Deel 4

Zaterdag 6 augustus
Lekker geslapen, met z'n drieen ontbeten om 10.30 omdat Charlotte nog lag te pitten, die ontbeet om 11.30 terwijl Maris en ik al aan mijn perfecte koffie zaten. Twee dagen geleden werden Laura en Charlotte vriendinnetjes op de camping met Dinges. Meestal als ze aan komen rennen: "Mama, mama, ik heb een nieuw vriendinnetje!", kunnen ze een aantal onbeduidende details niet benoemen (haarkleur, naam, leeftijd, nationaliteit). Dat belooft nog wat als ze over 7 jaar op vakantie gaan naar Salou en bellen: "Pap, ik heb een nieuw vriendje!"
In iedergeval had Dinges (die later toch een naam bleek te hebben: Nelle) een vader en die vader leek verdacht veel op een medecursist van mijn opleiding Provocatief Coachen, waarvan Mariska nu het handboek aan het lezen is (bij gebrek aan zelf meegebracht inhoudelijk leesvoer) hoeveel toevalliger kan het allemaal samenkomen? Toen gister de pa langsliep van Nelledinges bleek dat het niet Job-de-medecursist was. Nou, hoe nog veel toevalliger wil je het nu nog hebben?
Vlak daarna zag ik 2 campingplekken verderop een man rondlopen in de categorie "Henk" (Henk* is een vriend van David (ex-collega) die ik ook al 12 jaar ken). Henk definieert een aparte groep mannen: borst en kin vooruit, ruwe bolster, blanke pit, recht voor z'n raap, blond op het Arische af en een buikje over z'n zwembroek. Deze "Henk" kon met een 'Zo, wat zijn wij hier aan het doen?'-blik over de camping uitkijken. Vanmorgen kwam "Henk" kortdaat op onze tent afgestapt. Bleek deze "Henk" Henk te zijn! Nog toevalliger: hij is niet van plan deel te nemen aan de opleiding Provocatief Coachen. Will I ever!
Uitgekiend als we zijn, hadden we op de regendag gemerkt dat er meer auto's op het schiereiland zijn dan parkeerplekken, dus ondanks de warmte en protesten van de dochters, zijn we om 13.30 twee kilometer gaan lopen richting het dichtstbijzijndste strand (later bleek dat niet de dichtstbijzijndste zee, omdat vanwege de eb deze nog eens een honderdvijftig meter verder was). 7 meter buiten het campingterrein (niet overdreven) moesten we -op dringend verzoek van Charlotte- stoppen om water te drinken want het was zo vermoeiend en warm. Gelukkig konden we de kinderen onderweg uitleggen dat als we met de auto waren gegaan, we nog uren naar een parkeerplaatsje zouden moeten zoeken en op de terugweg naar de camping, we dagen in de file zouden staan. De wegwijzers waren motiverend: nog 2 kilometer, nog 1,5 kilometer, nog 1,6 kilometer, nog een keer 1,6 kilometer (we konden elkaar afleiden met het zoeken naar wilde Mehari's (score 3)), nog 1 kilometer en toen hoefde we alleen nog maar het -bijna lege- parkeerterrein over te steken en waren we bij het strand.
Dat was mooi zo, de zee in de verte. Wel erg lekker gelegen en een paar keer een dagmars naar zee (en de oesterbedden) ondernomen. Tussen 16.45 en 17.30 hebben we het nog in hoog tempo vloed zien worden en daarna -in nog lager tempo dan de heenweg en een tiende van de snelheid van het tij- teruggestrompeld. Naast onze camping in het winkeltje van de 4 sterrencamping een blik met witte bonen met knaksworst gekocht (onze camping heeft maar 3 sterren en derhalve in het winkeltje alleen witte bonen zonder worsten) en 's-avonds witte bonen schotel met knaksworsten, ei, tomaat, gebakken ui en salade gemaakt. Sindsdien zijn Laura en ik aan de dunne. Zal wel de warmte zijn.
Om 21.30 nog even bij Henk en Angela op de wijn geweest (die waren naar hetzelfde strand geweest met de auto en hadden vooraan geparkeerd) en om 23.15 vlug de meiden in bed gelegd en gaan pitten.
Zondag 7 augustus
Na het ontbijt en een paar keer naar de WC rennen, was het tijd voor het filmscript. Omarijke is vandaag jarig en we maken als we op vakantie zijn altijd een filmpje voor haar (meestal zingen we een liedje). Dit jaar wilden we een actiefilm maken en met iMovie, de film editor van Apple die ook op de iPhone werkt, konden we goed een film monteren (merkten we met wat proef 'takes'). Uiteindelijk konden we -met een intro en een extro- de film in 3 takes opnemen: 1) ik kom -shakey cam- aanrennen en loop op Laura af die op een speelgoed konijn ligt. Ik roep: "Heb je hem?!?!" en Laura roept terug: "Ja, maar wat is het?!" Dan ontsnapt het konijn (Lot trekt het aan een touwtje de tent binnen), wij volgen het konijn en daar heeft Lot het gevangen. "Het is een konijn!" roept Lot, waarop ik aanvul: "Het lijkt Fred wel! Het is Fred!". Dan -voice over (Laura alsof ze Fred is): "Ik kom vertellen dat Omarijke jarig is en misschien kunnen we met z'n alle een liedje voor haar zingen?" Dat doen we dan (take 2 met selfie-stick voor de 3 hoera's). Take 3: Fred loopt op het pad van ons weg terwijl wij hem uitzwaaien en een goede terugreis wensen. Beeld fade naar zwart en de aftiteling begint. Nog een uurtje monteren en dan nog 2 uur uploaden naar oma (vanwege het langzame Wifi). Wel gezellig naast Henk gezeten op een steen bij de receptie, omdat daar ontvangst is van het gratis Wifi.
Om 12.30 vertrekken we, met de auto, het eiland op, file of geen file. De Fransen kunnen de po(n)t op (Sur le pont)-ze gaan maar opzij- om om 12.40 bij een restautantje te stoppen voor koffie ('beste koffie van de vakantie'-titel was al bezet, een na beste ook, 3e plek helaas ook, maar helemaal onderaan, categorie 'bocht' was toevallig nog vrij en pastte goed en voor die 14 euro (met 2 appelsap) zorgt het ook voor een vermelding in het vakantieverslag). Vervolgens hebben we een wandelingetje langs de -afwezige- zee gemaakt om daarna op zoek te gaan naar een supermarkt die op zondag open is (al was het alleen maar voor nieuwe melk voor eigen koffie). Vlak bij de auto zag ik een open Spar, maar Mariska leek op mijn voorstel om daar boodschappen te doen, wat te aarzelen. Nog vlakkerder bij de auto - ik was wat vooruit- bedacht ze zich, maar had ik al gestart en reden we richting de Hyper-de-pieper van eerder deze week. Die bleek 10 kilometer en 20 minuten later gesloten, waardoor we elkaar op de terugweg konden uitleggen dat we beter gewoon bij de Spar hadden kunnen gaan shoppen, waar we het dan wel weer allebei mee eens waren.
Gelukkig zat er nog een Super U onderweg die open was en nadat Laura -ter teritorium afbakening- bij de ingang over haar nek ging, konden wij lekker rustig shoppen. Omdat ik uitgelachen word in mijn vleeskleurige zwembroek, heb ik er een zwarte bij gekocht, dus nu kan de kofferbak straks helemaal niet meer dicht. Ook nog jeu-de-boules (wat hier dus petanque heet, maar wat gewoon een ballenspel is, dus ik snap de ophef niet) gekocht en andere onnodige voor-je-weet-maar-nooit zaken (waaronder een zwemband voor Charlotte van haar eigen zakgelld, want het brandde nu al meer dan een week in haar zak). Terug op de camping zijn Lau en ik meteen naar de WC gerend en daarna hebben we lekker geluncht met verse broodjes.
De hele middag liggen de meiden verder in het zwembad (met zwemband) en zitten de ouwelui op de veranda van de tent. Laura komt net nog langs omdat ze vreselijk nodig moet poepen en gaat -in bikini- languit over een scheerlijn op het gravel. Weer knieeen, elleboog, zij, teen en arm (een beetje) open, het is niet haar geluksdag...
Voor vanavond hebben we pizza's bij de afhaaltoko gereserveerd, die blijken best lekker, maar veel te veel.
Maandag 8 augustus
Het weer is vandaag -zoals voorspeld- niet denderend: 19 graden en bewolkt. We zijn een beetje van ons apropos, omdat Lot om 09.45 met ons aan het ontbijt zit en Laura (ik denk met een kater) nog op bed ligt. Toch is iedereen om 13.00 gedoucht/gewassen/aangekleed en ondernemen we een tripje naar Rochefort. We hadden Rochefort uitgekozen omdat A) er weinig andere bestemmingen in de buurt zijn en B) omdat de on-line reisgids meldt dat er werkelijk niets van enig niveau in Rochefort te zien is. Google het maar: 'Rochefort', dan krijg je een rij met bezienswaardigheden, maar dat is Rochefort in Belgie. Als je googled op 'Rochefort Frankrijk' blijft het een hele tijd stil op Google en vervolgens zijn de eerste drie pagina's hits leeg. Dat leek ons wel leuk, gesterkt door de bordjes onderweg met 'Ga terug', Doe het niet!' en 'Verzin wat beters op je vakantie'.
Vlak voor aankomt in Rochefort kregen we meteen bewijs van het tegenovergestelde: "Parking gratuit de 1000 places". Wat wil je nog meer op vakantie? Nou, in iedergeval niet dat er 1067 mensen tegelijk op zoek zijn naar een plekje. Toen we twintig minuten eindelijk een plekje hadden (we hadden beter kunnen gaan lopen), kwam er een wisseltruc/zakkenroller-meneer naar ons toe, die Franse Euro's voor Nederlandse wilde ruilen. Ja, wij zijn gekke Henkie niet (geen referentie naar Henk)! Maar de meneer bleek echt Euro's te willen ruilen en Laura had wat Nederlandse Euro-munten bij zich. Kjk, dat vertellen ze je niet in de reisgids. Daarna (terwijl we onze vingers, portemonnee's en paspoorten natelden) zijn we doorgelopen naar een mager parkje (Parc Magre, gok ik) met een speeltuin tot 8 jaar. En vervolgens hebben we de haven bezocht met allemaal bootjes. Daar hebben we aan de kade een appeltje gegeten, terwijl we keken naar rode bootjes, en gele bootjes, en een hele ongeschilderde aluminium boot, en zelfs twee bruine bootjes. Al met al was er dus best wel wat te beleven in Rochefort, zeker als je in ogenschouw neemt dat Maris en ik ons best deden om het 'touw-door-de-eeuwen-heen' museum als de pest te mijden.
Om 15.30 kregen de vrouwen in het gezelschap trek en streken we neer op een terras. Maris wilde mijn 'Ile d'oleron wens' in vervulling doen gaan om ergens mosselen te gaan eten. Toen bleek dat er geen mosselen bij dit restaurant op de kaart stonden, zijn we dus maar weer weggegaan. Niet veel later kwamen we op het centrale stadsplein(tje) waar zowaar wat interessant oud-uitziende gebouwen stonden. Daar stond en een reuzenrad en was er een terras waar heel groot op een spandoek 'Des moules', net als in Nederland in het mosselseizoen (zo'n beige spandoek met een vlaggetje) boven hing. Bingo! Alleen zat het terras helemaal vol. Dus zijn we naar het terras aan de overkant gelopen waar het niet zo druk was. Dat zal er mede mee te maken hebben gehad met het feit dat de bediening daar probeerde de Franse charme overeind te houden van: niet, of anders uiterst langzaam bedienen. Dus toen we na een kwartier het menu kregen en er geen mosselen op bleken te staan, zijn we maar weer opgestapt.
Als troost zijn we in het reuzenrad gegaan, wat opleverede dat we A) van bovenaf konden zien dat we al het interessants in Rochefort wel gezien hadden en B) dat er bij het mosselterras intussen een tafeltje was vrijgekomen. Ronde na ronde ging het rad rond (er was weinig belangstelling, waardoor we extra lang 'mochten'), maar na 6 rondes van hetbevestiging dat hier verder niets te doen was, waren we nog op tijd bij het tafeltje. Tot onze verbazing kwamen we er -na 10 minuten, snelle bediening hier- achter dat er geen 'moules' op de kaart stonden. In opperste vertwijfeling liep ik naar het mega-spandoek, waar opeens 'Des Mademoiselles' op bleek te staan. Ik ben er nog steeds niet achter wanneer en hoe ze dit zo snel verwisseld hebben. Gelukkig stond daar ook het uitgebreide menu, met, jawel: Mosselen! Alleen werden die pas vanaf 19.30 geserveerd. Dus zijn we hier weggegaan en teruggereden naar Ile d'oleron.
Om 18.00 waren we terug op het schiereiland en ondanks dat de dag afwisselend bewolkt en zonnig was, zag het er nu wel redelijk uit, waardoor we nog even een ommetje, per auto, naar Chateau (d'oleron) hebben gemaakt. Tot mijn grote vreugde en blijdschap, bleken in dit leuke plaatsje (maar dat 'leuke' boeide me nu niet) de mosselrestaurantjes aan elkaar geschakeld te staan. Dus toen we nog zo'n 45 minuten gedrenteld hadden omdat de eerste keuken pas om 19.00 open ging, konden we aanschuiven. Lot wilde van de week al op pareljacht, dus ik had de deal gemaakt dat als ze een halve oester (van mijn voorafje) zou eten, ze in alle oesters naar parels mocht zoeken. Dapper slokte ze een halve oester weg: "Gatver, dat smaakt naar snot!!!" riep ze hard over het terras vol Nederlanders. Direct was Laura geinteresseerd, die pulkt altijd in haar neus wilde graag een hap snot proeven. Dus daar ging de andere halve oester heen: "Gatver, dat smaakt helemaal niet naar snot, het is gewoon heel erg zout!!!!" De andere vijf oesters mocht ik zelf opeten (ben er ook niet heel gek op). Geen parels helaas, dus moeten we nog even zelf werken.
De mossels waren heel lekker (met Rochefort saus om ze terug te pakken en kerrie) en de rose en het toetje ook. Thuis nog een kopje thee gedronken en toen eindelijk bijtijds (22.45) naar bed.
Dinsdag 9 augustus
De laatste dag voor de laatste dag voor de terugreis, voordat vrijdag de echt laatste dag is van de vakantie (als je het weekend meetelt is dat eigenlijk pas zondag, dus we hebben nog even). We werden met miezerregen wakker en nadat we om 11.00 klaar waren met het ontbijt, kwamen op onze uitnodiging Henk, Angela, Senna en Luuk op de -hele goeie- koffie. De mannen deden auto- en ondernemerstalk, de vrouwen lummel-volleybal. Daarna vertrok iedereen (14.00) naar het zwembad. I made up my mind (for now): misschien moet ik maar een reserve transmissie voor de Lancia kopen, zodat ik deze kan laten reserveren en als ik nou de versterkte inlaatklepveren bestel bij de snelle nokkenassen, kan ik alvast verder met de motorrevisie. Renault stuurt net een mail dat ze alle C@re coaches een barista workshop aan willen bieden, zodat de coaches zich op een unieke manier tijdens de dealermeeting kunnen presenteren. Ik vind het nu al allemaal leuk.
Elke twee uur komt Charlotte klappertandend uit het zwembad om te zeggen dat ze het nog niet k-k-k-k-koud heeft. 's-Middags heeft Maris haar belofte nog ingelost door met de meiden te gaan badmintonnen (Lot in de rol van Bat-minton-Man), omdat ze geen balletje voor de ping-pong konden vinden. Op het eind hebben we nog even gedubbeld (J+L tegen M+C) en werd het af en toe (vooral tussen M+J) behoorlijk fanatiek. 's-avonds nog een aantal ronden jeu de boules gespeeld en pasta gekookt met salade, Daarna hebben we de koffers ingepakt omdat we morgen voor 10.00 de tent uit moeten.
Woensdag 10 augustus
Om 08.00 ging de wekker. Toen we Charlotte wakker maakten, smeekte ze of ze nog even mocht blijven liggen als ze zou zorgen dat ze niet meer in slaap zou vallen. Elke volgende keer dat we haar wakker maakten (4x) schrok ze op en zei ze: "Ik ben wakker, ik sliep niet!". Na het dik belegde ontbijt en de donatie van alle niet-oppe spullen aan Henk en Angela (dan mogen zij het weggooien, dat voelt beter), stonden we om 09.58 buiten de poort.
Ik wilde graag in Chateau nog even koffie drinken, maar reed -echt- verkeerd en kwam bij een autowasstraat uit -echt waar, eerlijk-, dat was geen vooropgezet plan, echt!-. Na een korte wasbeurt zijn we naar het plaatsje doorgereden waar we aan het dorpsplein -lekkere (O God, het is echt tijd dat we naar huis gaan)- slagroom met koffie hebben gedronken. We zijn daarna in een waterig zonnetje (19 graden) nog even naar de citadel gelopen, maar toen moest de terugreis echt beginnen, vooral volgens de kinderen, want wij wilden nog niet naar huis. Totdat er een speeltuin langskwam (een van de weinige deze vakantie) en was er consensus om de terugreis nog 20 minuten uit te stellen.
De eerste fase van de terugreis erliep soepel en om 18.00 checkten we zo'n 40 kilometer onder Parijs in in ons hotel. Het is een hotel 'onder restauratie', maar we hebben een glazenwand in de kamer met uitzicht over de rivier, want het hotel staat op een eilandje. Dus dat is leuk. Ernaast zit een restaurantje, maar op het menu aan de muur staat dat het tijdelijk dicht is. Als je naar binnen kijkt, kan je veilig concluderen dat dit restaurant het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld heeft. Daarom zijn de in de traditie van deze vakantie op aanraden van Tripadvisor naar een dicht gezellig restaurantje gereden. Om de hoek zat gelukkig nog een dicht restaurant, dus zijn we maar naar de MacDonalds gegaan.
Dat was nog wel een mooie ervaring: bij in ingang kan je via een computerscherm je bestelling invoeren (dat hadden wij nog nooit meegemaakt, maar de laatste keer dat we bij de Mac waren was de achtergrond van de M nog rood en de porties nog vet) en met credit card betalen. Omdat er wel geadverteerd wordt met mayo en milkshakes, maar deze niet in de trage bestelcomputer voorbij kwamen, liep ik na de bestelling even naar de balie. De medewerkers daar -ik stond achter iemand te wachten die al onder de spinnenwebben zat- zijn interactie met echte mensen niet meer gewend. Elke keer kwamen ze naar de balie lopen om op het computerscherm te kijken en direct weer terug de keuken in te lopen. Ik heb serieus 7 minuten staan wachten zonder contact of zelfs maar oogcontact te kunnen maken. Haha. Daarna waren we net te laat bij de Super U er tegenover om fruit te kopen (had even op Tripadvisor moeten kijken of ze open zijn).
Terug in het hotel waren Lau en Lot blij dat ze eindelijk eens niet bij elkaar op de kamer hoefden. Laura was in de en-suite kamer gaan liggen en Charlotte op het open zoldertje boven onze kamer. Vlak voor het slapen gaan lagen ze toch weer samen (boven) en om 02.00, 03.30 en 05.30 werd ik wakker van het licht dat ze aan hadden gedaan.
Donderdag 11 augustus
Om 09.00 op de veranda boven het water in het zonnetje (16 graden) lekker zitten mediteren. Daarna ontbeten en om 10.30 in de auto op weg naar huis. We hoefden nog maar 550 km, dus vandaag is een makkie. Navi zegt dat we om 15.15 de koffers met vuile was uit de auto mogen zeulen, terwijl de meiden op de bank liggen met de nieuwste Donald Ducks. Dus toen we, dankzij een deviation, om 11.00 in een verpauperde Parijse voorstad een koffie-achtig cafe zagen, zijn we direct gestopt (want was is nou leuker: Zeulen met vuile was of koffie drinken? Precies.). We zijn niet exact direct gestopt natuurlijk, want we hadden nog geen koffie op. Dus het was meer van: "Heeeeee, kijk.... daar heb je een cafe....." en toen waren we er al voorbij. Dus een blokje omgereden en daar vonden we een ander cafe, maar het eerste cafe leek leuker, dus zijn we doorgereden naar het eerste cafe, maar daar was geen parkeerplek, dus zijn we teruggereden naar het tweede cafe. Temidden van de noord-Afriaanse taxichauffeurs werden we door de kastelijne hartelijk begroet. We bestelden 2 cappuccino (stond niet op de kaart, maar kon ze wel maken) en appelsap (hadden ze niet), aarbeienlimonade (hadden ze alleen als likeur), mineraalwater (alleen met bubbels beschikbaar), dus 2 Orangina. Het was een mooi -bijna emotioneel- moment toen ik de mevrouw met de mega-koffiemachine melk zag schuimen en ik werd vochtig toen ik zag dat ze er ook nog cacaopoeder op strooide -zou het dan toch nog gebeuren deze vakantie?-, met een lepeltje, nou ja, zeg maar een lepel. En toen nog een lepel en toen nog een. Ik heb de hele mok er op na geproefd, maar volgens mij zat er alleen melk en choco in de cappucchino en geen koffie.
Toen de kinderen 20 minuten later klaar waren met het ontwijken van hun Orangina (want smaakt anders dan Fanta en heeft wel erg veel prik), waarbij Laura met haar rietje zat te klungelen, het op de grond liet vallen en het glas bijna opgooide, terwijl Lot perse op een barkruk aan ons lage tafeltje wilde zitten en tot 2 keer toe erbij af viel in/op haar Orangina, konden we beginnen aan het laatste ritje naar huis.
Parijs en 'ritje' horen niet bij elkaar, dus nadat we fijn 15 kilometer file op de Periferique hadden gehad, zei navi al dat we niet al te veel op pre-16.30 moesten rekenen als ETA. Voor Antwerpen hadden we, dank Henk, een list verzonnen en zouden via de Liefkenshoektunnel rijden. In de regen voor Antwerpen bleek de weg naar de tunnel vast te staan wegens een ongeluk. Dus wilden we de oostring volgen. Die ook vast bleek te staan, dus zijn we binnendoor gaan rijden, waar, net toen we de afrit genomen hadden, een ongeluk bleek te hebben plaatsgevonden. In plaats van de geplande 16.07 als aankomsttijd bij de Liefkenshoektunnel, mochten we nu om 17.15 in de file voor het tolpoortje aansluiten. Er waren meer mensen die deze list bedacht hadden... Daarom kwamen we om 18.15 aan bij Rotterdam, waar we in file kwamen omdat er een vrachtwagen op z'n zij was gaan liggen op de hoofdbaan van de A16. Dus zijn we -in de regen, hoera, we zijn weer thuis- nog even een halfuurtje omgereden via de Beneluxtunnel en waren om 19.15 thuis. Net op tijd voor de in de auto bestelde Domino's pizza's.
Al met al een hele fijne, relaxte, zorgeloze, vrij van calamiteiten (platte poes daargelaten) vakantie gehad!

* Henk leest mee, dus is alles wat ik over hem schrijf is verifieerbaar. Kenmerkend aan Henk is het volgende verhaal (ooit van David gehoord): Op een dag, heel lang geleden, kwam de baas van Henk naar Henk toe: "Henk, kan jij dit even uitzoeken?" was de vraag, terwijl de baas een mailtje met een vraag bij hem neerlegde. "Jawel" zei Henk, "Maar dat kost een halve dag." De baas kijkt verbaasd op "Nou, nou, zoveel werk is dat toch niet? In een half uurtje, maximaal een uur, moet dat toch lukken?". "Kijk" zegt Henk, "Ik ga dit uitzoeken, maar dan heb ik input van afdeling X nodig. Dus loop ik daarheen. Daar is de betreffende medewerker net even niet op z'n plaats, dus loop ik terug en moet later nog eens. Dan stuurt hij me de benodigde informatie, maar als ik er mee aan het werk ga, blijkt dit onvolledig. Dus moet ik teug en het later nog allemaal een keer uitzoeken. Al met al ben ik er dus een halve dag mee bezig. Dat is prima, maar dan moet je me even zeggen welke zaken op mijn 'to-do'lijstje minder prioriteit hebben..." Baas: "Ok, laat maar zitten."
De Henk in dit artikel is natuurlijk een verzonnen naam, om de indentiteit van Yousouf K., een albino pigmee die we op de camping hebben leren kennen, niet openbaar te maken. Elke gelijkenis met Henk, de ex-collega van David, of met zijn vrouw Angela, berust puur op toeval.

De trouwe lezer heeft bemerkt dat dit gehele verslag fotoloos is gebleven. Dat komt omdat Waarbenjijnu een maximum op het aantal foto's heeft gezet (150) en dat aantal heb ik met de vorige verslagen bereikt. Er zijn 2 opties om dat te overkomen: 1) Men wordt VIP en betaalt per maand een fee, maar dat weiger ik. 2) Men bestelt een gedrukt vakantie album, waardoor de foto's van de online versie gewist kunnen worden, dat kost 32,-. Dus dat doe ik ook niet. Een uur na het plaatsen van het eerste verslag wilde ik toch foto's erbij zetten. Dus toch maar een album besteld, dat kostte opeens 39,-, maar ok. Helaas komt het bestel proces niet verder dan stap 1 (NAW gegevens) en lukte het niet de bestelling te plaatsen. 2 uur na het plaatsen van het eerste verslag, was ik zelfs bereid VIP te worden, maar ook dit online proces was niet af te ronden. Dus dan maar een keertje zonder foto's.