Deel 1

Donderdag 27 juli.
Vandaag voor het eerst puf om wat tijd aan het vakantieverslag te besteden. Het afgelopen halfjaar was een beetje een sneltrein (TGV/ICE) met heel veel opdrachten (NL-Renault coaching en Mobile Sales Consultant)/Kroatië (Nissan)/Duitsland (2x Pon trainingen)/India (observatie en coaching 2x) en tussendoor nog privé 2x naar Italië (Milaan met Maris en Mille Miglia met David) en naar Londen (Robbins met Martijn) en de verhuizing naar ons nieuwe kantoor in Culemborg).
Gelukkig, voordat ik op 4 januari vanaf perron 1 vertrok, hadden we het zomervakantiehuisje in Noord-Spanje geboekt. We hadden een top 5 gemaakt van huisjes-die-in-aanmerking-zouden-kunnen-komen-om-door-ons-gehuurd-te-worden en hebben toen de selectie aan de dochters voorgelegd. Lau schoot meteen in de keuze-stress en Charlotte had maar 1 –niet onderhandelbare- eis: een zwembad. Daardoor vielen 4 van de 5 huisjes af, wat de keuzestress bij Laura aanzienlijk verminderde.

Zoals gebruikelijk liep het boekingsproces niet zo soepel als Home-Away belooft: via de website vroegen we een boeking aan bij de verhurende particulier, maar kregen geen reactie. Uiteindelijk, na 3 verzoeken, kregen we een schimmige mail van de verhuurster dat betalen via Home-Away niet mogelijk was, wegens ‘verbindingsproblemen’, maar of we de aanbetaling rechtstreeks op haar rekening wilde overmaken in Frankrijk. Daar de Home-Away website op nageslagen, die vanwege fraude/oplichtingsrisico aangaven DIT NOOIT TE DOEN/STERK AF TE RADEN/ONMIDDELLIJK TE MELDEN. Dat was een geruststelling en dus heb ik het geld direct op haar rekening gestort en hoopten we dat het huisje ook echt zou bestaan/van haar is/niet reeds door andere vakantievierders zou zijn behuisd.

Vlak voor de vakantie moesten nog een aantal zaken geregeld worden:

-Fred, ons huis-(intussen tuin-)konijn moest voor de periode naar een heropvoedingskamp. Hij heeft namelijk onze tuin ingenomen: in maart hebben we een groot buiten konijnenhok voor ‘m gekocht en met hem afgesproken dat als ie zich netjes zou gedragen (binnen maakte ie er een zooitje van), hij in dit prachtige konijnenpaleisje zou mogen wonen, en zelfs af en toe los de tuin in zou mogen. Hij knikte plechtig en kruiste zijn oren. Na een dag of 3 wilde Fred ’s-nachts al niet meer zijn hok in en na 2 weken poepte en pieste ie overal (terwijl Omarijke hem zindelijk had gemaakt vorige jaar tijdens de zomervakantie) en at ie al onze planten op. Dus Omarijke opnieuw ingeschakeld om hem mores te leren.

- Audi, de auto moest natuurlijk nog zomervakantie klaar worden gemaakt. Al jaren zit ik tegen een nieuwe koppeling aan te hikken, niet omdat deze zo versleten is, maar omdat er zoveel speling op het 2-massa vliegwiel zit, dat ie soms moeilijk in z’n 2e versnelling gaat en ‘juttert’ bij het optrekken. In november had ik een offerte aangevraagd en die bleek 1300,- . Nou zocht ik nog een goede reden voor deze investering, dat bleek de vakantie, dus nu moet/mag het. De auto naar onze Audi/VW specialist in Woerden gebracht die in twee dagen er een nieuwe set in heeft gebouwd.
De Audi had al 3 jaar geen navigatie update genoten en omdat ik bang was dat Spanje intussen misschien aan de andere kant van Europa zou liggen (de aarde draait, weet je), leek me dit ook een wijze investering.
Zo’n update kan alleen maar bij een Audi-dealer, als je auto aan een navelstreng met de fabriek verbonden is. In juli was ik bij een Audi-dealer voor een meeting/evaluatie en ’s-ochtends –ondanks dat ik weet dat je 2 weken van de voren moet reserveren- sprak ik de service manager aan of ie nog een plekje voor me had. Gelukkig kon ie een plekje vrijmaken. Wel moest ie me nog 2x storen tijdens de meeting (“Uh, weet je dat je software heel vreemd staat ingesteld?” “Yups, weet ik, lekker zo laten” (heb de auto zelf geverherprogrammeerd waardoor ie dingen kan die ie niet zou mogen kunnen) en “Uh, weet je dat er nog een re-call open staat vanwege sjoemelsoftware?” “Yups, lekker zo laten”(Ik heb namelijk het motormanagement laten verherprogrammeren waardoor die software er al lang niet meer in zit). Officieel is mijn auto nooit bij deze dealer binnen geweest, want er mag geen auto de deur uit zonder die sjoemel update, maar ik heb mooi een navi update!
2 dagen voor de vakantie de auto nog even laten uitbalanceren bij de Profile Tyre Centre (moest 135 gram loodvervanger op (net als in benzine mag hier ook geen lood meer worden gebruikt)) en toen was de Audi klaar voor de rit.
Klaar? Bijna klaar. Al een maand of 4 leek het me een goed idee om zo’n ‘dongle’ achter de voorruit te hebben om in Frankrijk langs alle tolpoortjes te kunnen rausen.
Het leek me heerlijk om alle Nederlanders links voorbij te kunnen en tussen de snelle Franse BMWs en Audi’s het ‘ik ben druk en belangrijk’-poortje te kiezen, waar je met zo’n dongle gewoon door kan rijden. Maar ondanks de termijn van 4 maanden om er 1 te bestellen, bedacht ik op de zondagochtend voor de maandagochtend dat we vertrokken, dat ik er dit jaar echt een nodig had. Dus konijn gedropt bij Omarijke, Maris en de kinderen gedropt bij Anja voor haar verjaardag en toen door naar de Boogaert waar de ANWB winkel supposedly open was (volgens de website). Not, alleen 1e en laatste zondag van de maand, maar dat waren ze op de website vergeten te vermelden. Vlug nog even door naar de Perry sport voor bergschoenen, waar ze geen geschikte bergschoenen hadden, maar wel lopende tenten (er liepen serieus 2 vrouwen in nikab tussen de koepeltenten, waardoor ik eerst het gevoel had dat ik duizelig was). Daarna door naar Anja voor haar verjaardag.

Maandag 17 Juli

Vakantie! Nu was ie begonnen. We hebben al een paar jaar de (zomer)vakantieregel dat als we de deur achter ons dichttrekken, de vakantie begint, dus geen gejakker. De laatste actie was dat Maris probeerde om nog een pak melk en een half bruin aan een van de buren te slijten (iedereen bedankte beleefd) en ik de volle vuilniszakken bij de overburen in de container dropte (even een appje aan ze gestuurd met het verzoek ons huis in de gaten te houden) en toen -11.00- konden we echt vertrekken. Helemaal naar Culemborg. Want ik wilde het gezin graag ons nieuwe kantoor laten zien –zeker nu het ingericht is- en er lag nog een boek dat ik graag mee wilde nemen.

Om 11.30 waren we in Culemborg en kon ik een rondleiding geven terwijl de timmerman* in z’n eentje nog druk bezig was met de inrichting (Anna is al op vakantie, met de autotrein naar Italie). Na alle ‘Ah’s’ en ‘Oh’s’ (van Maris/Laura/Charlotte vanwege het mooie kantoor, en van Villi de timmerman* vanwege het sjouwen met het zware white board) zijn we koffie/limonade met Bosche bollen gaan doen in het centrum. Daar kreeg ik nog appjes van Anna over wat ik Villi de timmerman* nog moest zeggen en dat ik het dure, nieuwe koffie-apparaat nog moest ont-oude-koffieen, dus na de Bosche bollen (iets waar Culemborg terecht niet beroemd om is) terug naar kantoor voor de koffie/Villi-opdracht en een laatste plasronde.

Daarna –over Bosche Bollen gesproken- door naar Den Bosch, naar de ANWB winkel voor een ‘dongle’. Rond 14.00 waren we in Den Bosch en bij de ANWB winkel (deze was open) bleken er meer mensen die dongle-achtigheden/advies/verzekeringen wilden, want wat was het druk. Door de 34 minuten in de rij (en 17 minuten om de dongle aan de balie te activeren), zal het 9 jaren (heen en terug) door Frankrijk kosten voor we de tijdsbesparing terug gaan verdienen van deze dongle. Maar goed, je moet er wat voor over hebben om je landgenoten af te troeven bij een tolpoortje.

Nou zit naast de ANWB winkel in Den Bosch (bekend van de Bosche Bollen) en Zwerver beefsport vestiging en dat wakkerde mijn behoefte aan nieuwe bergschoenen opnieuw aan. Weer een half uur later had ik lekkere (Meindl) stappers met inlegzooltjes (alleen de zooltjes waren al 35 Euro, maar een goede survivalert ken niet meer zonder tegenwoordig) en Maris een nieuwe rugtas met 17 handige vakjes/zakjes en ritsjes. Toen nog even langs de pin voor 900,- laatste termijn voor het niet bestaande oplichtershuisje in Spanje en toen konden we écht op weg.

Het was druk en onrustig onderweg. In combinatie met het feit dat we pas tegen 16.00 Den Bosch (van de bollen) verlieten, waren we rond 18.30 in de buurt van Spa in België en leek ons –lees: mij, ik was moe- een goede eerste overnachtingsplaats. Dus Maris via Booking.com een vochtige kelder geboekt in Spa, waar we na een uurtje de sleutel mochten ophalen. Dat gaf ons de gelegenheid om op het centrale plein van Spa een hapje (mosselen) te eten voordat we ons te rusten konden leggen. Net aan tafel belde de eigenaar dat we de sleutels mochten ophalen, dus Maris is er met de kinderen heen gelopen, terwijl ik de mosselen bewaakte.

Dit 8 persoons appartementje, met slaapgelegenheid in het souterain(kelder), was zo volgebouwd, dat we er net met z’n 4ren in konden. Wel stonden er 2 banken, 2 tafels, een bar(!), een keukenblok en hingen er overal prularia bordjes over het belang van liefde, vriendschap, innerlijke kalmte en geluk.

* in onze externe communicatie wordt Villi consequent aangeduid als onze binnenhuis architect. Voordat iemand denkt dat we met twee Villies samenwerken (dit zou fiscaal een probleem kunnen geven) wil ik hier melden dat er maar 1 Villi is. En dat als er sprake is van een tweede Villi dit onmogelijk dezelfde kan zijn als de Villi waar ik reeds over geschreven heb.

Dinsdag 18 juli
Redelijk geslapen en de volgende ochtend aan een van de tafels met een Snelle Jelle met smeerkaas/worst (alles meegenomen van huis) ontbeten en toen door naar…. Het circuit!

Ik wilde de vrouwen graag het circuit laten zien en toevallig was er een Porsche rijvaardigheidsdag, waardoor er ook wat te zien/horen was (langsrazende 911 turbo’s). Maris, Charlotte en Laura waren erg geboeid, voor 32 seconden en wilde toen maar weer eens verder. Dus gingen we maar weer eens verder. In Luxemburg nog even bij een deprimerend tankstation getankt omdat het er zo lekker goedkoop is (deprimerend vanwege alle even deprimerende Duitsers die er speciaal naar toe komen voor grote pakken belastingvrije koffie, drank en sigaretten). Daar ook even ontbijtkoffie gedronken en ontbijtbroodjes gegeten bij een deprimerend tentje (koffie en broodjes waren lekker).

Daarna Duitsland in (dit was onvoorzien, we hadden verwacht Frankrijk in te rijden, maar de navi-update wist het beter) met als voordeel dat ik nog heel even kon blazen met m’n nieuwe koppeling en uitgebalanceerde wielen. Eerst haalden we nog de 230, maar al snel was 215 de maximale snelheid. Kort erna konden we eindelijk Frankrijk binnenrijden. Naarstig gingen we op zoek naar het eerste tolpoortje. Dat duurde nog een halfuur, maar bij het bordje ‘Péage 2 km’ ging mijn hart sneller kloppen. Helaas was het er rustig (weinig Nederlanders in de rechter rij), maar toch was het wel erg leuk om door het scan poortje te rijden, de ‘piep’ van de dongle in de auto te horen en door te kunnen rijden. We maakten een lange neus naar alle fictieve landgenoten die we achter ons lieten.

Rond 13.30 was het tijd voor een lunchstopje langs de snelweg. Toen we terug naar de auto liepen, leek er iets onder de auto te liggen. Dat klopte en bleek de bodemplaat te zijn. Die hoort vlak onder de motor te hangen en niet (half) op straat te hangen. Daarmee was de daling van de maximum snelheid in Duitsland ook verklaard: als een luchtschep/spoiler was de plaat over het wegdek gaan schaven, met de opening naar voren. De garage die de koppeling vervangen had, had de plaat minder goed vast gezet dan Audi bedoeld had. Dus in een rustig hoekje van het parkeerterrein de voorkant van de Audi de stoep op gereden (voor bodemvrijheid), krik eronder en creatief met tape/ty-raps en boutjes aan de slag om de boel terug te fabrieken. Het slepen met 200+ over de AUTOBAHN! had de bodemplaat geen goed gedaan, maar na een uur knutselen in de hitte (30 graden, volle zon), had ik een redelijk resultaat. De eerste kilometers zijn altijd het spannendst om te weten of je reparatie het houdt, en waar je normaal gesproken bij een péage poortje tijd hebt om je reparatie te controleren, moesten we nu natuurlijk zo snel mogelijk doorrijden vanwege de dongle. Bij het tanken nog even onder de auto gaan liggen en zag alles er nog goed uit. Wel nog even de garage gebeld om de daling in de temperatuur van onze stemming te delen door deze miskleun, maar die waren zelf druk bezig met vakantie voorbereidingen en dus minder bevattelijk voor onze stemmingswisseling. Ach, het is vakantie en we rijden weer.

Bij de tankstop ook meteen een Booking.com Holiday Inn hotel geboekt bij Dijon. Daar kwamen we om 19.00 aan. Ik had expres wat luxers geboekt, om de kelder van vannacht te vergeten (een kelder in België blijft toch een beetje griezelig). Erg mooie kamer, net hotel, mét zwembad. Dus Laura en ik gingen op zwembad-speurtocht, zodat Maris ff kon slapen (bijkomen van het meerijden en de bodemplaatcommotie). Zwembad lag aan het terras van het restaurant, dus meteen een tafeltje voor het diner geboekt. De meisjes mochten wel pootje baden van mij, maar niet zwemmen omdat de bikini’s onderin de onderste koffer in de auto lagen (jawel, het is weer gelukt om zonder dakkoffer te reizen, sterker nog: alle bagage past dit jaar ruim onder het bagage-scherm). Diner was goed: patat met nuggets voor de kinderen, vis voor Maris, koteletjes voor mij, lekkere wijn, toetje.

Woensdag 19 juli
Niet te laat op vanmorgen (09.00), vooral om op tijd bij het –niet inbegrepen- ontbijtbuffet te zijn. Na een uitgebreid ontbijt (17 Euro per persoon) en een koffie (voor mij met boter en olie, ‘daar gaat je hoofd zo lekker van open staan’*) nog even afrekenen (317 Euro: au, vanwege kamer, diner, ontbijt en koffie) en door naar het zuiden!

In tegenstelling tot de afgelopen dagen liep de trip heel soepel vandaag: Lekker weer (28 graden), weinig verkeer, geen oponthoud door dongle-winkels, bergschoenennood en afvallende bodemplaten, waardoor we behoorlijk opschoten. Wel 3x gestopt langs de snelweg op jacht naar een Franse worst, omdat mijn droom lunch bestaat uit stokbrood met goeie worst en camembert langs de snelweg. Bij stop 3 hadden we een worst te pakken, maar die bleek buiten aan het picknick tafeltje (spreek uit: Pique-nique table) goed voor een mager 6je. Dit picknickmoment (spreek uit: pique-nique-momân) werd ook direct gebruikt om een slaapplaats te boeken via Booking. Rondvraag in het reisgezelschap naar de voorwaarden leverde weinig concrete wensen op, behalve bij Charlotte, die dezelfde wensenlijst had als voor het niet bestaande/fraude huisje: een zwembad. Dus hebben we een appartementje geboekt in Ledenon met zwembad (180 Euro). Daar aangekomen bleek het een centrale receptie met 5 geschakelde huisjes te zijn met een centraal zwembad. Zag er leuk uit. Alleen bleek dat, wegens lekkage, het appartementje niet beschikbaar was (Booking.com had ons keurig gebeld vanuit Amsterdam, maar ik had niet opgenomen, ze hadden gemaild, maar ik had m’n mail niet gecheckt). Als alternatief konden ze ons een sta-caravan (waar je gelukkig ook in kon liggen) aanbieden. Dus die genomen. ’s-Avonds in Remoulins pizza gegeten en daarna op een matig bed lekker geslapen.

* Sinds mijn bezoek aan Robbins in Londen in april met Martijn, heeft hij er een Spaanse schone aan overgehouden en ik een tik om ‘Bullitproof coffee’ te drinken. Dit is koffie met zoutloze grasboter en palmolie druppeltjes. Het effect moet zijn dat je je beter kan concentreren en dat het cafeïne-effect wordt gespreid over meerdere uren. Het erge is: ik merk echt resultaat. Dus ga ik nu met m’n boter en olie over de hele wereld, terwijl obers in Duitsland, India en Italië me meewarig aankijken, als ik mijn drankje brouw en mix met een elektrisch melkschuimertje.

Donderdag 20 juli
Vandaag na het –inbegrepen- ontbijt (croissants, pain au chocolat, fruitsalade) afgerekend (100 Euro, omdat de caravan minder was dan het geboekte appartementje) door het laatste stukje Frankrijk gereden, met nog 2 rustige tolpoortjes en matige koffie uit een automaat. Om 14.00 zijn we Spanje in gereden. Jawel, onze dongle doet het ook in Spanje (was iets duurder, maar diè dongle wilde ik!). Dus bij een poortje waar 2 auto’s stonden te wachten (loosers!!!) konden wij ook in Spanje zo doorrijden.

Rond 15.00 kwamen we aan bij ons bestaande huisje. We moesten volgens afspraak (via de mail van 2 weken geleden) een uur voor aankomst bellen met een buurvrouw, omdat de eigenaresse ergens in Noord-Frankrijk verbleef. Maris had braaf gebeld om 14.00 en een –niet Engels sprekende- mevrouw had opgenomen. Gelukkig oefent Maris al bijna 2 jaar Spaans via de duolingo app, waardoor ze zinnen als ‘Ik ben een appel’ vloeiend in het Spaans kan uitspreken (‘Soy una manzana’). Maar mijn vrouw zou mijn vrouw niet zijn, als ze ook niet helder en bijna Catelaanesk ‘casa’en ‘un hora’ met elkaar in 1 zin kon verweven. De verderop-in-het-dorp-buurmevrouw kwam net aanrijden toen we bij het huisje aan kwamen. Levendig sprong ze uit haar Fiat Panda, legde een aantal zaken uit in snel Spaans (wij steeds instemmend knikken) en toen werden we binnen gelaten in een huis wat een wat onbewoonde indruk maakte (beetje stoffig en viezig en donker vanwege alle luiken). De mevrouw kreeg het hek van de kamer naar de tuin niet open (alle ramen hebben ook hekken) en overhandigde ons schouderophalend de sleutelbos. Daarna vroeg ze nog of we al gegeten hadden –het leek bijna alsof we alsnog een warm welkom zouden krijgen-, maar toen we ‘nee’ zeiden, verwees ze ons naar het dorp en speerde ze weg, Panda in ze achteruit en vroem!

Het huisje is –als je even door de sombere onbewoondheid heen kijkt- best mooi. Van buiten fris geschilderd in een wat duurdere wijk een kilometer of 10 van het strand. Rondom tuin, veel privacy, groot opzet-zwembad in de tuin. Nadat we met olie en gereedschap het hek open hadden en uit het bijgebouwtje het 4e bed naar binnen hadden gesleept, begon het al ergens op te lijken.

Omdat er niets in huis was en we zelf alleen nog wat zoutloze grasboter hadden, was het tijd om boodschappen te gaan doen. In een kwartiertje rijden we naar Empuriabrava, een kustplaatsje met een aantal grote supermarkten en veel Fransen, Duitsers, Russen en Nederlanders. Het schijnt een heel beroemd jachtengebied te zijn (van die grote boten) en we zien dus ook overal winkels waar 6 of 7 van die boten in de etalage staan (grote winkels). Ik kan me voorstellen, omdat het zo’n 60 kilometer over de Franse grens is, dat je het voordeel hebt van dobberen in dezelfde baaien als de boten van Montpellier, Marseille, Cannes en Monaco, maar dan tegen Spaanse prijzen.

Uitgebreid boodschappen gedaan en spullen voor de BBQ ingeslagen, want in de schuur van het huisje heb ik een barbecue gevonden. Rara wat we ’s-avonds gegeten hebben…

Vrijdag 21 juli
Vanmorgen na het onbijt zelf koffie in elkaar gesleuteld met de pergulator en de Lavazza Club koffie die we van thuis hebben meegenomen. Op het aanrecht hier, staat echter een Lavazza ‘A modo mio’ apparaat, waar speciale Lavazza cups in moeten (zoals Nespresso). Via Google vind ik een winkel in Empuriabrava die deze cups levert, dus gaan we ’s-middags op jacht.

In Empuriabrava volg ik de aanwijzingen van Google, terwijl Maris en Laura vragen waarom ik niet gewoon parkeer. Ik snap ze niet en rijd verder totdat de Google mevrouw het ook niet meer weet. Ik zet de auto langs de kant en Laura en Maris leggen uit dat we al bij de winkel net waren. Oh…. Ik keer de auto, BOEM!!! Terwijl ik achteruit rijd, zit ik de andere kant op te kijken en mis daardoor het lage, betonnen elektriciteitshuisje dat achter de auto staat. Maar het huisje mist ons niet. Diepe vouw in de achterbumper en de achterklep, precies tussen 2 ultrasoonsensoren, die eigenlijk ‘pieeeeep’ horen te zeggen voor je ergens tegen aanrijdt (een beetje lafjes piepten ze nog wel na de botsing, maar meer op een verontschuldigende toon).

Terug in de Lavazza-cup winkel heb ik niet zo’n trek meer in koffie, ik wil graag cups met bittere smaak, of zuur, of nasmaak. Ik loop ff een rondje in m’n eentje om bij te komen en bezoek voor m’n plezier de lokale Llidl, die overbevolkt blijkt met onderontwikkelde landgenoten. De hoge voorhoofden en lege blikken compenseren voor de deuk in mijn ego. Al deuk-grappend gaan we nog even bij het strand kijken en terug bij het huisje besluiten we voor de verandering eens te bbq-en.

Zaterdag 22 juli
Na de aanrijding van gister (naar aanleiding waarvan, bij een gedetailleerde reconstructie met luciferdoosjes bij ons op de tuintafel, is vast komen te staan dat het niet anders kan dan dat het elektriciteitshuisje tegen òns is aangereden in plaats van andersom) durf ik geen auto meer te rijden en moeten we de rest van de vakantie in het huisje doorbrengen.

Dat betekent dat we vandaag met de benenwagen naar het dorp zijn gegaan voor een wandeling. Het dorp is 5 minuten lopen, maar Maris had een vage wandelrouteoptie vanaf het dorp in gedachten die we eventueel zouden kunnen gaan volgen. In het dorp waren er meer wandelroutes, die elkaar op elke kruising tegenspraken, waardoor we niet echt van start gingen met de wandeling. On top of it all, bedacht ik ook nog dat een geocatch (schat zoeken) wel leuk zou zijn voor de kinderen. Toevallig was er eentje 300 meter verderop, dus die zouden we eerst doen. De plek hadden we snel gevonden, maar de schat duurde nog een halfuurtje, waarbij Mariska al de moed had opgegeven en in de schaduw koekjes ging zitten eten en water zitten drinken. Nadat ik op mijn zonnebril was gaan staan (die had ik op mijn petje gezet om beter te kunnen zoeken, maar daar was ie blijkbaar vanaf gegleden) wilde ik niet meer weg voordat we de ‘schat’ hadden. Toen dat uiteindelijk gelukt was (een kokertje met een opgerold notitieblokje waar je je naam op kan zetten), was het wandelplan een beetje over zijn houdbaarheidsdatum en zijn we weer terug naar het huisje gelopen. Zijn we toch lekker ff 800 meter wezen wandelen.

Om het vinden van de schat te vieren hebben we ’s-avonds geBBQt en daarna zijn we nog even teruggelopen naar het dorp (weer 300 meter), zodat Mariska in de plaatselijke bar ‘hielo’ kon bestellen. Het meisje achter de bar was een beetje verbaasd, maar kwam braaf aan met ijsblokjes. Gelukkig stond er ook een grote vriezer waar we de ijsjes gewoon konden aanwijzen, waarop het meisje in goed Engels zei: “Oh, you want to have an icecream.”

Zondag 23 juli
Vandaag wordt David 45. Ik weet niet of dat iets is om te vieren, maar ik vond zelf dat ik een leuk cadeautje bedacht had met een Swatch Sistem51, een mechanisch horloge uit het kleinst aantal benodigde delen (51) en nog eens zo’n 10x goedkoper dan de onderhoudsbeurt van een van zijn andere horloges. Daarna de was gedaan (er is hier een oude, maar degelijke wasmachine) en nadat ik –na het ophangen van de was- de waslijn 3x verhersteld had (hij brak steeds: was op de grond, mopper, was eraf, touwtje maken, was terughangen, krak!), zijn we voor het eerst sinds eergister weer in de auto gestapt –voor mij op therapeutische basis- en naar het strand gereden, waar we 2 uur op een heerlijk zandstrandje hebben gelegen onder de omwaaiende parasol van thuis (je hebt hem 1300 kilometer meegezeuld, nou zal je hem gebruiken ook), het waaide behoorlijk, maar dat was wel lekker fris. Net toen we terug bij de –gebutste- auto kwamen, begon het te druppelen en thuis ben ik pasta gaan maken (en Maris salade), omdat je niet elke dag kan barbecueën. Na het eten ging het druppelen over in regen en onweer, maar dat was mooi om te zien. We hadden net op tijd de was binnen. We zijn bijna een week weg, dus Laura begint school te missen*. Daarom bedenken we spelletjes en oefeningen die een beetje op school lijken (optelsommen met dobbelstenen, verhaaltjes schrijven, topo en Spaanse les doen op de laptop).

* ik ben bang dat ze bij de geboorte verwisseld is, dit kan geen dochter van me zijn.

Maandag 24 juli
We beginnen de dag zoals gebruikelijk met ontbijt op ons terras. Bij het zetten van de koffie rond 12.00 liggen de kinderen al in het zwembad. Ik had bij het aanschaffen van de koffiecups (boem!) ook een hele coole zwembadschoonmaker gekocht, die door middel van een waterstraal onderdruk creëert en zo vuil van de bodem op kan zuigen en in een netje kan deponeren. Ik had dit systeem die ochtend in bed zelf liggen bedenken, dus toen ik het in de winkel zag hangen, moest ik hem hebben. Een korte ‘time to market’ zeg maar. Dit betekent dat als we klaar zijn met het ontbijt, de kinderen en ik eerst de plechtige taak hebben om het zwembad schoon te maken. De ene ‘stofzuigt’ de bodem, de ander schept het oppervlak schoon met een netje en ik superviseer alles.

Daarna met de Lavazza ‘ A Modo Mio’ koffie gezet. Het is een echt Italiaans apparaat, waarbij ze na het succes van Nespresso wakker zijn geworden in Italië en opdracht hebben gegeven om ook zo’n apparaat voor eigen cups te ontwikkelen. Het ziet er prachtig uit en werkt voor geen meter, precies zoals de Lancia. Je zet hem aan en moet dan lang wachten voor ie op temperatuur is, dan moet je een hendel overhalen, een cupje erin doen, de hendel terug overhalen en een knop indrukken en dan goed tellen voordat je de knop weer indrukt. Dat bepaalt namelijk de koffiesterkte, maar nergens staat uitgelegd (ook niet in de online manual) hoe lang je de knop moet indrukken/de koffie moet laten doorstromen. Wel is duidelijk dat je NOOIT de hendel nog een keer mag overhalen voor je de knop voor de 2e keer hebt ingedrukt (wat je wel constant doet, omdat dit veel intuïtiever is). Dan is er ook nog een te kort pijpje om melk te schuimen, waarbij je eerst weer een andere knop 30(!) seconden moet vasthouden en tegelijkertijd een draaiknop moet opendraaien om vervolgens je klauwen te branden aan de hete stoom. Melkschuimen doe ik dus met m’n eigen schuimertje (voor Maris d’r cappuccino). Voor mezelf hoef ik er nu alleen nog 2 scheppen zoutloze boter bij te doen en een theelepeltje olie en dan is mijn koffie klaar.

In een vlaag van passiviteitsverbijstering hebben we besloten om ‘s-middags naar het dorpje Castello d’empuries te gaan: Een van de bezienswaardigheden van de omgeving. Het castello had weinig castello te bieden, maar wel een kerk en bij aanschaf van kaartjes kreeg je ook direct 70% korting op het archeologisch museum mèt toegang tot de gevangeniskelders. Nou, dat wilden we wel zien, om te beoordelen of de Gevangen Poort nog steeds leidend is als het gaat om lijden. De kerk was mooi, alleen al omdat er een soort van koster rondliep die bij het altaar beweerde dat Gaudi hierdoor geinspireerd was om de Sagrada Familia te bouwen. Terwijl ik altijd gedacht had dat de inspiratie van een molenwiek kwam. De cellen in het museum bleken te verbleken bij de Gevangen Poort, maar de tentoonstelling aldaar was een ware foltering voor de kinderen, dus het staat 1-1. Daarna zijn we op het gezellige dorpspleintje gaan eten bij een heel erg leuk restaurantje waar het eten ook nog eens goed was. Hier willen we nog een keer terug komen!

Dinsdag 25 juli
Vanmorgen hebben we uitgeslapen omdat het vannacht redelijk hard gewaaid heeft en we wat minder goed hebben geslapen (klapperen van de luiken). Na het ontbijt heb ik bij wijze van hobby de BTW afdracht van het 2e kwartaal geregeld en een aantal mails bijgewerkt, terwijl Maris de prikkopoorbellen van Charlotte omwisselt voor de echte lieveheersbeestjesbellen (over een jaar of 3 denken we met weemoed terug aan dit soort dingen). Maris had wat onrust in haar donder, dus die is met Lot naar kasteel Castell Quermançó gelopen, de ruïne die we vanaf ons huisje kunnen zien liggen. Toen ze terug waren was het tijd voor Laura en mij om boodschappen te gaan doen met de Duitse Deuk. Ik wilde ook gelijk tanken, de auto wassen en even kijken bij een botenverhuur. Eerst kwamen we uit bij de botenverhuur in Roses. Voor 185,- mogen we 4 uur een rubber boot met een 15pk buitenboord motor meenemen (op voorwaarde dat we hem weer terugbrengen, anders houden ze de 400,- borg). Dat klinkt duur, maar is goedkoper dan onze eigen sloep het hele eind hier naartoe zeulen. Dan door naar de supermarkt. We vinden er uiteindelijk een met autowasboxen erachter: 2 vliegen in 1 klap. Als ik 2 Euro op gewassen heb, staat de auto net in de voorwas en moet ik de hoofdwas en wasverzachter nog doen, maar mijn kleingeld is op. Dus eerst naar de supermarkt, waar we veel lekkere dingen kopen (geitenkaas, koekjes, chips, fruit en bbq vlees). Dan terug naar de wasbox voor de rest van het programma. Na de bbq leest Maris voor het eerst voor uit ‘Brief voor de koning’ van Tonke Dragt (1962). Een boek waar we allebei groot mee zijn geworden en waardoor ik ridder ben geworden en Maris is gaan studeren.