurder borg en dat soort dingen geregeld wilde hebben. Pas drie weken voor vertrek -ik bracht de kinderen naar school voordat ik naar Duitsland vloog- vroeg Laura: "Pap, wat voor huisje hebben we eigenlijk gehuurd?" Ik voelde met een dreun de realiteit neerdalen: nooit een formele bevestiging gekregen... Ik meteen de eigenaar gemaild met een laffe "we hebben er zin in en waar spreken we af?" boodschap, die prompt met een 'Que?' beantwoord werd. Uit frustratie lepelde ik de tekst van mijn laatste mail nog naar hem op: "Herewith I would like to confirm your offer to rent your house from the 20th of July until and including the 30th of July for the price of...", maar ja, het huis was al aan iemand anders verhuurd.

Hoewel de man aanbood om te helpen zoeken naar een alternatief, was Maris al vanuit de trein op haar iPhone aan het zoeken geslagen. Ze mailde dat als ze alle belangrijke criteria invulde (data, locatie, 4 slaapplaatsen en wifi) er maar 1 huis overbleef, met een linkje erbij. Dus toen ik op Schiphol het linkje opende en zag dat je bij dit huisje direct kon betalen, heb ik meteen geld overgemaakt. Daarna nog de foto's bekeken. Ziet er wel leuk uit.

Vlak voor vertrek heb ik ook de foto's van de glamping tent bekeken, ziet er inderdaad leuk uit, het huisje.

De reis begon om 11.15, maar stopte pardoes om 11.35 omdat er een wilde Starbucks overstak. 4 donuts en twee cappuccini later waren we echt onderweg. Tot 11.50, toen het bandenspanningscontrole-systeem aangaf dat we een lekke band hadden. Bij het benzinestation de spanning gecontroleerd (die was goed) en het bandenspanningscontrole-systeem streng toegesproken, dat als het mee op vakantie wilde, het eens goed na moest denken over zijn meerwaarde deze reis.

Nog even aan de grens met mijn multitankcard getankt (dat betaalt Turn en dat ben ik, maar toch voelt het als profiteren van de zaak) en daarna doorgereden naar het avontuur dat 'Antwerpen' heet. Zoals gebruikelijk adviseerde het navigatiesysteem om door het centrum te rijden, zoals gebruikelijk leek dat -vanwege files- deze keer een heel goed idee, en zoals gebruikelijk, verdwaalden we hopeloos in het centrum, tot aan kasteel 'Het Steen'( 2x gezien). Dit was dus niet de beste route.

Maar niet getreurd, bij de Franse grens, die potdicht zat vanwege de aanslag bij Nice van de week, hadden we de meeste auto's van voor Antwerpen weer ingehaald. De Fransen hadden uit veiligheidsoverwegingen de snelweg afgezet met betonblokken en 1 gendarme erbij gezet om elk passerend voertuig met een verveelde blik te observeren. Antwerpen en de grens kostte ons precies die anderhalf uur waardoor we stipt om 18.00 op de periferique van Parijs waren. Is het een file? Is het een chaos? Nee, het is relatietherapie!

Rond 8 uur kwamen we aan bij het hotel in Orleans. Onze relatie was klaar voor de volgende 28 jaar.

Lekker gegeten bij het hotel en 's-nachts de liefde van mijn leven herondekt, 17 keer: de twijfelaar die doorging op de site voor 'kingsize bed' had een zacht doorgezakt matras, waardoor ik door de nacht heen voortdurend naar het midden rolde en daar Maris tegen kwam. Gelukkig lieten de te korte gordijnen vanaf 05.30 het daglicht binnenstromen, waardoor de nacht niet lang was.

* Er was gestemd in huize Van de Water - Kromhout: wie wilden er op een camping in een primitieve legertent 10 nachten muggen jagen en echte D-day nachten herbeleven op een heuze brits? 3 van de 4 waren voor. De vierde heeft nog geprobeerd om de stemming ongeldig te laten verklaren, zijn preferente aandeel in te zetten en een tegen-referendum te organiseren, maar het mocht niet baten. De intermezzo-Pyreneen leken opeens toch best wel leuk te worden.

Dinsdag 19 juli
Het ontbijt was heerlijk en bestond uit -op een speciaal voor ons gedekte tafel- vers stokbrood en croissantjes, kaas, ham, yogurt, fruit en zoetigheden als beleg. Rond (wij ook) 10 uur waren we weer vertrokken. De snelweg was rustig en heet (34 graden) en vanwege de matige nacht besloten we na een uurtje te stoppen voor koffie en een tankbeurt (eigen kosten deze keer). De soepkommen met vieze koffie (1 emmer was wel lekker trouwens) deden hun werk en met een goede verbruiksscore van de A4 (1 op 13,9), daarna de cruise control weer op 133 gezet (met dank aan de Franse politie die zo'n 1000 nieuwe snelheidscamera's gekocht hebben om de zomer met veel buitenlanders te vieren).

Om 14.00 weer even gestopt bij een restaurantje op een uitzichtspunt. Bij het restaurant hebben we alleen water en broodjes gekocht (16 Euro) en bij het 'lokale producten'-winkeltje ernaast een worst, kaas en jam (16 Euro). Toen ben ik snel nog even een mes (semi-permanent) gaan lenen en zijn we in het gras op het uitzichtspunt gaan picknicken (op het nieuwe Audi picknick kleed). Na afloop deed Maris een dutje en ging ik met de meiden een schat zoeken (Geo cach).

Toen we eerst de schat (een plastic potje met een ballon erin) en daarna Maris terugvonden, was ze niet alleen, maar met een bezweet werkmens (geen verkeerde ideeen erbij krijgen). De beste man bleek met z'n zitmaaier vastgelopen te zijn in een greppeltje. En Maris, behulpzaam als ze is, had aangeboden dat HAAR MAN, wel even zou helpen. De maaier bleek klemmer te zitten dan verwacht, met mij erop (gas geven) en de man duwen gebeurde er niks en met Maris erop (geen idee wat ze moest doen) en mij en de man duwen, gebeurde er nog steeds niks. Dus besloot ik de Audi te halen, over het gras naar boven te rijden, de koffers uit te laden om bij de sleepkabel en trekhaak te komen en zo de man uit zijn beknelde-maaier-greppel positie te bevrijden. Dat ging vlot en de beste man wilde me er 10 Euro voor betalen. Omdat ik had uitgerekend dat Anna in de afgelopen 10 minuten het dubbele voor ons verdiend had, heb ik beleefd geweigerd. Omdat Lot (en later Maris) alles gefilmd heeft, hebben we een leuke herinnering en verhaal voor de komende 10 jaar aan verjaardagen over hoe het Franse maaiersgilde tegenwoordig sint Johannes als beschermheilige heeft.

Rond 19.00 waren in het hotel in Narbonne. Mooi hotel, kamer en-suite (Meem, zo heet dat toch, als er twee aan elkaar gekoppelde kamers zijn?) voor ons en de kinderen, met 2 badkamers. Na een halfuurtje op bed, zijn we met Tripadvisor in de hand, naar een aanbevolen pizzeria gelopen. Die was dicht. Het volgende restaurantje was echter heel leuk, lams voor mij, mosselen met roquefort saus voor Maris en kindermenu voor de rest van de groep. Om 22.10 waren we terug bij het hotel. Ik weet dat nog precies, want er hing een briefje op de deur van het hotel dat dit om 22.00 (stipt, dan opeens wel) dicht zou gaan. Gelukkig stond er ook een telefoonnummer op dat briefje. Als je dat belde, kreeg je een antwoordapparaat waarop verteld werd dat het hotel was volgeboekt (onze kamer) en werd er in snel Frans nog een noodnummer genoemd. Terwijl Maris bezig was dat te ontcijferen, probeerde ik de vette vingers op het toetsenbordje naast de deur te volgen (een paneeltje waar je naar verwachting de deur mee kon ontgrendelen). Na een minuut of 10 kwam er echter gelukkig een ander stel, dat de code had en waarmee we naar binnen konden glippen. Beide kinderen waren not amused, wij wel.

Woensdag 20 juli
Vandaag was een relaxte rijdag met warm weer (36 graden). Maris en ik hadden matig geslapen omdat we weer in een relatie-therapie-twijfelaar lagen. De dag begon mt een ready made ontbijt, zowel de serveerster als al het voedsel was sterk geconserveerd. Bij het uitchecken meldde Maris nog dat het lastig was dat we gister de deurcode niet meegekregen hadden. De receptioniste kwam echter sterk terug met een 'Ik geef iedere gast de code mee', dus lag het gelukkig aan ons.

Om 10.30 zaten we in de auto om om 10.50 even te pauzeren met redelijke koffie bij een benzinestation. Blijkbaar stond deze vermelding ook in de super-rough-travelguide, want na ons arriveerden 20 Bandido's op stoere Harleys. Charlotte vond dat 'cool', wij moesten vooral lachen om de Bandid(?) die met z'n bromscooter achter onze auto geparkeerd stond -waardoor we niet uit de parkeerplaats konden- maar die hem pas weghaalde toen HIJ weg wlde, en echt niet omdat ie ons in de weg stond, dat we dat goed begrepen, want hij was cool (vraag maar aan onze dochter) en dat ie niet iemands bitch was. Ook goed.

Om 14.40 kwamen we aan bij ons huisje, 20 minuten eerder dan afgesproken, dus mooi getimed. Na onze UK ervaring van vorig jaar, waren we niet verbaasd dat het de laatste 5 km naar het huisje begon te regenen. We werden ontvangen door een aardige man en een vrouw (ook aardig). De vrouw is onze aangebouwde buurvrouw en spreekt geen woord Engels (dat is negen woorden minder dan het Spaans dat wij beheersen, inclusief 'La mujer come la manzana', (de vrouw eet de appel, geleerd in m'n taal app) de man was zo vriendelijk om ons het huis uit te leggen. Blijkbaar zagen Maris en Laura er betrouwbaar genoeg uit en hoefden we geen borg te betalen. Het huisje is klein (keukentje, woonkamertje, 2 slaapkamers en een badkamer) maar wel heel knus. Het is buiten een beetje rommelig, maar wel gezellig. We zitten in het dorpje Deltebre in een rivierdelta. Er wordt hier zo'n 120 miljoen kilo rijst per jaar verbouwd (mocht het je boeien) en in het midden van deze delta staat een rijstfabriek (come to think of it, dat is behoorlijke concurrentie, allemaal rijstvelden met een fabriek die rijst maakt in het midden, maar a la).

Nadat we ingecheckt waren, zijn we eerst boodschappen gaan doen. De niet-engels sprekende buurvrouw-eigenaresse had een welkomspakket voor ons gemaakt, met appelcake, 2 aubergines, 2 courgettes, 2 komkommers en 6 eieren (alles eigen productie*), maar daar zouden we het niet 10 dagen op redden. Google maps wees ons op een Carrefour supermarket, zo'n 10 kilometer verderop. En hoewel google streetview alleen maar een kale vlakte liet zien, zei mijn optimistische aard me dat dit verouderd fotomateriaal was. Ik verfoei af en toe mijn optimistische aard.

Verderp zijn we naar de mini-Spar gegaan, waar de boodzakelijke noodschappen hebben gedaan (wijn, bier en brood e.d.). Toen terug naar het huisje, waar ik het welkomspakket meteen in een pastasaus basis heb omgezet. Op het terrasje staat, naast een barbeque, een Lidl zwembad (4x2). Omdat het regende (wel 29 graden) mochten de kinderen er niet in. Na 6 minuten zeuren, mochten ze pootje baden. Na 27 minuten mochten ze erin gaan staan (als ze hun kleren maar droog hielden), na 33 minuten was alles (meisjes inkluis) zeiknat en mochten ze zwemmen totaan het eten. Na het eten (pasta dus) nog een mini-Magnum gegeten en nog even bij de 4 huiskippen wezen kijken.

*en van de 4 kippen in de tuin.

Donderdag 21 juli
Vanmorgen de vakantie gestart zoals het normaal gesproken gaat: uitslapen, ontbijten, kat van de eigenaresse doodrijden, naar het strand voor zonnebaden en koffie. Wel lekker uitgeslapen tot 09.30. Nadat we op ons terrarsje (naast de braakliggende tuin) hadden ontbeten, zijn we richting L'Ampollo gereden voor koffie en strand. Toen ik langzaam achteruit reed de afrit af, verbaasde het me dat het sluiten van mijn raampje klonk als 'miauw'. Maris is nog onder de auto wezen kijken, maar er was gelukkig niks te zien. Ik zag echter wel een klein wurmpie voor de auto liggen. De kitten van de buuv' was waarschijnlijk op mijn warme voorband gaan liggen en had zich door het motorgeronk niet laten afschrikken (in my defence, ik zag het beestje de avond ervoor en vond het te vies om te aaien, ook liep ie was ongecoordineerd waardoor ik me afvroeg of ie geen afwijking had). Een kleine schreeuw later was het exit voor de poes. Nadat we de 'ach en wee's' hadden uitgewisseld met de buurvrouw (vanweg de taalbarierre kwamen we niet verder dan ach en wee's) zijn we naar het strand gereden.

Bij het eerste restaurantje zijn we gestopt (maar pas nadat wel het plaatsje waren doorgereden en alle andere restaurantjes hadden gezien en waren teruggekeerd naar 'start') en hebben we koffie met slagroom gedronken (wat ze in Spanje wel vaker cappuccino noemen), terwijl de meisjes in de speeltuin speelden.

Om 14.10 hebben we de Spar nog even bezocht voor chips, koekjes en Fanta (omdat we bang waren dat ze bij de strandtenten alleen ongezond eten zouden hebben) en toen konden we naar het strand. Hoewel we hier slechts 50km van Salou zitten, is hier geen tourist te bekennen: mooi, rustig strand, vlak naast de parkeerplaats. Om 18.00 waren we verbrand genoeg (veel te laat begonnen met smeren) om terug te keren naar ons ochtendrestaurant voor paella en gefrituurde vis. De reisgids zegt dat 83,1% van de in Catalonie genuttigde vis hier gevangen wordt. What ever, het was lekker. Thuis wilden de meiden nog even in het zwembad en wij thee. De poes kon mij echter moeilijk loslaten vandaag.

Vrijdag 22 juli
Morgen is David jarig. Maar omdat we ons vergisten in de datum, hebben we elkaar er alvast mee gefeliciteerd. Daarna -10.15- waren we uit bed en konden we ontbijten. Met 32 graden waren we blij met de boom op ons terras (meiden in zwembad) als parasol De kattenpopulatie is intussen behoorlijk uitgedund, waardoor we rond 13.00 veilig weg konden rijden naar Tortosa. Omdat iedereen nog te doorbakken is, konden we vandaag niet naar het strand.

In Tortosa is een jaarlijks terugkerend middeleeuws festijn, ter ere van het feit dat in 1939 Franco de stad belegerd had en alles wat ook maar remotely met de middeleeuwen te maken had, kort en klein had geschoten. Ondanks dat de siesta op het punt van aanbreken stond, werden we hartelijk welkom geheten door burgers (lees: middenstand) in middeleeuwse kostuums. Laura verbaasde zich nog over de kledingkwaliteit en uniformiteit van het middeleeuwse wolweversgilde (door ons uit de droom geholpen dat alles wat ze hier zag uit Taiwan komt) en Lot was vooral onder de indruk van alle middeleeuwse kraampjes met lollies, meditatie-wierrook en slushpuppie. In een klein cafeetje (met airco, wat is het heet!) hebben Maris en ik een koffie met melk (heel klein kopje, maar heel lekker) gedronken en heb ik buiten voor de kinderen middeleeuwse-slushpuppie-met-watermeloensmaak gekocht.

Daarna zijn we op het heestst van de dag -als echte Nederlanders (de rest lag te siesta-en)- de heuvel naar het (herbouwde, na Franco) slot opgeklommen (wat nu een hotel bleek te zijn geworden).

Op de terugweg hebben we in het park nog even ons fruit opgepeuzeld, voordat we -door mij reeds op de heenweg gespot- de hyper-carrefour hebben opgezocht om, in de koelte van de winkelairco, inkopen de doen voor de barbeque van vanavond (ik bedoel natuurlijk het middeleeuwse gebraden offerfeest). Vanavond lekker middeleeuws geofferd terwijl de meiden in het zwembad lagen. Lot presteert het om 3 uur onafgrebroken in het water te liggen en dan bibberend te verklaren dat ze het hhhhettt heeeeleemaal niiiiiiiiiiet k-k-k-oud heeft. Mooie dag vandaag zo, weinig poezenslachtoffers naar verhouding.

Zaterdag 23 juli
Weer Davids' verjaardag gevierd, nu zijn we er echt weer een jaar van af. De nacht was door warmte en nieuwe buren (blijkbaar is er nog een huisje tussen ons en de eigenaresse in, met heel dunne muren en deuren) een beetje onrustig. Daardoor bleef ik wel beter op mijn kant van het matras, waardoor Maris best redelijk geslapen had. Weer lekker warm weer (30 graden). Na het ontbijt (we eten elke ochtend buiten met yogurt, melk, Kellogs, watermeloen, grapefruit, nectarines, Seranoham, kaas, chocopasta, honing, jam, broodjes, biscotjes, crackers en thee) zijn we naar de VVV in Deltebre gereden. Na enige uitleg over een leuke fietstocht van 30 km en een wandelroute van 3 uur, kozen we voor de rondvaart in de rivierdelta van 45 minuten. Heerlijk om bij elke suggestie waarbij inspanning nodig is, naar de kinderen te kijken en tegen de -uit z'n mond meurende- meneer van de tourist information te zeggen: 'Sounds wonderful, but our children are still too small for that.'

Eerst zijn we in Riumar koffie gaan drinken op een terrasje, terwijl Maris de folders van de VVV doorspitte. De koffie liep uit in een lunch (mede door de vriendelijke, maar erg trage bediening) met een spannende pot Stap-op-poker (Lot won) en broodjes ham, kaas en tomaat. Om 15.00 waren we bij de rondvaartboot.

De zeerover op de loopplank verwees ons bars naar het loket voor tickets en 30 Euro later hadden we een rondvaart van een halfuurtje geboekt. Het topdek was vol, maar door ons te spreiden en tussen de overige toeristen te wurmen, vonden we toch een zitplekje. Laura en ik zaten vlak voor de toeter-speaker waardoor de kapitein in z'n beste Spaans uitlegde wat we allemaal zagen. Er was ook een onderwaterdek, met een glazen bodem waar je visjes kon zien (zou kunnen zien, de ramen waren zolang niet meer schoon gemaakt dat je vooral algen van dichtbij kon bestuderen), maar dat was met een touw afgesloten. Een halfuur later en 45 flamingo's rijker, waren we terug.

Bij het boarden had een fotografe ons vastgelegd en bij het verlaten van de boot konden we die foto's, op de bodem van schaaltjes, kopen. We misten al schaaltjes in het huisje, dus hebben we voor 20 Euro 2 schaaltjes gekocht. Daarna zijn we nog even de bootroute entlang gereden om de flamingo's van iets dichterbij te bekijken vanuit een uitzichtstoren. Daar bovenop konden we de toeristen op langsvarende rondvaartboten toeschreeuwen: "We weten wat jullie doormaken! Hou je taai!" terwijl we vervoed naar ze zwaaiden.
Maris had de kinderen schepijs beloofd, wat na 30 minuten rondjes rijden resulteerde (ze doen hier niet aan vers ijs) in een Calippo en een Cornetto.

Terug in het huisje heeft Maris direct een van de schaaltjes in gebruik genomen door er yogurt in te gieten. Ontdekking: de geprinte foto's op de bodem zijn gewone foto's die op de bodem zijn geplakt + foto's zijn niet yogurt-vast. Ik ga zo de barbeque voorbereiden, vooruit, om Davids' verjaardag te vieren.