Deel 2

Een woord vooraf: van verschillende kanten (1 om precies te zijn), kreeg ik commentaar op mijn vorige verslag waarin ik schreef: "Turn, dat ben ik", hoewel menigeen de vrije vertaling van Montesquieu erin las ("De republiek, dat ben ik")* en begreep dat ik niet alleen Turn ben, net zo goed als Montesquieu niet in z'n eentje een republiek was (dat zou een beetje strijdig zijn met zijn opvatting over de scheiding der machten), daarom -op verzoek van een van de mede-eigenaren van Turn (een 50% aandeelhoud(st)er)- 'Turn, dat ben ik' moet gelezen worden als 'Turn, dat zijn wij (Anna Schouten en ik)' en kan in deze context meer opgevat worden als 'de maatschappij, dat ben jij'. Hierbij dus de rectificatie en als ik het het vervolg van dit verslag refereer aan Turn, dat het duidelijk is dat Turn meer dan een eigenaar heeft, net zo goed dat wanneer ik in dit verslag schrijf "Ik heb besloten dat..." Ik vanzelfsprekend bedoel: "Na overleg met Mariska, heeft zij besloten dat ik..." Dat het maar duidelijk moge wezen.
Zondag 24 juli
Zo, even bijkomen van Davids' verjaardag. Vannacht hebben we het eens helemaal anders aangepakt: raam open en oordoppen. Toch had ik tegen 3-en spijt dat ik over de kat van de buurvrouw ben heen gereden en niet over haar hond. Om 5 uur het raam dichtgedaan omdat de hond een medestander vond in de hond van de buur-buren. Al met al toch wel lekker geslapen. Vanmorgen wilden we voor de hitte uit op het strand liggen. De meeste zonnebrandschade is weggetrokken, dus we kunnen weer. Na het ontbijt onder onze schaduwboom (ik had voor iedereeen eieren op bestelling gebakken van onze tuinkippen (Lot met veel kaas, Lau met weinig (anders proef je het ei niet), Maris met kaas en tomaat en ik met (serano)ham en kaas)), zijn we om 11.30 naar L'ampollo teruggereden. Eerst een koffie op een heel cool lounge terras gedronken (het terras was cool, de bar was gewoon nog jaren '70 met dito koffie) en Stap-op gespeeld (IK HEB GEWONNEN) voordat we, 2 minuten voor het heetste tijdstip van de dag, op het strand lagen. Missie geslaagd. Omdat het zondag was, was het druk en moesten we 30 meter van het strand parkeren, dus ook nog gewandeld.
Om te voorkomen dat we weer zouden verbranden, zijn we na 1 1/2 uur terug naar het huisje gereden voor een siesta. De buuv' had de Bandido's van Barcelona uitgenodigd, die zaten in de voortuin te eten, dus konden we daar niet parkeren, tot grote spijt van de buuv'. Dus weer gewandeld (6 meter extra).
De middag hebben we al lezend aan ons zwembad doorgebracht, tot een uur of 18.30. Ik wilde eigenlijk graag terug naar het middeleeuwse feest in Tortosa, om aan lang tafels grote potten bier te drinken en stukken zwijn te verorberen. Er werd door Mariska echter duo-roet in het eten gegooid (lees: 'ik heb besloten dat;): 1) het feest was renaissance i.p.v. middeleeuws en de verlichting van die periode heb ik zelf nooit ervaren 2) toen wij het festival rond 11.00 bezochten werden er hompen vlees op de (niet gloeiede) barbeque gelegd, die tegen 14.00, toen wij de plaats verlieten, alweer begonnen te bewegen. Dat gaf te denken over de versheid als ze tot 19.00 in de volle zon hadden gelegen. Dus zijn we eerst naar L'eucaliptus gereden, waar flamingo's zouden camperen. Die waren er niet, maar wel heul veul kite surfers (leuker, hoewel 'ik besloten had flamingo's interessanter waren') en konden we een stukje over het strand rijden/driften. Daarna naar Sant Carles de la Rapita, waar we aan de haven wilden eten. Alleen was daar een groot, beetje treurig, festival aan de gang en was een van de festiviteiten 'zoek een parkeerplek', waaraan wij en 1000 anderen deelnamen. Dus zijn we doorgereden naar Amposta, waar we -aan de rivier- bij een leuke tapas bar terecht kwamen en waar we heerlijk gegeten hebben.
Maandag 25 juli
Terwijl ik vanmorgen dacht dat het dinsdag 26 juli was. Kijk, zo duurt de vakantie nog langer! We hadden een thuis-blijf-want-dat-willen-papa-en-Laura-zo-graag dagje en Maris had aan Lot beloofd dat ze zolang als ze wilde uit mocht slapen. Om 11.15 zaten we aan het ontbijt. Om 12.30 was Charlotte er ook bij (geslapen tot 12.00) en om 14.00 had ik met alle meegebrachte spullen (redundant: 1 koffieketeltje, maar die doet het niet op de inductieplaat, 1 mobiel espresso apparaat op co2 patronen, 1 melk klopper en 1 melkschuimer en 2 blikken Lavazza Club (lees verslag 2013 over het avontuur van deze blikken)) 2 kopjes cappuccino gezet. De rest van de dag werd gevuld met lezen en luieren en slapen.
Om 16.00 zijn we naar de mega Lidl om de hoek gereden, in de verwachting dat een Spaanse Lidl heel anders zou zijn dan een Nederlandse budget supermarkt. Er stond een Nederlandse nieuwe 7-Serie voor de deur en toen we binnenkwamen, hoorde ik al Nederlands gemopper. Nee dus, Lidl is Lidl (alleen hier met vers brood). De kinderen hadden budget spinazie-pizza's uitgezocht (papa en mama wilden wat gezonders op tafel, maar Charlotte kwam met haar engelen gezichtje de pizza's verkopen: "Kijk eens, gezond! Met spinazie.", dus hebben we er maar een salade bij gemaakt. De Lambrusco van 0,89 cent maakt een hoop goed. Daarna zijn we nog naar een kruising van de Xenos/Action/Blokker ernaast gegaan, omdat ik graag een vliegenmepper wilde (en rondkijken). Thuis bleek de mepper meer een aaier, met een bijzondere modus operandi: het beste werkt ie als je hem heel stil houdt en wacht tot er een vlieg op gaat zitten. Dan druk je -zonder de mepper te bewegen, anders is de vlieg gevlogen- het knopje in en fry je de vlieg. Om dit proces terminaal/permanent te maken, kun je het beste het knopje een keer of 17 indrukken. Waarna de vlieg rokend van de mepper valt. We hebben intussen 3 vliegen gevangen (na 5 uur). De overige vliegen zitten bewonderend op een muurtje naar ons te kijken en bij elke electrocuteerpoging krijgen we een bescheiden applausje. De pizza's en salade waren heerlijk en voor en na het eten hebben we kinderen (en hun ouders) in het zwembad gelegen.
Ik merkte de afgelopen dagen dat als ik in mijn zwembroek naar de vloedlijn liep, ik niet zoals gebruikelijk werd nagefloten/door leuke jonge dames werd aangesproken. Midlife-crisis als ik ben, was ik bang dat ik die periode nu echt achter me moest laten. Wel werd ik nog door iedereen nagestaard. Ik begrijp nu waarom: de bilspleet van mijn zwembroek ik volstrekt transparant geworden. Tijd voor een nieuwe zwembroek en bij deze mijn excuses aan de strandgangers van dit gebied.
Dinsdag 26 juli
Nee, niet vroeg op om naar Tarragona te gaan... We hadden gister het plan opgevat op 'vroeg' op de staan en naar een plaats 80 kilometer verderop te rijden, voor de hiite uit. Terragona schijnt een vriendelijk middeleeuws (niet renaissance) stadje te zijn. Niet dat ik klaag, maar het was warm vannacht, erg warm, te warm (voor mij). Terwijl de ganse familie lag te slapen, probeerde ik met broodzakjes gevuld met ijsblokjes de nacht door te komen, afgewisseld met lokaal brommerrace-geweld en blaffende honden. Om 06.30 viel ik vredig in slaap om om 09.45 wakker te schrikken. Te laat om naar Tarragona te gaan, hoopte ik. Maar Maris kwam zonnig de slaapkamer in met het alternatief om het ontbijt (yogurt, melk, Kellogs, watermeloen, grapefruit, nectarines, Seranoham, kaas, chocopasta, honing, jam, broodjes, biscotjes, crackers en thee) over te slaan en direct weg te gaan. Na een douche en een nectarine, zat ik om 10.15 -ietwat verdwaasd- achter het stuur. Onderweg merkte ik dat Maris ook niet ononderbroken geslapen had, dus de route begon met een "Hallo, moeten we hier nou naar links of naar rechts?!" van mijn kant, gevolgd door een reactie door de liefde van mijn leven: "Ja zeg, je ziet toch waar de zon staat?! Je moet hier rechtdoor. Heb je dan echt geen richtingsgevoel?!" Tot Tarragona was het stil in de auto. Op de snelweg bleef een vrachtwagen links hangen (was ruim 7 minuten bezig met inhalen) -mopper- en de tolweg kostte € 12,75 -mopper- en toen bleek de parkeergarage vol en moesten we achteruit terug -mopper-. Maar uiteindelijk konden we gelukkig parkeren in een garagae recht onder een plein vol met koffie-terrasjes. Na 2 koffie met slagroom (capu.. de cacao was op, dus zaten er wat koffiebonen op), ging het alweer een stuk beter.
Om 11.58 (ruim voor het heetst van de dag) waren we klaar voor Tarragona! Om 12.10 kwamen we aan bij het Romeinse circus (2e eeuw), waar nog een klein stukje van overeind stond. Bij de kassa van het Circus Romanum lieten we ons verleiden tot kaartjes die direct toegang gaven tot (bijna) alle historische plaatsen van Tarragona: zo'n aanbieding lieten we niet aan ons voorbij gaan! Het ondergrondse deel (en het stuk waar je weer bovengronds kwam zo'n 100 meter verder), nam ons voor bijna anderhalf uur -op leuke, interactieve wijze- in beslag, waardoor we al lichtelijk vermoeid naar buiten kwamen (je probeert toch bij elk informatiebord de highlights voor je kinderen samen te vatten: "Meiden, de Romeinen hielden hier paarderennen, elke race telde 7 ronden -omdat elke ronde telt als een dag, omdat de Romeinen nog geloofden dat de zon die rond de aarde draait. Bij de wedstrijden namen teams deel in 4 kleuren, 1 voor elk seizoen...." Maar steevast word je onderbroken door een: "Maar waar zaten hier de mensen gevangen?") Goed, na een krappe 2 uur stonden we opeens buiten, vlak bij de ingang van het archeologisch museum (het indrukwekkendste archeologisch museum van Tarragona, by the way), mét vrijkaartjes voor bijna alle historische plekken, dus wat doe je dan als rechtgeaarde Hollander, juist, naar binnen!
Bij de kassa showden we triomfantelijk onze kaartjes, Lau en Lot waren al bij de afdeling 'scherven en andere rommel'. Bleek het archeologisch museum -hoewel het indrukwekkendst archeologisch museum van Tarragona (of misschien juist wel omdat)- net niet op de lijst van (bijna) alle historische plaatsen te staan waar onze vrijkaarten toegang toe gaven. Maar ja, je bent net enthousiast naar binnen gestiefeld, hebt reeds een lange neus met vrijkaarten naar de cassiere getrokken, dus nu -alleen van wege de prijs- aftaaien, zou het imago van de Nederlandsche toerist geen goed doen. Dus trekken we de knip en kopen 4 toegangskaartjes. Die geluikkig ook direct toegang geven tot alle historische plaatsen waar de andere kaarten niet geldig zijn.
Na een half uur in een museum dat kunstig was ingericht alsof er de laatste 25 jaar geen donder aan gedaan is -en dat was echt knap autentiek gedaan-, waardoor de stoffige inrichting van de zalen alleen al in aanmerking kwam voor historisch onderzoek (Proefschrift "hoe fantasieloos werden eind jaren 80 tentoonstellingen ingericht in Zuid-Europa), zei Laura dat ze moe werd en honger had. Blijer kon ze ons niet maken en ons verontschuldigend tegen de dommelende suppoosten -het voelt toch een beetje als spijbelen- zaten we 10 minuten later op een terrasje aan de salade/pizza.
Na de lunch hebben we ons nog naar de kathedraal van Terragona gesleept (de indrukwekkenste van de stad en qua inrichting deed ie nauwelijks onder voor het museum). Gelukkig was er een onvolgbare Nederlandsche speurtocht voor de kinderen beschikbaaar bij de kassa, waar we voor de zekerheid en terughoudend al onze toegangskaarten lieten zien. Nee, natuurlijk waren die hier niet geldig, maar voor 13 Euro hadden we kaartjes voor alle kerken in Taragona. Hoewel de kerk wat saai was, was de kloostertuin ernaast mooi. Laura kreeg daar spontaan last van heimwee en terwijl Maris haar trooste, kon ik Lot vermaken met de onvolgbare speurtocht ("Welke romeinse fles zie je, die tegenwoordig van plastic wordt gemaakt?") Mocht u ooit een keer in Tarragona zijn en stel, u heeft na een week wel zo'n beetje alles gezien (de combi-toegangskaarten zijn dan reuze handig trouwens), zelfs het archeologisch museum, en u zou besluiten -wat wij u niet aanraden- om op de laatste dag de kathedraal nog te bezoeken, zouden wij het op prijs stellen als kunt terugmelden of u ergens een romeinse fles ziet die tegenwoordig van plastic wordt gemaakt.
Om 17.00 mochten we naar huis van Marisk. Bij aankomst bleek onze buuv' de strandlakens -die hingen te drogen in de tuin- gewassen te hebben, heel lief. De meiden lagen meteen weer in het zwembad en ik begon aan de cursus rol/schuifgordijnreparatie voor beginners. Tussen het douchen en het overslaan va het ontbijt door vanmorgen, had ik het touwtje van het rol/schuifgordijn (een constructie met 4 lamellen die langs elkaar heen bewegen) gebroken. DUs heb ik vanavond op een stoel aan de rails staan prutsen. Toen het hele gordijn met rail en al eraf gehaald en na een uur, zwetend maar tevreden, weer opgehangen. Toen brak het andere touwtje bij het uitproberen en heb ik de hele exercistie nog een keer gedaan. Ben nu klaar voor de cursus voor gevorderden. 'S-avonds hebben we de pasta opgewarmd die nog was ingevroren van dag 1.
Woensdag 27 juli
Lekker geslapen en ontbeten met yogurt, melk, Kellogs, watermeloen, grapefruit, nectarines, Seranoham, kaas, chocopasta, honing, jam, broodjes, biscotjes, crackers en thee. Lot vroeg aan Maris of ze de boter aan wilde geven, terwijl die recht voor haar neus stond. Maris zei: "Nou schat, je kan er beter bij dan ik, daar zijn je armen echt wel lang genoeg voor." Zegt Lot op serieuze toon: "Oh, ik was even vergeten dat mijn armen daar lang genoeg voor waren..." De ochtend ging op aan lezen, wasjes draaien en iets werken (India wilde feedback op hun plan).
Om 12.30 kreeg ik een voicemail binnen, die ik niet kon afluisteren, omdat mijn voicemail me buitensloot (``'Als u uw toegangscode wilt intoetsen, toets dan eerst een 1." "Pliep, u heeft drie keer een verkeerde invoer gegeven en nu is uw voicemall lekker een tijd geblokkeerd, maar we zeggen niet hoelang, zodat u elk halfuur gaat proberen of u alweer toegang heeft, om uiteindelijk te ontdekken dat het een volstrekt nutteloze ingesproken boodschap betreft, nêhnêhnêhnêh, we wensen u nog een prettige dag") Om 13.00 kwam er ook een appje van de overbuurman: wat piept er zo bij jullie in huis? Ik kon op mijn telefoon zien dat het niet het inbraakalarm was en we hebben Fred bij oma gestald om op haar te passen, dus dat kon ook niet. Buurman gebeld, die lief met z'n telefoon voor onze brievenbus ging staan, waardoor we life mee konden genieten van ons brandalarm dat voor de zoveelste keer aandacht nodig had. Een rekensom leerde dat gezien het feit dat de buurman het gepiep vanaf 10.00 vanmorgen al hoorde, het of een heel trage brand was, of een vals alarm of een buurtman met een piep in z'n oren. Later bleek de voicemail -ingesproken door een andere buurman- over hetzelde te gaan. Omdat Anneke, onze werkster/assistent/stagiaire kipblokjes op satehprikkertjes staat te prikken als vakantiewerk (niet voor Turn), kreeg ik haar niet te pakken. Anna wel en die was zo lief om de inpakwerkzaamheden uit haar handen te laten vallen (vrijdag krigt ze de sleutel van hun nieuwe paleis (en dan overdrijf ik nauwelijks)) en naar Woerden te karren. Thanks Anna. Het brandalarm heeft haar beloofd dit nooit meer te doen, maar het miste Laura zo.
Om 16.00 zijn we bij de Dia market boodschappen gaan doen, niet meer bij de Lidl er tegenover. Ik had bedacht dat ik sangria wilde maken en de magnum ijsjes waren ook op. Toen ik in de koeling a fluffy animal with long ears zag (niet meer herkenbaar as such), wist ik wat voor vlees ik klaar wilde maken. Helaas had ik Mariska geen toelichting gegeven toen ik het kadaver (het was nog compleet) in de kar legde. Dus toen ik op de rumafdeling stond (voor de sangria), hoorde ik: "WAT IS DIT NOU WEER?" uit het gangpad 'chips' komen. Ik probeerde de naderende ramp nog af te wenden, door terug te roepen "Dat is het vlees voor vanavond liefje!", waarop Maris zei: "Is dat struisvogel ofzo?!" ik dacht gered te zijn, "Inderdaad, dat is een soort van struisvogel", maar helaas las Maris het etiket voor ik bij haar was, "Oh het is haas, ik zie het al." Haas leek mij beter dan the other fluffy long eared animal, maar ik zag al twee sip kijkende gezichtjes van mijn dochters. "Dat probeerde ik te voorkomen" siste ik Mariska nog toe en glimlachend naar Lau en Lot: "Lekker, we eten een soort van haasachtige vanavond". Al met al bleek de Dia een soort kleine Lidl, waardoor ik toch ook nog even naar de Lidl ben gegaan voor limoen.
Thuis lekker aan het koken geslagen, bloemkool, rijst, long ear en -regeren is vooruit zien- knaksworst. Tijdens het sudderen (niet van de knaksworst) de sangria in elkaar gezet. Ik ben er tevreden over, maar merkte tijdens het eten dat ik bij het bereiden teveel geproeft had (de lever en niertjes van de long ear en -hips- de ingredienten van de sangria). Laura en Charlotte zijn bevriend geraakt met Sheida de buur golden retreiver. Lief beest, maar die voelt nu de behoefte om ons ook te beschermen en was dus onder het open raam van Maris en mij vannacht gaan liggen om elke -echte en inmaginaire- voorbijganger af te schrikken.
Donderdag 28 juli
Vanmorgen eerst even bij Sheida gaan zitten, aangewezen dat mijn auto vlak bij staat en poezenoortjes nagedaan. De boodschap is duidelijk, Sheida slaapt vanavond weer lekker bij de buuv'. Maris had voor vandaag een uitstapje bedacht, naar Peniscola, hahaha. Ik merk dat ik daardoor vandaag het niveau van flauwe taalgrappen niet meer ontstijg. Na zo'n 50 kilometer rijden komen we in een megadrukke badplaats, zoals het hoort in Spanje, de hele boulevard vol met terrasjes en het strand -wat we de kinderen beloofd hadden na de bezienswaardigheid- mudje vol. Gelukkig vonden we een parkeergarage onder een terrasje met slagroom-cappuccino (ik weet nu dat het me aan Irish coffee doet denken, maar toch mist er wat) en schep-ijs. Dus 2 koffie en 3 schep-ijs later, zijn we op weg naar het kasteel op de berg(je) top. Dit 14e eeuwse ding is van de Cartagenen, Feniciers, Moren, Grieken, Romeinen en Tempeliers geweest en was in verbazend goeie staat. Wat vooral interessant (lees: opmerkelijk) was, was dat zich links naast de ingang een grote -halfpuntvormige- ruimte bevond en daarachter nog een. Ook rechts naast de ingang was een halfpuntvormige ruimte (terwijl daar achter zich niet zo'n ruimte bevond) en, terwijl wij de trappen van het kasteel op gingen, waren links, rechts en boven diverse grote, halfpuntvormige, ruimten. Sommige waren leeg, andere hadden een bordje met de waarschijnlijke functie, weer anderen konden een kerk geweest zijn of een werkkamer of een voorraadruimte. Onder de indruk van alle halfpuntvormige ruimtes kwamen we na 2 uur weer buiten. Tijd voor lunch. Aan de oude (halfpuntvormige) stadsmuur lekker gegeten met uitzicht over zee.
Daarna zijn we teruggereden naar een (rustig) strandje vlak bij ons huisje, bij Cap Roig. Daar hebben we nog 2 uur op het strand gelegen en alle 4 gesnorkeld (voor het eerst de kinderen ook, allebei). Veel redelijk grote vissen gezien. Thuis gekookt me alle dingen die over waren en die we overmorgen niet mee op reis naar de pyreneen/Frankrijk kunnen nemen. De vaatwasser deed weer een overstroming, net als bij onze aankomst. Vooralsnog hou ik het op emotionele incontinentie. Ik zit dit te schrijven op ons terrasje, rond middernacht in een rivierdelta. Ik dacht me goed bewapend te hebben met deet tegen muggen. Alleen heb ik m'n rug niet ingesmeerd en als ik m'n rug in het tuinstoeltje druk, kunnen de rijst-delta muggen precies door de rugleuning/t-shirt heen prikken. Gevolg: 24 bulten vlak bij elkaar. Bij binnenkomst bleek de incontinentie van de vaatwasser die zich de eerste avond al licht gemanifesteerd had, te zijn doorgezet. De keukenvloer stond blank. Toch is het een heerlijke vakantie.
Vrijdag 29 juli
Vandaag de laatste dag voordat het morgen echt de laatste dag is in het huisje. Eerst maar eens wat natte foto's naar de beheermeneer gestuurd (van de lekkage van de vaatwasser) en toen uitgebreid ontbeten, waarbij, in tegenstelling tot normaal, het accent lag op ommeletten. We hadden nog 10 eieren over (6 gekocht en nog 4 van onze eigen kippen gekregen) en die moesten op. Dus veel eieren, melk, kaas, serano ham en tomaten verder, waren we behoorlijk voldaan. Zo'n laatste dag voor de laatste dag kenmerkt zich door laatste wasjes, de koffer alvast inpakken (en weer uitpakken omdat je zo'n laatste dag voor de laatste dag ook nog gewoon spullen nodig hebt) en dingen heen en weer slepen, opdat we niet vergeten (mee te nemen). We hadden alle vier uitermate lekker geslapen (Maris en ik wennen aan de twijfelaar, de hitte en de honden, zelfs het wat wankele, krakende van het bed went, waardoor we na 28 jaar weer in staat zijn om dingen heel zachtjes te doen die we normaal niet zo zachtjes doen, dus is het tijd om de reis te vervolgen). Ondanks dat we pas om 10.15 allen uit bed waren (ik was om 10.05 als eerste van ons vier wakker), zaten we al om 12.45 in de auto voor de-laatste-keer-naar-het-strand-voordat-we-naar-Bordeaux-naar-de-strandcamping-gaan (life is a bitch and then you die). Na de koffie in L'ampolla, die voor het eerst op cappuccino leek, die Mariska zo ontwend was dat ze liever koffie met slagroom wilde, zijn we aan ons vaste strandje gaan lggen. Daar hebben we het tot 17.00 uitgehouden, veel afgewisseld met zwemmen en snorkelen. De meisjes zijn allebei nu goed in staat om te snorkelen (Lot nog zonder snorkel) waardoor we geregeld met z'n drieen/vieren een snorkeltochtje maken. Toen we om 17.30 thuis waren, begon het echte inpakken (morgen moeten we om 11.00 pleitos zijn) en -traditioneel, bijgeloof- het waschen van den Automobiel. Straks nog ff uit eten. Anna heeft de sleutel van d'r nieuwe huis en direct de schilder aan het werk gezet!