Deel 3

Zaterdag 30 juli
De wekker ging om 09.00. Maris had van we week gezegd dat ze wel weer zin had om lekker aan het werk te gaan, maar nu de wekker zo midden in de nacht ging, dacht ze daar heel anders over. Na het douchen nog even op ons terrasje ontbeten met broodjes met heel dik kaas, ham en jam: alles moest op! De koffers pasten wat minder goed achterin de auto, maar het enige wat we hier aan kleding gekocht hebben is een nieuwe zwembroek voor mij. Misschien moet ik toch gaan afvallen... Toen alles erin zat, waren we om 10.30 klaar voor vertrek. Gisteravond was ik nog naar de wasbox gereden om de Audi klaar te poetsen voor de terugreis (bijgeloof) en bij de Lidl op het parkeerterrein nog even staan nadrogen en waxen (speciale handdoek en wax van thuis meegenomen). De grootmoeder van de eigenaresse had echter vanmorgen (o.a.) de boom boven de Audi besproeid, zodat de auto weer helemaal onder de modder zat. Dus terug naar de wasbox voor nog een snelle nawas. Daarna door naar L'ampolla voor een afscheidskoffie en toen waren we echt onderweg.
Maris had een hotelletje in Lleida (noord-Spanje) geboekt en we namen een mooie binnendoor route er naartoe. We hadden lange en warme kleding boven in de koffer gedaan, voorbereid op slechter weer, maar onderweg zagen we de temperatuur langzaam stijgen naar 38 graden (dat hebben wij weer). Toen het opeens kouder werd (36,5 graden) zijn we even gestopt langs de weg om te picknicken in de schaduw van een olijfboom. We hadden broodjes met heel dik ham, kaas en smeerkaas. Lot wilde niet te lang op het kleed blijven liggen, want sinds ik bij aankomst bij ons huisje in Spanje een slang zag wegglippen, vraagt ze overal benauwd: "Zitten hier ook slangen????". Een olijfboomgaard leek haar een goede slangenplek, ook nadat ik uitgelegd had dat slangen een bloedhekel aan olijven hebben.
Rond 15.00 kwamen we aan in Lleida (39 graden), nadat we zeven rondjes rond het oude stadscentrum hadden gereden (alles bleef staan) omdat -om de plaatselijke verkeersamtenaren bezig te houden- alle straten in het centrum willekeurig nieuwe eenrichtingsborden hadden gekregen waar ons navigatie niets van wist, waren we rond 15.30 bij het hotel. Redelijk kleine verouderde kamer met 4 bedden op een rijtje, maar met airco, dus goed.
Om 17.00 was de ergste warmte weg (alleen in de kamer, bleek toen we de hoteldeur open deden) en zijn we het (enige) hoogtepunt van Lleida gaan bezoeken, een kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges. Daarnaast staat Lleida bekend om het hoge aantal Afrikaanse immigranten, die vanwege de lage huren in het vervallen centrum, allen rond de heuvel van de kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges wonen. Ze werken hier in de landbouw/fruitteelt in het gebied. Wat opvalt bij dingen die in het centrum op een heuvel liggen, is dat ze HOGER liggen dan de dingen er omheen en dat betekent klimmen. Op weg naar de voet van de heuvel, note: het klimmen is nog niet begonnen, zijn er drie vrouwen al aan het puffen en zuchten: "warm", "zwaar", "moeilijk", "zijn we eral?" De enige afleiding was dan nog voor Maris dat er heel veel groepjes allochtonen (maar ja, in Spanje is iedereen voor ons natuurlijk allochtoon) op straten hingen/zaten/liepen. De vervallen huisjes nodigde ook niet uit voor ze om met dit weer (nog 29 graden) naar binnen te gaan en Lleida staat deswegen bekend erom dat veel van het leven op straat plaatsvindt. De antropologe/Marokanen-lover in ons midden leefde helemaal op van alle Noord-Afrikanen en Senegalezen enzo.
De voet van de heuvel werd gelukkig gemarkeerd door een roltrap (die helaas kapot was, waardoor we met de voettrap het eerste stukje naar boven klommen). Bovenaan de rottrap was het een klein stukje (hijg, puf) naar de openbare lift, die er kapot uitzag, maar het wel deed. De knop van de tweede bracht de lift naar de top van de heuvel en zie daar: de kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges. Ik had me vooral verheugd op de klim in de toren (257 treden), maar -ik beschuldig niemand- die bleek 'opeens' gesloten. Alles op het kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges was gemarkeerd met bordjes (gelukkig, want de laatste 250 jaar was de kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges een kazerne geweest en de soldaten hadden in die tijd vakkundig alles wat ook maar enigszins interessant zou kunnen zijn vernietigd of meegenomen), alleen ging ELK bordje erover dat het jammer was dat de dinges de laatste 250 jaar een kazerne was geweest (en derhalve alles wat ook maar enigszins interessant zou kunnen zijn kapot of weg was) en dat een belangrijk moment in de geschiedenis van de kerkvestingkathedraalkasteelverdedingingskloosterdinges het jaar 1707 was, het begin van de Spaanse successie-oorlog, waarbij ongeveer elk ander koningshuis in Europa zich opeens herinnerde recht te hebben op het koningsloze Spanje. Gelukkig werd dat op elk bordje met andere bewoordingen omschreven.
Onder de indruk namen we de lift en de roltrap (naar beneden werkte wel) terug. Ik had op Tripadvisor een goed aangeschreven restaurant gevonden, precies aan de andere kant van het centrum. Omdat het pas 19.40 was en het restaurant om 20.00 zou open gaan, was dat mooi meegenomen. Dus nam ik mijn hijg/puf-gezelschap (intussen ook nog eens dorstig) mee op sleeptouw. Toen we om 20.10 bij het restaurant aankwamen, was het dicht en hing er een boodschap op de deur: 'helaas zijn wij vanaf 1 augustus tot 17 augustus gesloten wegens vakantie'. Hmm, het was pas 30 juli, maar het was ook al 20.10 uur. Maar ja, het is Spanje, dus 1/7 kan ook 29/6 betekenen, maar 20.00 kan ook 20.30 betekenen. Que hacer? ('Wat te doen?' in slecht Spaans) Dus hijgend/puffend/dorstig en nu ook een beetje mopperig doorgelopen. Bij een cafetaria vlak bij de rivier (die je net niet kon zien) uiteindelijk binnen in de koude aircolucht gaan zitten en tapas besteld (inktvisringen, gebakken aardappeltjes, kippenpootjes, lasagne, risotto) en best lekker gegeten.
Nadat we met de bedden geschuifpuzzeld hadden in de hotelkamer om te zorgen dat iedereen bij de wc kon en niemand in de aircostroom lag, konden we rond 23.00 gaan slapen.
Zondag 31 juli
Omdat het ontbijtbuffet om 09.30 sluit, ging bij ons om 08.00 de wekker, vooral omdat Charlotte anderhalfuur nodig heeft 's-ochtends (de eerste 40 minuten zijn wij bezig haar voorzichtig uit bed te manen, de laatste 35 minuten heeft ze nodig om haar schoenen aan te doen, daartussen wast ze zich, kleed zich aan en kamt haar haren). Na een karig onbijtje met oud brood zijn we de stad in gelopen voor koffie. We vermoeden leuke terrasjes op het grote plein, maar op weg daar naartoe kwamen we langs een achteraf-minderheden(die hier in de meerderheid zijn)-cafe en hebben daar een koffie met melk gedronken, op het terras tussen de Angolezen. Koffie was best lekker, temperatuur al hoog en Maris voelde zich helemaal thuis (in tegenstelling tot Laura, die behalve zwarte piet (een in vroeger tijden gebruikt fantasiefiguur in Nederland rond december) nog nooit een andersgekleurde in het echt had gezien.) Na de koffie en nog een klein rondje door de vervallen binnenstad, zijn we begonnen aan de route naar Vielha. Omdat er hier vandaan alleen een binnendoorroute bestaat, hebben we de binnendoorroute genomen. Onderweg nog even gestopt langs de weg bij een terrasje voor cola, ijs en Fanta (dat drinken Laura en Charltte tegenwoordig, alleen heel langzaam tegen de prik) en later nog aan de beek om pootje te baden en een dammetje te maken. Om 16.00 waren we in Vielha, een klein ski-dorpje in de Pyreneen, waar ze nog Araneens spreken (de laatste 56 mensen), wat betekent dat alles in het Catalaans staat aangegeven, maar dan met 'eth' erachter, wat het nog volstrekt onbegrijpelijker maakt. We hadden een gezellige dubbele hotelkamer (voor 2 nachten), vlak naast het podium waar die avond (gelukkig maar 1 nacht) de onafhankelijkheid van de Aranezen/Vielhaders zou worden gevierd.
Na de gebruikelijke middagdut zijn we het dorpje ingelopen, waar het festival op gang begon te komen, met beroerde folkloristische muziek die pleit voor snelle opheffing van alles wat Aranees klinketh. Vervolgens hebben we een rondje door het dorp gelopen (van bergspullenwinkel, naar bergspullenwinkel) om vervolgens op voordracht van Tripadvisor van dicht restaurant naar dicht restaurant te lopen (een soort geo-cach van dichte restaurants zeg maar), omdat in tegenstelling tot wat Tripadvisor zegt, geen lokale restauranthouder serieus overweegt om voor 20.30 de keuken open te doen (waarschijnlijk geholpen door de onafhankelijkheidsbeweging om zoveel mogelijk anders te doen dan Spanje/Tripadvisor). Gelukkig liet de tapasbar naast ons hotel ons binnen en waren de tapas/lams koteletten lekker. Maris had op de kaart een lokale yoghurt specialiteit met honing ontdekt. Toen het betreffende Danoontje met twee zakjes suiker werd geserveerd (het plastic Danone bakje stond wel netjes op een schoteltje, maar de honing was net uitgeleverd aan de toeristen naast ons, die beteuterd naar hun yoghurtje zaten te kijken) viel dat dus was tegen. De meiden waren wel content met hun Magnum-ijsjes, lokaal of niet. Tijdens het eten speelden we blind-Stap-oppen (Stap-op zonder kaartspel), waarbij je zelf de pestkaarten mocht bedenken (fiets gestolen, overwegbomen op je hoofd, omver geduwd door een koe, enz.) Iedereen had de code van de hotelvoordeur uit z'n hoofd geleerd, dus konden we deze ronde makkelijk naar binnen en tot 23.30 (schappelijk) meegenieten van het festival waarbij ZZ-top werd afgewisseld met lokale -Oh Luistereht naar de Bloedetherige en Dapperethe Historieth van Vielhaeth- op de doedelzak.
Maandag 1 augustus
Vandaag was de dag van de 'verschrikkelijke bergwandeling' zoals reeds gepland voor vertrek. In tegenstelling tot gister (17 graden en bewolkt) was het vandaag 21 graden en zonnig. Er stonden 9 wandelroutes op de kaart van de lokale VVV, van 3,4 tot 17 kilometer, waarbij alleen die van 3,4km per auto bereikbaar was (de overige moesten te voet, soms enkele kilometers lopen, benaderd worden). Dus kozen wij route kort/eenvoudig. Onderweg nog een ommetje gelopen via de bergbeek/waterval. Nadat we 80% van de route gelopen hadden en 7x het als-treintje-verklede-autootje-met-wagonnetjes (dat nog luiere mensen op en neer reed) waren tegen gekomen, zijn we na het eten van ons survivalrantsoen (noten en gedroogde vruchten) terug gelopen. Charlotte was op de terugweg nog net zo enthousiast over elk watervalletje als op de weg naar boven en heeft (ik denk echt dat ik niet overdrijf) er zo'n 150 foto's van gemaakt (ze heeft mijn oude camera gekregen). Als verrassing voor Charlotte zijn we daarna naar een wandeldierenpark doorgereden, waar je een wandeling door de bergen/heuvelsmaakte en onderweg bij stukjes afgezet gebied kwam met steenbokken, damherten, marmotten, otters, witte wolven, bruine beren, een lynx en gieren. Laura was reisleidster en las kaart in het park. Maris en ik vonden het zo'n leuk thema: een park waar alle lokale (wilde) dieren waren samengebracht. Totdat bij de bruine beren bleek dat het gewoon voornamelijk import was (alleen de marmoteth was lokaal). Ik probeerde Maris nog te troosten met het idee dat we deze dieren nu hier zien en dat ze dus lokaal zijn, maar dat hielp maar matig.
's-Avonds nog uit eten gegaan bij de pizzatent die Laura had uitgezocht. We verbaasden ons dat de keuken daar om 20.15 al open was. Na het eten vroegen we ons af of ze uberhaupt wel een keuken of een kok hadden. Alles leek uit de magnetron te komen en was niet echt lekker. Bijtijds naar bed voor de lange tocht die we morgen niet bleken te gaan maken.
Dinsdag 2 augustus
Ik dacht dat we vandaag naar de camping bij Bordeaux (ok, zo'n 150 km verder bij Saint Trojan Les Bains, aan de atlantische kust) zouden rijden. Aangezien dat een rit van 650 km zou zijn, was ik in opperste concentratie: ochtend-medidatie, zeggen tegen mezelf 'ik BEN de route' en cappuccino's (lekkere, bij het cafe om de hoek) drinken. Toen bleek dat de camping ons pas morgen zou verwachten. Dus nog een koffie besteld en om het te vieren heeft Maris om de hoek (andere hoek, anders was je weer bij het hotel) een rokje een shirtje gekocht.
Onderweg weinig gebeurd, wel kregen we van Omarijke enkele konijnenfoto's. Ze stuurt elke paar dagen filmpjes van hoe het met Fred gaat (en dat gaat ontzettend goed, hij heeft bij O&O een buiten-zijn-hok-verblijf, is zindelijk gemaakt en wordt uitgebreid gekamd). Alleen had ze gezegd dat ze met Fred naar de sauna, speeltuin en bioscoop was geweest. Charlotte wilde daar fotografisch bewijs van. Ik heb de foto's aandachtig bestudeerd en vermoed dat ze bewerkt zijn met Photoshop.
Ik wist dat we op deze rit de kilometerstand met de Audi zouden bereiken van 155.555. Omdat ik -door een moment van mentaal afdwalen- de stand 150.000 een paar maanden geleden gemist had (ik maak zo nu een dan een foto van de mijl(lees: kilometer)palen), was ik vanaf 155.497 alert (omdat te bewijzen heb ik een foto van 155.499 en 155.500). Mijn aandacht verslapte even rond 155.523, maar was weer helemaal terug bij 155.565...
Bij een wegrestaurant waar we pain au chocolat, Orangina en Fanta (langzaam vanwege de prik) hadden genuttigd en waar Lot en Lau een binnengevlogen musje hebben gered, hebben we een nachtje in een bungalowpark geboekt voor vanavond. Toen we daar aankwamen waren de kinderen blij verheugd met het zwembad, de springkussens, skelters, trampline en het eenvoudige blokhutje, terwijl Maris en ik vooral wat aangeslagen waren door de eenvoud van het huisje (muf, klein, prefab douche). We besloten dat dit een goede overgang naar de nog eenvoudiger glamping tent van morgen zou zijn. Daarna nog met z'n allen in het zwembad gelegen en bij de onooglijke restauratie uit eten geweest (we zaten buiten aan het water, daar was het mooi). Dat was een succes met lekkere mini-hamburgers (Laura), steak-tartaar (Lotte), zalm-moot (Maris) en entrecote met pate vooraf voor mij. Teruglezend lijkt het net of alleen eten en koffie voor ons belangrijk is, maar dat is niet zo. Ook lekker weer en een goed bed zijn belangrijk.
De nacht had een dipje, het bed ook en dat had met elkaar te maken. Ook met het knaagdier dat ik hoorde rondscharrelen in de blokhut.
Woensdag 3 augustus
Na een lekker ontbijtje, een slagroomkoffie (alles bij de blokhutbeheerder), zijn we op weg gegaan naar ons campingadres. We hadden de indruk dat dit maar een kort ritje zou zijn, dus om de tijd door de komen -we mochten pas om 16.00 bij onze tent- hadden we besloten om Lesparre-Medoc op te rijden (de punt onder de delta van de Garonne) en daar de pont te nemen naar het gebied (Rochefort) waar de camping ligt. Dat kostte nogal wat tijd, omdat de maximum snelheid 70 was, continu onderbroken door dorpjes waar je 50 mocht. Toen we om 14.00 aan de lunch zaten (mosselen, salade, steak-hachee (Charlotte, ze heeft de smaak te pakken) en fish and chips (Laura) en zagen dat we nog 170 km te gaan hadden (en de pont over de Garonne), zijn we omgekeerd en hebben de snelweg via Bordeaux gepakt naar onze camping.
Om 18.00 waren we bijna bij onze camping en door de Lidl waren we om 19.00 nog steeds bijna bij de camping. Eigen schuld, omdat bij de 3 hyper-de-pieper marchee's voor de Lidl we steeds dachten: we pakken de volgende supermarkt wel. Om 19.30 waren we uiteindelijk bij de camping in Saint Trojan Les Bains. Voor de gezelligheid hadden ze onze voorbereidde tent vlak bij 3 andere tenten gezet, maar verder was het zo primitief aantrekkelijk als het kan zijn: 2 'slaapkamers', aanrechtje, koelkast, veranda met tafel en 4 stoeltjes, buiten-2-pits-gasstel. We misten een beetje de airco, vaatwasser, bubbelbad en toilet/douche, maar verder was het acceptabel.
Vanwege de uitgebreide lunch beperkten we ons tot brood, camenbert, jam, chocopasta, slakken (lang leve de Lidl) en yoghurt. Uiteindelijk lagen we rond 23.00 in bed.
Donderdag 4 augustus.
Eindelijk weer eens lekker geslapen, dit campingbed (wat niet echt een campingbed is) is beter dan de andere bedden die we deze vakantie zijn tegengekomen. Om 09.00 werd ik door een romantisch getik gewekt: de regen die op het tentdak viel en bleef vallen. Dat maakte me eigenlijk wel vrolijk. Lekker om weer eens onder de dekens weg de duiken, de camping was rustig (geen rondrennende kinderen) en de tent bleek -wonder boven wonder, want Franse makelij- waterdicht. Om 10.00 ging ik even plassen (met handdoek en toilettas) en toen er een vrije Sirene-douche mij op zangerige toon riep ("Oh Johannes, Johannes, wendt u zich tot mij en verfrist u, ook in het belang van de andere campinggasten"), heb ik meteen gedoucht. Daarna ben ik in de regenrij bij de receptie gaan staan. En terwijl de rest van de rij stond te wachten om vervroegd te kunnen vertrekken vanwege de lekkende tenten, plassen water voor de deur en andere misere, wilde ik alleen ham, kaas, melk en eieren voor een uitgebreid ontbijt.
Nadat we lekker ontbeten hadden in de tent, heb ik mijn cappuccinokunsten aangewend en de lekkerste koffie van de vakantie gemaakt: Ik had het espressoketeltje van thuis mee (het pressure ei ding is alleen voor noodgevallen) en de melkschuimer kan van opa Leen (de handklopper alleen voor noodgevallen). Omdat bij het tellen der glazen bij aankomst alleen 1 wijnglas misste, maar de latte machiato-achtige glazen compleet waren, kon ik de koffie ook nog eens mooi serveren. Onder het genot van een super koffie heeft Maris ons toen de eerste twee hoofdstukken van De Zevensprong voorgelezen. Het exemplaar uit haar jeugd (met een foto erin van de filmset die ze toegestuurd heeft gekregen toen ze op 11 jarige leeftijd de NCRV had aangeschreven of ze mee mocht spelen).
Om 17.00 begon het een beetje droog te worden en zijn we een rondje over het schiereiland waarop onze camping ligt gaan rijden. Zelfs met dit matige weer viel ons op dat er een scheve verhouding was tussen de kilometers strand en het aantal parkeerplaatsen dat nodig is om de auto's te herbergen die de mensen naar dat strand zouden moeten brengen (n het voordeel van het strand). Om 18.30 waren we op het noordelijkste puntje van het schiereiland, bij de vuurtoren. Voor deze vuurtoren stond een wachtrij van zo'n anderhalf uur om de toren te beklimmen. Dat kan grofweg twee dingen betekenen: deze 20 meter hoge toren biedt een ongeevenaard uitzicht (onwaarschijnlijk, omdat we al op een hoge rotswand stonden en alleen maar zee zagen) of er is op dit schiereiland werkelijk niks anders -ook maar remotely-interessants te doen (in lijn met wat we zelf hebben geobserveerd op de rit van anderhalfuur hier naartoe). Er is een derde optie: er is een tsunami onderweg en men probeert hier te schuilen*
20.00 hadden we iets -voor mij- absoluut interessanters gevonden dan de vuurtoren: een Hyper-U! De eerste va de vakantie. Heel beperkt ingekocht, maar voldaan, waren we om 20.30 thuis. De kinderen mochten onderweg naar de camping kiezen tussen ergens slakken gaan eten of bij de tent pasta. Bij de tent pasta gemaakt, terwijl de kinderen met Nederlandse vriendinnetjes aan het spelen waren. Tijdens het eten trad er vlak bij nog een Franse metal cover band op (Michael Jackson, Beatles, Prince, enz) waar ik met Laura nog even ben wezen kijken. Braaf zater er 30 kindertjes op de grond en hingen er 15 volwassenen. Achteraan ging ik uit m'n dak (Lau schrok een beetje) en ben daar m'n stem een beetje verloren. Charlotte kwam in de muziektent nog even naar me toe om te vragen of licht ook ruimte inneemt. Zo is iedereen met iets anders bezig tijdens het optreden.
Morgen de grote dag: David gaat op vakantie naar de Ardennen en Anna gaat verhuizen. De camping begint te wennen.
*mocht u dit bericht lezen, dan is optie 3 erg onwaarschijnlijk.
Vrijdag 5 augustus
Matig geslapen, maar lekker wakker geworden. De camping begint steeds meer te wennen. Mijn humeur werd nog beter toen ik de chagrijnige Belgische buren hun tent zag inpakken. Ik vond dat ik me kon permiteren -nadat ik ze gister een doosje lucifers had gegeven, omdat de hunne nat waren geworden nadat ze in de regennacht alles buiten hadden laten staan (boeken, glazen, handdoeken, schoenen, kleiding)- om ze vriendelijk goede morgen te wensen, iets waar zij blijkbaar heel anders over dachten. Dat maakte me erg vrolijk (hoewel ze waarschijnlijk een goede reden hadden voor de mopperbui. Mijn eigen ervaring van een nacht in klamme natte spullen, zorgde ook voor een pesthumeur). De stemming bij de Belgen werd er niet beter op toen meneer Belg zijn nummerbord recht op de auto probeerde te monteren, terwijl Charlotte er op 2 meter afstand live verslag van deed (met vooral commentaar wat er niet handig ging en dat het wel lang duurde).
Na ooontbijt (we deden er lang over) en de koooffie zijn we om 13.00 richting La Rochelle gereden (droog, 20 graden, te koud voor het strand). Een Nederlandse moeder had bij het kruislings wederzijds poetsen van de tanden van de kinderen (ieder d'r eigen dus) gezegd dat het een leuk plaatsje was met een zee-aquarium. Dat wilde we zelf wel eens beoordelen voor het geval we een reisgids over dit gebied zouden gaan schrijven (wat handig zou zijn voor eigen gebruik, omdat we voor het eerst van ons kruislings wederzijds leven op een vreemde lokatie zijn zonder reisgids) of als we hier een camping gaan openen om onze 5 minutes of fame te claimen in 'Ik vertrek' (en nog eens 5 minuten in 'Ik vertrek, 10 jaar later').
Ze hadden inderdaad een zee-aquarium in La Rochelle, met heel veel vis (achter glas) en heel veel mensen (voor het glas), beide vice versa uitwisselbaar, afhankeleijk vanaf welke kant van het glas je het bekeek. Na 2 uur vissen kijken, waarbij ik vooral geinteresseerd was in de vissen die je kon eten en de vissen die mij konden eten, was het tijd om te gaan eten.
Dus met de stroom toeristen het -leuke (want haventje en oude torens)- stadje in gelopen en daar bij terras 4 gaan zitten. Nadat Lot geprobeerd had -tevergeefs- om haar volledige zakgeld van deze vakantie in de winkel van het aquarium te slijten (het goedkoopste was een stickervel van 188,50), kon ze in iedergeval een deel kwijt in het centenpotje van een levend standbeeld. Als dank bewoog hij zijn handen robotachting in de vorm van een hartje naar z'n hart en heeft daarmee het gilde van levende standbeelden een mooi plekje in Charlotte's hart bezorgd. We kwamen naast een Nederlandsch 50-er echtpaar op het terras, die geen Frans spraken en nogal zenuwachtig waren. Ze schrokken zich kapot van de rekening voor 2 biertjes en overwogen -duidelijk het eerste criminele wat ze ooit overwogen hadden- om zonder te betalen weg te lopen. Geamuseerd kon ik de plannen meebeleven ("Als jij nou eerst gaat en je loopt richting de kathedraal, dan ga ik via de haven en treffen we elkaar verderop") totdat de ober kwam en ze braaf de credit card trokken voor het mobiele pin-apparaat (waarna de paniek weer toesloeg toen de ober het pasje even mee naar binnen nam ("Dat moet je niet toelaten Henk! Hij gaat er met je pasje vandoor!"). 2 salades, 2 hamburgers en een rekening van 100 Euro verder overwoog ik om zonder te betalen weg te lopen. Appelsapjes waren 4,- per stiuk en dan gaat het hard.
Om 20.00 waren we terug op de camping en na een yoghurtje en een kopje thee waren we moe (ik dan), waardoor we met z'n 3-en naar het volgende hoofdstuk van 'De Zevensprong' hebben geluisterd, voor ik in slaap viel.