Buurman en Buurman op stap

Vooraf:

David en ik hadden in 2016 de Mille Miglia gereden*, een race op de openbare weg die in '57 voor het laatst gereden is (en in '27 voor het eerst), maar die nu in ere hersteld is voor auto's die hem origineel (of potentieel) hebben gereden. Als je toevallig een pre-57 raceauto in de garage hebt, je hebt tijd in mei en je hebt 12.000 Euro inschrijfgeld over, dan moet je zeker een keer meedoen. Wij hebben dit toevallig dit jaar even niet (wel tijd, want dat kan je maken, en met geld is dat meteen strafbaar), dus doen we dat anders. Eind 2016 besloten we om in 2017 weer 'mee' te doen. Meaning: met een leuke auto dezelfde route rijden en als de organisatie je van de baan probeert te sturen, druk gebarend er langs rijden.

Al met al is het effect alsof je naar een autorace gaat om te kijken, maar af en toe een rondje meerijdt.

Eind december begon de planning. De rolverdeling is dat ik alles organiseer en David af en toe wat bitcht over wat ie niet goed vindt. We betalen de reis vanuit 'Broem!': het geld dat we met onze ouwe autohandel verdiend hebben. Dus: hotels geboekt, tickets geboekt naar München (daar zijn de huurauto's goedkoper), daar een huurauto gereserveerd (een BMW Z4 cabrio) en de route bepaald. De route ligt natuurlijk vast (alle 1600 km: mille (1000) miglia (mijl)), maar de weg er naartoe moest voor mij over de Stelvio pas voeren, de mooiste rijroute van Europa (de wereld?).

Ik had David bevolen om 17 tot 21 mei vrij te houden, alleen in januari kwam er -jammerdepammer- voor mij een TtT (trainer de trainer) tussendoor op die data. Voordeel was wel dat die TtT in München plaatsvond en van 14 tot en met 17 mei liep, dus -als ik iets vroeger zou weggaan van het programma- zou alles nog precies passen.

Vervolgens was ik in maart in München voor een ander programma en had Audi net een nieuw 'word-heel-erg-blij-van-de-huur-van-een-Audi' programma opgezet (de pilot heb ik zelf nota bene 3 jaar geleden in San Francisco begeleid), waardoor we voor 450 Euro een Audi S3 cabriolet konden huren, inclusief alle kilometers en brandstof pas. An offer we couldn't refuse. Dus BMW gecancelled en Audi geboekt.

Fast forward to mei 2017. Een paar slight hickups: omdat ik eerder naar München vlieg dan gepland, moest ik mijn ticket omzetten. Tix was heel behulpzaam: het omzetten van mijn retourticket (de terugreis wilde ik graag behouden) zou me 162 Euro kosten. Da's gek, want het hele ticket -heen en terug- kostte 107 Euro. Sterker. Een nieuw retourticket kost 120 Euro. Maar goed, Tix vond dat ze me goed van dienst waren met deze oplossing. Dus ergens anders een nieuw ticket geboekt.

Verder is een reisje Mille Miglia grondstoffelijk een programma waarbij we 4 dagen lang om 07.00 opstaan en dan de hele dag achter ouwe race-auto's aan racen, om rond 23.00 ergens op een hotelbed te vallen (er doen zich andere kansen voor, maar gentlemen as we are, wordt het een hotelbed). Mijns inziens laat dat programma genoeg ruimte om nog even 150 km om te rijden om een bijzondere Lancia uitlaat op te halen (Italië is zo groot, dus als binnen een straal van 300 km van de route iets bijzonders te koop is, ben je een dief van je eigen hebberigheid, als je daar niks mee doet).

Verder forward naar half mei. Ik zit een India. Krijg een appje van het 'word-heel-erg-blij-van-de-huur-van-een-Audi' programma: Audi S3 cancelled, doei! AAAAAHHHH! Ik bellen: "Yez, ze car you hav booked is brooken down. Zo we have canzelled your booking." "No you don't, you find a solution." zei ik nog. Uiteindelijk bleek geen solution, geen meedenken, geen excuses, alleen maar: "Flikker op, we hebben een goedkope auto als het mee zit en jij hebt toevallig pech."

Ondanks mijn dagen doorzeuren (welke andere auto's hebben jullie, wat is er mogelijk, wat doen we met de prijs als we een duurdere boeken), is het antwoord duidelijk: we doen niks, we helpen niet, je zoekt het zelf maar uit. Dus heb ik uiteindelijk met tegenzin een dichte auto gereserveerd die 150 Euro meer kost. Alleen voelt het niet fijn alsof ik een beetje pijn aan m'n poepertje heb. Dus boek ik tegelijk weer een BMW Z4 bij SIXT, alleen voor 50% meer, omdat de vroegboekkorting vervallen is.

Als ik de dag voordat David aankomt bij SIXT langsloop, blijkt er ook een Abarth 124 Spider in de pool te zitten (een Mazda MX-5, die vermomd is als Fiat 124, maar waar de badges zijn vervangen door Abarth en er een dikkere -1.4 170pk- motor in is gestopt en ie nu gehervermomd is tot Abarth 124 Spider): die wil ik! Aardige Duitser aan de balie (Jawohl es ist moglich): Ze beloven niks, maar gaan hun best doen voor me.

*waar 'meerijden staat = lees: 'meesneaken'

Woendag 17 mei

David staat op om 06.00 thuis op, ik zit in training in München (ok, dan nog niet maar ik heb om 08.00 een telefoon conferentie die ik moet voorbereiden). David parkeert om 08.00 de Honda op mijn oprit en pakt de trein naar Schiphol, terwijl ik in training zit (ok, in een telefoon conferentie). David landt om 11.00 in Munchen, terwijl ik in training zit. Om 13.00 pik ik David op van een terrasje. Een van ons is licht aangeschoten van een halve liter bier. Ik niet, want ik zat in training.

De zon schijnt fel. We melden ons bij de SIXT balie en de Abarth blijkt ours! De -leuke- mevrouw achter de balie zegt dat je niet met een BMW of Mercedes naar Italie kan en raadt ons ook direct een aanvullende verzekering aan. Wij twijfelen en de mevrouw weet dat ze gewonnen heeft. Voor slechts 30 Euro zijn we beperkt verzekerd. "Ok..." stemmen wij toe. Blijkt 30 Euro per dag te zijn. Toch houden we de verzekering en cancellen we ter plekke de dichte Audi (TTS) die ik achter de hand gehouden had, dus die mag Audi lekker in hun eigen poepertje steken.

Met de huur-Abarth en het dak open rijden we terug naar de trainingslocatie (ik had hem bijna teruggebracht vanwege de teringherrie die de uitlaat maakt: 'sportief', zeg maar), waar ik nog twee uur slimmer gemaakt wordt, terwijl David de nep 'wij-doen-mee-aan-de-Mille-Miglia' stickers op de auto plakt.

Om 15.45 krijg ik vrij van Audi en Martin van Pon en start onze reis. We stoppen in München nog even, waar ik mijn geweldige torso show terwijl ik me langs de kant van de weg omkleed. Ik heb thuis nog 2 mooie magneetsticker-MilleMiglia-platen geprint: A4 formaat logo's voor op de deuren, die je er magnetisch op kleeft. Nu is de auto vol be-logoot en start de reis echt.

De Abarth trekt lekker door en haalt een top van 215 (maar klinkt alsof we dik 400 rijden). Een blik in de buitenspiegels laat zien, dat de magneetstickers een lagere topsnelheid hebben dan de auto en dat we ze ergers onderweg aan andere weggebruikers hebben gedoneerd. We blazen behoorlijk door, om nog bij daglicht de Stelvio pas te halen, waar we vandaag nog overheen willen.

Rond 19.00, een uur voordat we bij de pas zijn, geef ik in Oosterijk het stuur over aan David. Op de bijrijdersstoel kijk ik achterom en waait m'n zonnebril af. Gelukkig kan ik snel genoeg langs de binnenweg terugrennen om 'm te redden. David moppert wat over de traagheid van de Abarth (die dus eigenlijk een Fiat is, terwijl de Fiat eigenlijk dus een Mazda is), maar als ik de handrem eraf haal, gaat het al een stuk beter. Jammer dat ik de handrem er vlak voor een flitskast afhaal, waardoor we direct onze eerste souvenir verdiend hebben.

Om 20.15 zijn we bij de Stelvio pas. Yes! Een of andere wetenschappelijke formule, laat zien dat deze route de optimale mix tussen bochten, hoogteverschillen en snelheid is. Hier hebben we maanden naartoe geleefd. Met kriebels in m'n buik, stuur ik de eerste bochten door, net een 'verboden-in-te-rijden' bord vermijdend. Haha, daar laten we ons niet door tegenhouden. Drie bochten verder wordt het bord ondersteund door een slagboom. Game over.

Het eerste hotel had ik aan de andere kant van de pas geboekt. Dat leek me handig om na de pas direct aan te komen. Alleen zonder pas, geen hotel.

Dus moesten we omrijden. Tante navi gaf een omrijroute van 90 minuten (we gebruiken Waze, de app waar David bij zweert en die meestal zo'n 8 seconden achter loopt, waardoor elke kruising weer voor commotie zorgt). Door deze omleiding belandden we onverwacht in een Bond-film: bergen, schemering en opeens een tunneltje dat net iets breder was dan de Mazda/Fiat/Abarth, maar wel 4 kilometer lang. We reden achter een klein Fiatje de tunnel in, maar floeps, die was opeens verdwenen, waardoor bij ons het gas (en de uitlaat) ook open kon. Aan de andere kant kwamen we uit op een verlaten stuwdam, midden tussen de bergen. Alleen beton, water en berghellingen te zien, terwijl we doorbliezen tot aan een dichte slagboom. Er zat een mevrouw in en betonen huisje die 17 Euro van ons wilde. Daarna mochten we door, tot een kilometer verder op de dam er een betonnen huisje met 3 douaniers stond. Die vonden een Nederlandsch homo-stel met een Duitse hairdresserscar verdacht, dus moesten we alle papieren afgeven. Ondanks dat ik David aanbood voor uitgebreide inwendige controle, waren ze niet te vermurwen. 10 minuten later mochten we door.

Uiteindelijk met omrijden, komen we anderhalf uur later toch aan bij ons hotel. De eigenaar blijkt een racefanaat (we krijgen zelfs een poster mee voor boven ons bed, waar we hem heel hartelijk voor bedankten -hij doet het vast geweldig in de openhaard-) die het leuk vindt dat we onderweg zijn naar de Mille Miglia. Hij vertelde dat de Stelviopas pas volgende week open gaat. Ja, daar waren we zelf ook achter.

Na een matig hapje eten, met lekkere wijn bij restaurantje om de hoek, om 23.00 gaan pitten, want we moeten om 07.00 op, op de startdag van de MM, want iemand moest zo nodig een uitlaat bestellen die opgehaald moest worden in Italië. En das een uitdaging met een auto waar niet eens een extra paar sokken in past (de raceposter kon in 16 gevouwen nog net onder de bijrijdersstoel).

Donderdag 18 mei

Hiep-hoi, mijn vader is jarig, 67 jaar!

Op 08.30 zaten we ook echt in de auto, na een lekker ontbijt, maar zonder mijn bulletproof koffie nog. Dus zijn we onderweg nog even bij een terrasje gestopt voor ons eerste koffietje van de reis. Daar mailde ik nog wat met de uitlaatverkoper heen en weer over de precieze betekenis van het woord 'noon' (de afgesproken tijd van onze afspraak), waarbij hij er vanuit ging dat dit 09.00 was, omdat 'noon' en 'nine' op elkaar lijken. Gelukkig wilde hij wel wachten tot we er waren.
Om 12.20 waren we daar waar we dachten dat we zouden moeten zijn. De aardige mevrouw waar we aanbelden, wist dat we voor de buurjongen kwamen en stuurde ons door. De buurjongen woonde in de villa ernaast, met een garage groter dan mijn huis. Daar stond een kwijl-uit-de-bek verzameling van auto's (4 Lancer Evo's, S3, MINI Cooper S, Lancia Evo, 16v integrale, nieuwe Alfa 4C, Fiat 500 met 400 pk) en op de eerste verdieping was z'n onderdelen magazijn met heel veel carbon, alu en titaniumdelen.

Helaas weigerde hij de uitlaat te verkopen, omdat hij in Nederland iemand heeft waar hij exclusief aan levert (en waar ik de uitlaat niet wil kopen, alleen al omdat er 600,- marge tussen zit). Hele mooie uitlaat, 7 kg (tegenover 28 kg voor een originele uitlaat) en 3" dik, genoeg voor mijn 350 gewenste pk's). Heel blij mee, dus jammer dat hij 'm niet wil opsturen, dus moet ik kijken of er ergens in Duitsland zo'n zelfde uitlaat 2e hands kan kopen. Floeps, opeens gelukt*.

David moest natuurlijk wat op me mopperen vanwege mijn planning, maar om 14.15 waren we bij de start van de MM, een kwartier voor de eerste auto zou starten, dus ik snap het probleem niet. We zaten in de zon op het terrasje, vooraan aan de weg, waar we vorig jaar in de regen stonden te blauwbekken.

Met bier en broodjes zaten we in de herrie en uitlaatgassen: wat waren we blij. Toen we 2 uur hadden zitten blij wezen en David wat blauw aanliep van de uitlaatgassen, zijn we nog even naar de echte startlijn gelopen, voordat we ons in de stoet van deelnemers begaven. Dat betekent: meeblazen met 150 over binnenweggetjes, tussen files doorrijden op de baan van de tegenliggers die door motorpolitie opzij gemaant worden. Zo doorgeracet tot aan Verona, waar we -moe maar voldaan- tegenover het circus -aan te TC (tijdcontrole) van de MM-hebben zitten eten/drinken, flanerende mannen en vrouwen hebben zitten kijken en meegeleefd met FC Verona die een heel erg belangrijk tournooi aan het winnen waren (fans stonden op het plein voor een groot scherm). Daarna zijn we doorgereden naar ons hotel . Time warp: we zijn in de '70 aangekomen, maar keurig verzorgd.

* bij de betrokkenen is het echte verhaal op te vragen.

Vrijdag 19 mei

Uitgeslapen tot 07.15. David was helaas al weg, althans, de kamer was leeg. Uiteindelijk bleek ie 2 uur in bad te liggen met 'Lost in translation'. Excuses voor de verschrompelde foto's van hem vandaag.

Na een lekker ontbijt in een bubble hotel (leek alsof alles in de '70 geconserveerd was. Alles was '70 (behalve personeel, dat was '20), maar in heel goede staat. Om 09.15 in de auto richting Peruga, lange rit voor de boeg, maar met dakje open en heerlijk zonnig, niet te warm weer, onderweg.

We zaten allebei wat mistig in de auto dus om 10.30 ff langs de weg gestopt om auto's kijkend een cappuccino (en een bulletproof coffee) te drinken. Daarna weer heel vrolijk op weg, alleen al omdat de koffie bij elkaar 1,80 kostte.

Lunch op een terrasje in Savignano sul Rubicone. De kroegbaas had nog 1 broodje, maar schroefde nog wat extra's in elkaar, waardoor we lekker zaten te eten. Terug in de auto hadden we opeens een scheur van 50 cm in de voorruit zitten. We hadden wel een tik van een steentje gehoord, vlak voor de lunch, maar verder niks gezien. De warmte had tijdens de stop de hele ruit gescheurd. Dankuwel mevrouw van SIXT, voor het aanraden van een ruitverzekering. Een stuk verder zijn we gestopt om te tanken (maar met zo'n automaat die geen buitenlandse bankpassen slikt, dus doorgereden naar de volgende pomp) en daar hebben we meteen de voorruit geverhersteld. Althans, maken ging natuurlijk niet, maar door er zilver gaftape op te plakken, zagen we de scheur minder, vond de ingenieur aan boord dat we doorscheuren voorkwamen en het zorgde ervoor dat de auto er extra stoer uit zag met deze battle scar. Daarna hebben we 200 km van de route geskipt om een head start te creëeren.

Rond Perugia zaten we opeens in de Ferrari tribute, een rondrit voor moderne Ferrari's over dezelfde route, net voor de MM uit. Zoals David altijd zei toen ie de X 1/9 nog had: "Ik rijd een Italiaanse sportwagen met een F". Dus vonden we dat we hier tussen hoorden. Ik legde David uit hoe mooi Perugia is, maar dat je niet met de auto in het centrum kan komen. Zo bliezen we met 80 het centrum binnen, tot aan de tijdsregistratie.

Er zijn geen beelden van omdat David net 10 minuten wakker was (heb 'm in z'n middagdutje behoorlijk wat insecten zien verslinden, met z'n mond open naast me) en nog niet in staat was fysiek te handelen. Ik zei: "Maak foto's, film dit, dit is uniek dat we hier rijden!" Maar David kwam niet verder dan een: "huh.....Wat is er dan, uhhh, waar is de camera....ff kijken hoor....", maar toen waren we het centrum van Perugia al weer uit. Daarna om de hoek een kort bier-stopje gemaakt en zelf een kerk (van binnen) bekeken.

Daarna de route een tijd gevolgd en uiteindelijk zaten we weer tussen de 'normale' (lees: 12.000 Euro betalende, in pre '57 rijdende auto's) deelnemers bij de volgende tijdscontrole. Een paar marshalls hadden ons op het laatste stukje heftig toegezwaaid en geroepen, maar wij interpreteerde dat vooral als aanmoediging om met de deelnemers mee te rijden. Nu kwamen we echter bij de TC en stonden we in een fuik tussen dranghekken en honderden toeschouwers. Er kwam nog iemand van de organisatie vragen waar onze 'bollo' was ((stempel)kaart), maar die waren we ff kwijt. David had 'm volgens mij in de kofferbak laten liggen, bij z'n camera. Zuchtend en hoofdschuddend liep de meneer door.

Daarna rond 19.30 een restaurantje langs de route gezocht en als enige op het terras gezeten en lekker gegeten. Om 22.00 waren we in het hotel in Rome. Ook jaren '70, maar hier hadden ze meer geprobeerd om sinds de opening niks meer te upgraden/bij te houden. Bar was dicht, beetje crappy kamer, maar ja, als racers ben je blij dat je een bed hebt. De laatste 500 meter regende het, maar toch met het dak open -onder gemopper van David, vanwege z'n haar- het hotel bereikt. 20 minuten later begon het te onweren en heel hard te regenen en dat ging een paar uur zo door.

Zaterdag 20 mei

08.15 in de auto, bewolkt, tot 09.30 gereden en toen begon het te regenen. Alle deelnemers stopte op de vluchtstrook om dakjes monteren, of als het een auto zonder dakje was, regenjassen aan te trekken. Wij reden als echte bikkels gewoon door, tot 700 meter verder er een restaurantje was, waar we binnen lekker koffie zijn gaan drinken.

Na de regen zijn we ingestapt om verder te rijden. Af en toe hing er een dreigende wolk boven de auto, waardoor ter linkerzijde van mij enige opwinding ontstond ("Oh god, regen, m'n haar, laten we het dak dicht doen!") maar op een paar spetters/verschoven haren na, hebben we het droog gehouden. Zo zijn we doorgehobbeld naar Siena, onderweg nog even een (2e) koffietje gedronken op het terras. Terwijl we daar zaten kwam een Fiat Topolino van twee deelneemsters het terras op rijden, voor een servicebeurtje. De dames equippe ging plassen en 3 mannen sprongen uit een Tiguan om de auto, tussen de tafels en stoeltjes van het terras, te servicen. Toen de dames weer onderweg waren, kon het serviceteam even rusten. Wel hadden ze hun auto dubbel geparkeerd, waardoor een auto met een gezinnetje er niet uit kon, maar ze losten dat galant op, door elke keer druk zwaaiend naar de auto te lopen, te roepen "duo secondi" en weer naar binnen te gaan. Een kwartier later was onze koffie op en vertrokken we met het support team, waardoor de braaf wachtende auto ook weg kon.

Er was nog een special stage waar alle deelnemers verzamelden, daar zijn we nog even tussen de auto's doorgelopen en kwamen we Marc Wegh van Porsche Centrum Gelderland nog tegen, die meedeed met een Porsche 550 (niet die met die oranje spoilder). Ik denk dat we die volgend jaar moeten lenen.

Onderweg naar Siena nog een paar keer langs de weg staan kijken en uiteindelijk doorgereden naar Siena. Als MM experts wisten we waar je gratis kon parkeren en dat het nog een takke-eind lopen was naar het palio plein. Dus na een takke-eind lopen ware we op het palio plein om een vloeibare coureurslunch te nuttigen om de snelheid erin te houden (2x liter bier). 2 uur later zijn we in de hitte teruggewaggeld naar de auto.

Onderweg belde Maris nog, maar mijn telefoon lag in de middenconsole, dus die hoorde ik niet (ook niet omdat ik nooit m'n ringtone aan heb staan). Gelukkig belde ze met haar laatste stroom David. Ze bleek met de kinderen bij Meem en Ans voor de deur te staan, omdat Ans een surprise party kreeg voor z'n 50ste. Deel van de surprise -voor Maris dan- was dat het niet bij hun thuis was.... Meem en Marijke namen niet op, David gelukkig wel en toen kon ik Merel, Floor, Astrid en Klaas bellen om het adres te vragen. Nooit gedacht, maar het was Klaas die uiteindelijk opnam en de catering bleek te verzorgen om het feest. Dus Maris het adres doorgegeven en all was good.

Ter hoogte van Gattatico hadden we prachtige onweersluchten en toen we aankwamen bij het hotel in Parma, gingen de sluizen ook echt open. Pracht hotel, heerlijk 3 gangen diner met passende wijn genoten en erg goed geslapen.

Zondag 21 mei
Dit was de dag die we wisten dat zou komen. Vanavond zouden we terugvliegen vanaf München en dat was nog een heftig eind rijden (500 km, met een flink stuk door de Alpen). Dus bijtijds op, tussen enkele Nederlandse deelnemersequipes ontbijten (wat een volk) en het laatste stukje meerijden. David wilde graag achter het stuur, want volgens een complexe theorie die hij aanhangt, had hij wel meer gereden dan ik, maar net niet de leuke stukjes. Ook goed, vanaf de bijrijdersstoel is het bijna net zo leuk.

Toen begon het stuk van alle 'laatstes'. We reden nog het laatste stukje route mee voor we aan de terugreis zouden beginnen, om nog een laatste terrasje langs de route te pakken voor een laatste koffietje. Daarna toch nog een allerlaatste stukje route, want tja, we moesten toch dezelfde kant op. Terwijl ik het laatste filmpje schoot vanuit de auto van een Ferrari die ons inhaalde, sloegen wij af richting de snelweg. Het was een Mooie Mille Miglia.

Een halfuur later zagen we borden 'Brescia'. He, is dat niet waar de Mille Miglia finisht? Leuk. Wij de snelweg af, auto parkeren en voor een laatste lunch aan de finish toch nog even echt afscheid nemen. Geweldige sushi gegeten, nog wat auto's bekeken en toen echt begonnen aan de terugreis.

We moesten vanwege alle 'laatstes' het tempo er nu in houden, maar wilden ook weer niet te hard door Oosterijk, vanwege alle excutieverhalen als je meer dan 2,1 km te hard rijdt. In Duitsland nog even het gas erop en uiteindelijk waren we om 18.45 terug op Munchen airport, waar we snel de auto aftankten en de laatste stickerresten verwijderden.

Om 19.30 nog Thais gegeten voor de incheck en toen waren we keurig om 20.30 aan de gate. Goeie terugvlucht, soepel op Schiphol, tot aan de Quickparking parkeerserviceshuttleservicedienst. Wij stonden op de afgesproken plek te wachten, maar toen ik na 20 minuten belde om te vragen waar de bus bleef, bleek de afgesproken plek stiekem verschoven te zijn. Zo'n 30 mensen voor ons hadden dat ook ontdekt, waardoor de parkeerserviceshuttleservicedienststadbus helemaal vol zat. De daar opvolgende bus had plek, maar het leidde tot een kolderiek spektakel waarbij allemaal reizigers de oude stadsbus in wilden, met alle koffers, zonder dat daar plek voor was. Dus zaten mensen op hun hutkoffers of zaten hutkoffers om hun mensen.

Wij moesten bij de eerste parkeerplaats er al uit, waardoor we over banken en mensen en koffers moesten klauteren. 23.30 thuis, David in de Honda nog ff anderhalf uur naar Stiphout (een eufemisme voor Helmond) en nu weer 12 maanden wachten tot de volgende MM.